ถ้อยคำในกาลเวลา (ดอกสร้อยที่ฉันคิดถึง)

แสงศรัทธา ณ ปลายฟ้า

1.
          น้ำตก
น้ำเอ๋ยน้ำตก
ไหลรินตกจากยอดภูอันสูงใหญ่
เพื่อหล่อเลี้ยงสรรพสิ่งให้เป็นไป
ตามวิสัยแห่งคนบ้านดงดอย
ได้ดื่มกินได้อาบ-เลี้ยงชำระร่าง
ให้อ่อนหวานด้วยน้ำใจไมตรีถ้อย
เฝ้าหล่อหลอมจิตใจงามคนบ้านดอย
มิเสื่อมถอยดังน้ำใจคนในเมืองเอยฯ
น้ำตก : เมื่อไม่กี่วันไปถามทางแม่ค้าริมถนน กลับถูกตอบกลับ      ด้วยสีหน้าที่บึ่งตึงและถ้อยคำโวยวาย 2-3 คำ รู้สึกหดหู่กับสิ่งที่พบ คะเนดูว่าป้าแก่ก็คงไม่ใช่คนกรุงเทพ แต่...แก่ถูกกลืนไปไม่เหลือ แม้แต่ น้ำใจ.....
               2.
         เปลญวน
เปลเอ๋ยเปลญวน
ทอดร่างม้วนนอนเนาเฝ้าใต้ถุน
ฝากตำนานความหลังฝังไออุ่น
มือละมุนใครหนอคอยไกวเปล
เพลงเสนาะเห่หล่อมให้หลับฝัน
ทุกคืนวันเฝ้าขวัญโอ้...ละเห่
แต่เดี๋ยวนี้ไร้เงาร่างคนไกวเปล
สิ้นเสียงเห่ดังใจลูกวายเอยฯ
เปลญวน : แทบจะเป็นสัญลักษณ์ของทุกบ้านในชนบท กลับบ้านเมื่อปีใหม่เมืองตาเหลือบไปเห็นเข้า...แววเสียงเห่ขับดังมาแต่ไกลแผ่วเบา วูบไหวในความรู้สึกจนน้ำตาไหล.....
                   3.
     หน้าต่างแห่งจิตใจ
หน้าเอ๋ยหน้าต่าง
มีกระจกบางมัวปนเปื้อนฝุ่น
คอยปิดกั้นแสงงามของสายรุ้ง
ที่ทอดพลุ้งคลุ้งโค้งขอบฟ้าไกล
เหมือนจิตใจในตัวต้องมัวหมอง
มิสมปองในสิ่งที่คิดฝัน
จึงกักตัวกลัวว่าจะภินท์พัง
เลิกปิดกั้นเถิดดวงใจเจ้าจะงามเอยฯ
หน้าต่างแห่งจิตใจ : บางครั้งในใจก็หวาดกลัวบางสิ่ง เหมือนหวาดกลัวความจริงที่น่าจะเป็นไป ทั้ง ๆ ที่ไม่รู้ว่าสิ่งนั้นจะงดงาม หรือ โหดร้ายสุข ทุกข์เพียงใด.....