ฟ้าเคยงามสีครามเมฆลามไล้
มองครั้งใดให้สุขปลุกปลอมขวัญ
มาบัดนี้หม่นหมองครองชีวัน
ฟ้าแปรผันพิโรธมาโกรธเกรี้ยว
ลมพรมพลิ้วทิวสนจนเอนไหว
เคยเพลินใจได้มองต้องหันเหลียว
กลายพัดโบกโยกสนต้นล้มเทียว
ลมกราดเกรี้ยวด้วยกระไรไยโกรธา
ธารเคยไหลเคลื่อนคล้อยเอื่อยอ้อยอิ่ง
ยิ่งมองยิ่งใจสงบพบหรรษา
แต่แล้วธารพานโกรธโทษใดนา
จึงพัดพาสรรพสิ่งจมดิ่งไป
แดดเคยอุ่นยามสายหมายประสบ
ช่วยเลือนลบความเศร้าเฝ้าหลงใหล
กลับแผดเผาเร่าร้อนซ่อนเปลวไฟ
โกรธเคืองใดไยพร่าดั่งราวี
ฤาโลกเสียสมดุลวายวุ่นหนัก
สุดเกินจักเยียวยาพาบัดสี
ฤาต้องหาโลกใหม่ให้ชีวี
หากโลกนี้แตกดับลับบรรลัย
ฤาศีลธรรมถูกฆ่าจนอาสัญ
เบียดเบียนกันชีวิตจิตเผลอไผล
สรรพชีวิตนับล้านสังหารไป
ดาบจึงได้คืนสนองผองชนเอง....
คีตากะ 10 มิ.ย. 2564 19:26 น. - ID 150273 
1445
0
0
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
