กำลังใจให้เธอ...

คีตากะ

ครั้ง...ปีกมารปกคลุมล้อมรุมโลก
แผ่ทุกข์โศกทั่วหล้าดั่งอาถรรพ์
ทวยเทพจรจากหายมลายพลัน
แม้สวรรค์ก็หันเมินเดินห่างไกล...

เธอคงก้าวตามฝันมิหวั่นหวาด
กี่ภพชาติหวนมาหาหวั่นไหว
เพียรปลดปล่อยคนทุกข์รุกทรวงใน
ถ้อยคำอธิษฐานใด...เธอได้ยิน
                      
รอยยิ้มเธองดงามเหนือสามภพ
งามสยบเทพใดในสรวงสิ้น
สวมอาภรณ์งามกว่าองค์อัมรินทร์
ทั่วธรณินหาเทียบเปรียบคนงาม

ดวงตาเปี่ยมเมตตากว่าพระอิศวร
รูปรัญจวนกว่าใครในโลกสาม
มงกุฎเธอเลอค่ากว่าของพระราม
เพียงเอ่ยนามก็ศักดิ์สิทธิ์สัมฤทธิ์พร

เปล่งวาจาดั่งดนตรีแห่งศรีสรวง
มารทั้งปวงศิโรราบบาปไถ่ถอน
นิรมานกายนับล้านช่วยจารจร
อำนวยพรทั่วหล้า...จักรวาล

แดนถิ่นเถื่อนดงดอยฝากรอยเท้า
สถิตเนาเนิ่นวันกัลปาวสาน
ที่ร้อนแล้งก็ชุ่มชื่นยิ่งยืนนาน
ที่ร้าวรานเหน็บหนาวบรรเทาไป

วิบากกรรมโลกมนุษย์สุดหยั่งวัด
เธอหมายทัด-ทานต้านสะท้านไหว
แลกน้ำตามหาศาลปานสิ้นใจ
หามีใครใต้หล้าจะหยั่งแจ้ง            
        
ขอเป็นหนึ่งกำลังใจให้เธอนี้
กี่พันปีมั่นใจไม่หน่ายแหนง
คงภักดีชั่วฟ้าหาคลางแคลง
ด้วยรู้แจ้งว่ารักเธอ...เสมอใจ...