ความฝันแห่งความจริง(ของพ่อ)

ภัคพล

“เราเกิดมาใช่ว่าฟ้ากำหนด
ที่ปรากฏคือความฝันอันสูงสุด
อยู่ที่เราใช้คุณค่าความเป็นมนุษย์
เพื่อสร้างจุดแข็งแกร่งแห่งความดี“
ผู้เป็นพ่อย่อมรักลูกยอมทุกอย่าง
อยู่เคียงข้างคอยใส่ใจไม่หน่ายหนี
ถึงลำบากตรากตรำช้ำชีวี
ทุกนาทีคิดถึงลูกด้วยผูกพัน
กี่หยาดเหงื่อ..เรื่อไหลในตัวพ่อ
กี่ฤดู..พ่อทนรอต่อสานฝัน
กี่หยดหยาด..น้ำตาพ่อฝ่าฟัน
กี่ปี  กี่เดือนวัน.. ทนทำงาน
รายได้พ่อกว่าจะได้ไม่กี่บาท
สันหลังชาติถูกนายจ้างคิดล้างผลาญ
พ่อถูกเขาโกงกินหนี้สินบาน
เงินกลับบ้านเลี้ยงเมีย-ลูกแสนทุกข์ใจ
ส่งลูกให้ร่ำเรียนเพียรศึกษา
ใช้วิชาทำงานการน้อยใหญ่
พัฒนาบ้านเมืองเลื่องลือไกล
พ่อตายไปไม่เสียชาติเกิดเป็นคน
ลูกโตมาอาชีพเด่นไม่เป็นสอง
ความเรืองรองแจ่มจรัสไม่ขัดสน
จากครอบครัวลำบากและยากจน
พ่อดิ้นรนถึงวันนี้แสนปรีเปรม
เงินทุกบาทลูกส่งมาถึงพ่อแม่
คอยดูแลเป็นน้ำแรงอันแข็งเข้ม
มีกี่บาทขาดกี่อย่างสร้างให้เต็ม
ความอิ่มเอมดั่งสวรรค์ครอบครัวเรา
จนวันหนึ่งถึงคราชะตาขาด
รั้วของชาติจับตัวลูกสุดโศกเศร้า
เกิดอะไรเหย้ายั่วลูกมัวเมา
ถึงให้เขาจับได้ใส่ตาราง
ความหวัง..พังแล้วแก้วตาพ่อ
รับรู้ต่อสายตาอาณากว้าง
อาชีพลูกมีเงินใช้ไม่จืดจาง
เพราะลูกคือนายจ้างคิดโกงกิน
ใช้อำนาจข่มขู่ผู้คนทั่ว
ลูกลืมตัวลืมพี่น้องลืมท้องถิ่น
เพียงเพื่อหวังเงินตรามายลยิน
แต่สูญสิ้นความดีที่ได้ทำ
ทำอะไรลูกไม่คิดถึงผู้อื่น
เขายากจนเขาขมขื่นสุดกลืนกล้ำ
เขาก็คนมีจิตใจให้จดจำ
อย่าดื่มด่ำความสุขบนทุกข์ประชา
“พ่อเสียใจในความรักลูกมอบให้
สอนอะไรลูกนึกเองตนเก่งกล้า
ผลที่ทำกรรมที่ก่อรอเวลา
ย้อนกลับมาคืนสนองแทนผองชน”