17 ปี......กับภาพปลงชีวิต

ต่อง (ต้อง) ksg

  บันทึกที่ผมจะบันทึกต่อไปนี้  เป็นบันทึกที่เขียนจากใจของผมเอง  หลังจากได้เห็นอะไรต่อมิอะไรมาตลอด  17  ปี
  ภาพที่ผมเห็นบ่อยจนชินตา  เห็นแล้วบางครั้งรู้สึกเบื่อหน่ายกับชีวิตที่เป็นทุกข์นี้เสียจริง 
   ภาพคนแก่คนชรา  บางคนไม่มีแรงจะเดินต้องใช้ไม้เท้าค้ำยันเพื่อจะได้เดินไหว  บางคนไม่มีแม้คนที่จะคอยช่วยเหลือ  
  ภาพคนแก่  ผมหงอกขาวเต็มหัว  ผิวหนังเหี่ยวย่น  ไม่ค่อยมีเรี่ยวแรง 
แต่ต้องโหนรถเมล์  ที่คราค่ำไปด้วยชนนับหลายสิบคนที่เบียดแน่นอยู่ในนั้น
  ภาพคนแก่ที่ยากจน  เป็นทุกข์เอาตอนบั้นปลายแห่งชีวิต  บางคนเหนื่อยมาตลอดทั้งชีวิต  แต่หวังมีความสุข..เรียบง่าย..ตอนแก่**แต่ก็ไม่ได้ดังหวัง
กลับต้องมาทนทุกข์ระกำลำบาก
  ภาพคนแก่  ที่ไม่มีใครคอยเลี้ยงดู  มีลูกหลายคน  ส่งเสียลูกจนมีงานทำ  ลูกไปทำงาน  ไม่เคยกลับมาดูพ่อแม่อีกเลย  ก็คงมีแต่เพื่อนบ้านที่คอยช่วยเหลือ...
   
  เมื่อถึงบั้นปลายชีวิตผมหวังว่าทุกคนคงมีแต่ความสุข  มีลูกๆหลานๆคอยดูแล
รักใคร่อย่างที่ท่านปรารถนา.....ไม่มีใครปรารถชีวิตที่ลำบากในตอนบั้นปลายหรอกครับ........................
  
    เหนื่อยมาทั้งชีวิต.......จะขอเอนกายพักบ้าง.........ได้ไหมลูกรัก
                 ลูก...ที่ไม่เคยกลับมาเยี่ยมพ่อแม่อีกเลย