ข้างแนวหญ้า นั้งริมขอบกรอบประตูสู่พรบค่ำ นั้งขีดเขียนลำนำกับทุกสิ่ง บ่อยครั้งถอนหายใจระบายทิ้ง บ่อยครั้งนิ่งเงียบสงัดกับอัตตา ร่ำแต่ถามแนวหญ้าว่า หญ้าเอ๋ย สิ่งที่เคยนึกฝัน เพียรค้นหา ที่สืบเสาะเพียงหวังไขว้คว้ามา มาประดับเติมค่า - อีกนานเท่าใด ยอดหญ้าไหวเอนลู่สู้ลมร้อน บอกให้ฉันหยุดก่อนความฝันใฝ่ เมื่อตัวเธอล้วนอัตตาจุกภายใน อย่าหวังได้เห็นแง่งามจะงอกเงย จงละทิ้งเสียซึ่งตัวอัตตา ทุกสิ่งที่ปรารถนาก็จะเผอย และสลัดมายาภาพที่คุ้นเคย ก็จะได้ชมเชยความแท้จริง ถ้าเธอรักความสดใสที่หวานหอม เธอต้องยอมรับทุกข์เศร้าเฝ้าติฉิน ถ้าเธอรักโบกฟ้ากล้าโผบิน เธอต้องรักที่จะผินสู่ดินแดน ใกล้ความงามสัมผัสได้ให้พอรู้ และกล้าอยู่รับสัมผัสทุกข์หมื่นแสน เพื่อวิถีแห่งจิตใจไม่คลอนแคลน จงยึดแน่กับความจริงทิ้งสิ่งล้วงฯ
25 มีนาคม 2546 22:39 น. - comment id 118793
มองดูสิ่งรอบข้าง แล้วมองย้อนดูตน พบว่า เราเองก็ไม่ได้ยิ่งใหญ่ไปกว่าสิ่งต่างๆที่เห็นเลย เพียงเสี้ยวธุลี เท่านั้น ...
26 มีนาคม 2546 12:00 น. - comment id 118956
^*^ ^*^ ^*^...แฝงแง่คิดที่ดีมากมากเลยค่ะ...^*^ ^*^................^____^.....................^*^
28 มีนาคม 2546 07:36 น. - comment id 119554
ท่านงามใจแท้