ถ้อยคำในกาลเวลา2 (ดอกสร้อยที่ฉันคิดถึง)

แสงศรัทธา ณ ปลายฟ้า

4. 
       เพลงถิ่น 
ยามเอ๋ยยามเย็น 
ตะวันเร้นหลบเหลี่ยม ณ มุมเขา 
ลมหนาวหวนครวญเพลงแห่งลำเนา 
ดอกไม้เหงายืนซบเงาเฝ้าลำธาร 
ดวงจันทร์คล้อยลอยเลื่อนรับยามค่ำ 
ดาวดื่มด่ำเพลงเหงาพาใจหาย 
ผู้จากถิ่น จากพื้นดิน แหล่งซบกาย 
ยังมิวายโปรดคืนถิ่นแผ่นดินเอยฯ 
เพลงถิ่น : ภาพการร่ำลาของคนชนบทที่เข้ามาหากินอยู่ในเมืองหลวง 
                มันเป็นภาพที่ชินตา...ชินตาเหมือนกับเห็นภาพที่มีใครซัก
                 คนนั้งเฝ้ารออยู่ใต้ถุนบ้านยามหน้าเทศกาล ก่อนจะจบลง
                ด้วยคำเอื้อนเอ่ยออกมาจากปากช้า ๆ คลอเคล้าด้วยน้ำตาว่า
                ปีนี้คงไม่กลับมา..... 
                  5. 
     สาแหรก  แม่ 
สาเอ๋ยสาแหรก 
เจ้าเดินแบกสินค้าเที่ยวเร่ขาย 
เหงื่อไหลหยดอาบร่างชะโลมกาย 
เพื่อจุดหมายของลูกน้อยได้เล่าเรียน 
สองบ่ากร้านดำไหม้มิเคยหวั่น 
สิ่งใฝ่ฝันลูกนั้นหัดอ่านเขียน 
แต่ลูดเจ้าเค้าร่ำแต่ติเตียน 
นึกรังเกียจเพราะเจ้าแบกสาแหรกเอยฯ 
สาแหรกของแม่ : เมื่อก่อนเคยฝากท้องเอาไว้กับขนม และไข่ ของป้าแก่ ๆ คน หนึ่ง ทุกเย็น สนิทกันมากจนเชื่อขนมกินได้ วันหนึ่งแกเล่าเรื่องที่
ทะเลาะ กับลูกสาวให้ฟัง รู้สึกว่าขนมไม่อร่อยเลยเมื่อได้ยิน...ถ้าตอนนี้แก 
ยังอยู่ อธิษฐานให้ลูกเข้าใจแกมากขึ้น..... 
            6. 
     คราบแป้ง 
แป้งเอ๋ยแป้งฝุ่น 
หอมคลุ่นอุ่นในไอหมอกสาย 
ปะแต้มแก้มขาวดูสบาย 
แล้วแต่งกายเยื้อร่างตามคันนา 
ถือดินสอ กำยามลบ ย่ำเท้าเปล่า 
ทางเดินยาวก้าวเข้าสู่สถานศึกษา 
จวนตะวันส่องหน้าเหงื่อพรายตา 
บนใบหน้าเหงื่อไหลกลบลบแป้งเอยฯ 
คราบแป้ง : กำลังใจในวัยเยาว์ก็ไม่ต่างกับแป้งฝุ่นที่หอมอุ่นอยู่เสมอ 
แต่ความยากจนที่ต้องต่อสู้กับวิถีแห่งความยากจน และ 
ทางไกลที่เดินในวิถีของการศึกษากว่าจะจบ...ไม่รู้ว่ากำลัง 
ใจที่มีอยู่จะละลายเหมือนแป้ง เหลือเพียงคราบเกรอะกรัง 
ที่เกาะอยู่บนใบหน้าหรือไม่.....