"ใต้ถุนเรือน"

นาคะพรรณ

หอมกรุ่นกลิ่นดินชื้นเมื่อคืนหนาว
กี่ปวดร้าวก่อนพฤษภาจักมาถึง
หมื่นพันแสงแห่งจันทรายังตราตรึง
ค่ำคืนหนึ่งดึงดาวอยู่เปล่าดาย
เหมือนใต้ถุนคุ้นตาฝากระดาน
คล้ายนอกชานบ้านเรือนเริ่มเลือนหาย
แลนกหนูปูปลามาลาตาย
ทิ้งรังฟางร้างเดียวดายอยู่ชายคา
ยินเพียงเสียงสำเนียงเถื่อนเยือนกระซิบ
อีกเงียบกริบเด็กหญิงชายไร้เดียงสา
เก็บคำพูดว่าถึงคราวปลูกข้าวปลา
กลับเป็นเสียงเจรจาน่าอัศจรรย์
ไล่ตะเพิดพลัดพรากจากใต้ถุน
วิ่งหัวซุนฝุ่นตลบไม่ขบขัน
ยังยุ้งฉางอ้างว้างกลางตะวัน
แล้วสร้างสรรค์ปืนเครื่องบินจินตนาการ
เปรี๊ยง! ปั๊ง!  ดังวังเวงบรรเลงแผ่ว
ไร้วี่แววนัยน์ตาน่าสงสาร
แอบข้างโอ่งเฝ้ารอทรมาน
รอสายฝนดลบันดาลเต็มลานดิน
ปลุกผู้คนจนยากจากฟากนา
นั่งบนร้านเจรจาคลายถวิล
คุยเรื่องนกเรื่องนาเรื่องหากิน
เตรียมเพาะปลูกดอกดินบนถิ่นเดิม
ให้เสียงสากเสียงครกตกกระทบ
มีเสียงจอบขุดทำนบคันนาเสริม
แล้วกลิ่นพริกกลิ่นกระเพราจักเข้าเติม
จนดังเดิมเริ่มใหม่ใต้ฟ้างาม
แด่เพื่อนพ้องน้องพี่ที่หนีหาย
อีกทั้งตายใต้เงื่อนงำหมื่นคำถาม
แล้วแผ่นดินจักจำจดความงดงาม
ทุกผู้นามความจงรักและภักดี	
นาคะพรรณ
๓๑ พฤษภาคม ๒๕๕๓