ยามเย็น (กลอนกล หางหนู)

ม้าก้านกล้วย

ยามสุรีย์ อ่อนแสง สีแดงฉาน
สวยตระการ หลากใจ เมื่อได้เห็น
เสน่หา ความงาม ของยามเย็น
ราวซ่อนเร้น มนต์ตรึงให้ ใจรวยริน
หมู่วิหค บินกลับ รังหลับนอน
เร่งบินร่อน ลิ่วไล่ ใคร่คืนถิ่น
หมดเรียวแรง หลังเริงร่า เร่หากิน
จึงถวิล รวงรัง ตั้งใจเยือน
จันทรา เพ็ญสะพรั่ง กำลังขึ้น
ฟากฟ้าครื้น ด้วยดาว พราวเป็นเพื่อน
แสงสว่าง ริบหรี่ ที่เริ่มเลือน
ส่งสัญญาณ พนาเตือน เหมือนสิ้นวัน
สะกดให้ รู้ว่า เวลานี้
หยุดวาระ หน้าที่ มิควรหมั่น
ป่าโปรยปราย รายระลอก ด้วยหมอกควัน
แซ่ประชัน ชะนีโหย โดยวิงวอน
แสงสุดท้าย มืดไป จนใจหวั่น
ด้วยกริ่งเกรง อาถรรพ์ มันหลอกหลอน
ในพรางไพร ภูติร้าย พรายซุกซ่อน
ซึ่งบั่นทอน ฤดีหวาด ขลาดเหลือเกิน
จนได้เพ็ญ ช่วนผ่อน แสงอ่อนโยน
จึงได้โอน อ่อนใจบ้าง อย่างขวยเขิน
ชมไพร ในเพ็ญพร่าง ช่างเพลิดเพลิน
สร้องสรรเสริญ อย่างไร ไม่เปรียบปาน
พนาสูง ประดาสวย ด้วยบุหลัน
ลดาวัลย์ หอมเย็น เป็นแมกม่าน
อยากเก็บกลิ่น ประทับใจ ให้นานนาน
ได้ชื่นบาน ยลยั้ง อยู่ทั้งคืน
ช่วงชิงพลบ เสน่ห์งาม ของยามเย็น
แม้จะเป็น ยามนิทรา ก็กล้าฝืน
เพราะไพรงาม เกินพรรณา จนตาตื่น
ไพรทั้งผืน สะกดใจ ไม่ลืมเลือน
   (ม้าก้านกล้วย)
อันกลอนกลหางหนูนี้ ไม่ต้องอธิบายก็คงรู้ว่า สุดท้ายของบททุกบท ท่อนทุกท่อน ล้วนลงด้วย น. หนู (และยินดีมากที่จะบอกต่อไปว่า กลกลอนนี้ ม้าก้านกล้วย คิดเอง แฮ่ แฮ่ อ้อ แล้ว อย่ามาเรียกชื่อใหม่ ว่า ม้า หางหนูล่ะ )