*****..บันทึกแห่งความทรงจำ....******

ต่อง (ต้อง) ksg

บันทึกเรือ่งนี้อาจจะยาวไปหน่อยต้องขออภัยด้วยครับ...ผมหวังว่าสมาชิก
คงจะทนอ่านไปจนจบนะครับ
     ************************************   ****************************************
  **..  ทำไมนะ..เมื่อมีการพบเจอ  แล้วไยต้องมีการพลัดพรากด้วย...**
  ยังจำกันได้รึเปล่า..
  **..ภาพนั้น..วันที่พวกเราทำผิดด้วยกันและก็ยอมโดนตีด้วยกัน  
      
   วันที่พวกเราร้องไห้ในวันปัจฉิมนิเทศ....................
  ใช่สิ!  วันปัจฉิมนิเทศ  ทั้งอบอุ่นด้วยความรักจากคุณครู  
  ทั้งสุขที่ได้อยู่พร้อมหน้ากับเพื่อนๆ.....และก็ทั้งเศร้าเมื่อครั้งนั้น
  เป็นวันสุดท้ายที่พวกเราจะได้คุยกันภาษาเพื่อนนักเรียนและในฐานะ  
 
  ศิษย์กับครู***
  ***....ด้ายสีขาว..ที่ครูบรรจงผูกให้ที่ข้อมือพร้อมกับคำพรสุดท้าย..มันตื้นตันใจ
 เสียจริง....น้ำตาหนอน้ำตา  ช่างรินไหลมาอย่างง่ายดาย...จากดวงตาและดวงใจ
  ***.....เพลงคำสัญญา..ดังขึ้น  พร้อมกับเสียงเพื่อนพ้องที่ต่างขับผสานไปตาม
   ท่วงทำนองแห่งความอาลัย.....และเพลงโรงเรียนก็ดังขึ้นต่อจากนั้น
  เพลงโรงเรียนที่ร้องมา  6  ปี  กำลังกลายเป็นตำนานสำหรับฉันไปเสียแล้ว...
   จบเพลงโรงเรียน...งานเลี้ยงก็เป็นอันเลิกรา..........................................
      ***********...ทุกคนต่างก็มีหนทางที่จะก้าวเดินต่อไป...**********
  บันทึกเรื่องนี้จึงเป็นความทรงจำที่ไม่มีวันลืมลงไปได้.....รักเอ๋ย....
  *****....เมื่อมีการพบแล้ว....ไยต้องมีการพลัดพรากด้วย.....*******
             คำตอบที่ได้อาจจะมีว่า....
  
เมื่อคุณได้พบใคร...ก็ตามแล้วคุณเกิดความรัก  ประทับใจ  ในคนคนนั้น
ความพรากกันจึงเป็นสิ่งที่ทำให้คุณไม่มีวันลืมและเกลียดเขาลงได้เลย
                   ด้วยความหวังดี
                 ก.นพดล  รักษ์กระแส