เสียใจ. ทะเลขวัญ คำว่าเสียใจเสียใจพอมั้ยนะ ที่จะมอบให้กันในวันนี้ คำสั้นสั้นว่าเสียใจเหลือเกินยอดชีวี ต่อแต่นี้ไม่มีคำว่าอภัย.. ไม่ให้เกียรติไม่ให้รักไร้ศักดิ์ศรี ไยคนดีชอบทำให้สะเทือนไหว ลูกผู้ชายเขาควรแคร์เรื่องหัวใจ ไม่สนใจไม่ไยดีต่อแต่นี้ก็กล่าวลา.. อย่าเสียใจหากหัวใจเจ็บแล้วคืนกลับ ลาเลยลับไม่สนใจไม่ห่วงหา เมื่อเธอทำราวไร้ค่าในสายตา ถึงเวลากล่าวคำว่า..ลาจากกันนิรันดร! ปลอบใจ dokkoon เสียใจเสียใจอย่าใจเสีย อย่าให้เหมือนไฟมาลามเลียใจสมร เมื่อเสียใจร้องไห้เสียให้เปียกปอน อย่าเก็บซ่อนฟ่อนไฟในใจเรา ให้อภัยพอได้ไหม ถ้าไม่ได้ตัดใจปล่อยไปเขา พักใจสักหน่อยปล่อยใจเพลา จะคลายเศร้าคลายเหงาบรรเทาเอง อย่าโทษตัวเองว่าไร้ค่า อย่าให้ความปวดปร่ามาข่มเหง โลกยังกว้างฟ้ายังใสปรับใจให้ครื้นเครง แล้วจะรู้ว่าตนเองก็เลอค่ากว่าคำนึง
dokkoon 23 ก.ค. 2545 23:40 น. - ID 19214 
1452
3
0
23 กรกฎาคม 2545 23:49 น. - comment id 62485
ดอกคูนคะ กำลังจะเข้าห้องพระไปสวดมนต์ที่ปฏิบัติมาทุกค่ำคืนหลายปีแล้วนะคะ.. คืนนี้จะสวดมนต์ขอพรให้ดอกคูนด้วยนะคะ ขอบคุณที่อินกับกลอนทะเลมากไป ทะเลแค่ถอดใจเขียนแบบนักฝันนะคะ ชีวิตจริงไม่เลวร้ายสักเท่าไหร่ค่ะ ทำใจได้ทุกเรื่องราวเลย..อย่าห่วงเลยนะคะคนดี ขอบคุณในน้ำใจมิ่งมิตร..นะคะ
23 กรกฎาคม 2545 23:59 น. - comment id 62487
พระพุทธองค์ท่านทรงสอนเรื่องเวรกรรม คนไหนใครทำกรรมเคยก่อเอาไว้อย่างไร ก่อนนั้นเคยทำกรรมไว้ชาติใด ชาตินี้จึงได้รับกรรมที่ทำก่อนนั้น ตัวขวัญคงทำแต่กรรมซ้ำอยู่เสมอ ชาตินี้จึงเจอเวรกรรมเก่าเข้าย้อนผูกพัน ปวดร้าวตรอมตรมขื่นขมอนันต์ ทำดีสารพันรางวัลที่ได้ก็คือเคราะห์กรรม โธ่เอ๋ยพระเจ้าไม่เคยปรานี ในชาตินี้ทำดีไม่เคยก่อกรรม ขอให้ผลบุญได้น้อมนำ ล้างเวรที่เคยทำแต่ชาติปางก่อน สิบนิ้วประนมสวดมนต์พร่ำบ่นบูชา กุศลจงพาเวรกรรมเก่าให้ลาจากจร หากแม้นชีวาสิ้นลับดับมรณ์ เวรกรรมทุกชาติก่อนบรรเทาผันผ่อนอย่าตามซ้ำเลย
24 กรกฎาคม 2545 00:45 น. - comment id 62494
ยิ้มไว้ดีกว่านะจ้ะเห็นด้วยกับdokkoonนะ
25 กรกฎาคม 2545 21:49 น. - comment id 62844
อืม เพราะจัง อย่าเศร้านะ เป็นกำลังใจให้พี่ขวัญด้วยคนครับ
25 กรกฎาคม 2545 23:24 น. - comment id 62849
เออ!!!!... กำลังอึ้งค่ะ ว่าช่างละเมียดละไมเหลือเกิน ลงตัวกันดีจริงๆ แล้วก็ เห็นด้วยว่า ตัวเรานั่นแหละ มีค่าที่สุด ก็เราเห็นตัวเราชัดที่สุดนี่ เห็นด้วยใจนะไม่ใช้ด้วยตา
27 กรกฎาคม 2545 22:33 น. - comment id 63183
หน้าส่วนตัว
ทุกข์ที่สุดของมนุษย์คือการพลัดพราก แต่เคยมีมนุษย์คนใดบ้างที่ไม่เคยพลัดพราก ทุกข์อันเป็นสิ่งที่ทนได้ยาก จะแปรเปลี่ยนเป็น สิ่งทนได้ เมื่อรู้เหตุแห่งทุกข์ ต่อเมื่อรู้มรรคาแห่งการดับทุกข์ และเดินไปตามมรรคานั้น จักรู้จักคำว่า วาง เมื่อใดวาง ฤาจะหนักด้วยทุกข์ต่อไป
ไม่มีใครหยิบทุกข์จากหัวใจใครทิ้งให้ได้
ทั้งหมดต้องวางจากจิตตน
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
