พวกขอมสู้ ด้วยใจ ไม่หวั่นไหว ให้ใครใคร ได้รู้ ไม่ถูกหยาม จนพลบค่ำ ก็ไม่อาจ จะปราบปราม แม่ทัพจาม สั่งทหาร กลับมาค่าย ค่ำคืนนั้น พิสิฐ ตรวจทหาร ล้วนพบพาน ผู้บาดเจ็บ ตั้งมากหลาย เหลือทหาร ที่รบได้ ไม่กี่นาย หากตั้งรับ อยู่ข้างใน คงไม่ดี ถ้าพรุ่งนี้ พวกมันโหม โจมตีอีก มิอาจหลีก ความฉิบหาย ไม่อาจหนี จำจะต้อง ยกพล จรลี ไปราวี กับพวกจาม นอกเมืองนี้ ถ้าตัวเรา ฆ่าแม่ทัพ ของมันได้ ทำให้ใจ พวกมัน ต้องขวัญหนี ก็จะได้ ชัยชนะ ในทันที มันจะหนี แตกทัพไป ไม่กลับมา ครั้นรุ่งสาง แม่ทัพขอม ก็ควบม้า รีบเร่งพา ทหารหาญ ออกไปหา เมื่อได้พบ ทหารจาม ไม่รอช้า จึงร้องท้า อนุชา ว่าออกไป ถ้าตัวท่าน เป็นนักรบ ผู้เก่งกล้า จงอย่าช้า มาทำศึก ให้ยิ่งใหญ่ จงอย่าใช้ กำลัง ที่มากมาย มาทำให้ ประวัติจาม ต้องน่าอาย อนุชา พอใจ ในความกล้า ที่กล้าท้า ทั้งที่เรา มีมากหลาย จำจะต้อง รบให้ ชื่อขจาย มิให้ใคร มาพูด ดูถูกเรา แล้วจึงออก คำสั่ง รองแม่ทัพ จงรีบจับ อาวุธ ไปสู้เขา อย่าได้แพ้ กลับมาให้ อดสูเรา ถ้าไม่เอา ชนะได้ อย่ากลับคืน
ไบเซ็บ 2 ส.ค. 2553 12:27 น. - ID 136120 
979
0
0
3 สิงหาคม 2553 19:18 น. - comment id 1149475
อดคิดไม่ได้ว่าทำไมต้องทำสงครามกันด้วยนะ พี่ใบเซ็บถ่ายทอดได้ดีค่ะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
