เปรียบดั่งเรือ ลำน้อย ลอยกลางธาร ลอยตามกาล เวลา มาลำเดียว ทั้งเคว้งคว้าง อ้างว้าง ทั้งเปล่าเปลี่ยว ทั้งสุดเสียว เมื่อเรือ ถูกคลื่นลม โดดเดี่ยว เปลี่ยวเอกา ไร้ที่พึ่ง ไร้สิ่งซึ้ง พักกาย ให้สุขสม ลอยลำเดียว เดี่ยวโดด ชั่งสุดตรม สุดระทม ไร้ที่พึ่ง ซึ้งรู้ใจ ฝ่าพายุ คึกคะนอง เพียงลำพัง สุดจะยั้ง จะยื้อได้ โดยเร็วไว ฝ่ามาแล้ว หลายลมคลื่น ทั่วถิ่นไทย เหตุไฉน ไยไม่มี ที่พักพิง