ปลอบโยน..

..อยากกลับไปหาพ่อและแม่
บอกว่ารู้สึกท้อแท้และไม่ไหว
อยากกลับไปหาความอาทรและห่วงใย
ที่พ่อแม่เคยมีให้เสมอมา..
แต่บอกตัวเองว่าต้องอยู่ที่นี่
ยังต้องก้าวไปตามหนทางที่ปรารถนา
ยังต้องพยายามเพื่อให้ได้มา..
ถ้าหากยอมอ่อนล้า..ก็จะล้มลง
แล้วหนทางที่วาดไว้
ซึ่งยังไกลแสนไกล และสูงส่ง
ต้องการก้าวย่างที่มั่นคง
หากยอมล้มลงแล้วจะเหลืออะไร
และต่อไปต้องเติบใหญ่..
ต้องหัดทำใจให้ยอมรับความสับสน
ต้องยอมรับความเป็นจริงของผู้คน
ต้องอดทนหัดเฉยชาและทำใจ
...จึงไม่ได้กลับไปหาพ่อและแม่
ยอมทนท้อจนกว่าลูกจะรับได้
ทั้งๆที่อยากกลับไปให้พ่อแม่ปลอบใจ
แต่ทำได้..เพียงปลอบโยนใจตัวเอง..
      ...........  ^o^  .......