เธอ คนรักของกวี ..... !

ลานเทวา

๑. 
ผ่านแผ่วเพียงเสียงร่ำ จากน้ำค้าง 
ยามแรมร้างเลือนตา นิราศรัย 
วเนจรแห่งฝัน  ลุวันวัย 
ล่วงเลือนบางสายใย อันตรธาน 
 
ชะตากรรมบทกวี บริสุทธิ์ 
พร่ำวิมุติบอกเล่า กองเถ้าถ่าน 
ปลอบโยนความบ้าบิ่น แห่งวิญญาณ 
กลางป่าช้าจินตนาการ  ร้าวรันทด 
 
เศร้าศพซากอักษร  วิปโยค 
ร่ายระหว่างอณูโศก บริบท 
ดื่มกินเถิดความอดสู  ให้ รู้รส 
เลือกงามงดฤาต่ำทราม นิยามเอา 
 
๒.
ปลดเปลี่ยวโลกอ้างว้าง ระหว่างบรรทัด 
เปลือยอารมณ์จรจัด  ความว่างเปล่า 
ปล่อยสรรพสิ่งทำหน้าที่ แสง สี เงา 
ท่ามไหวพรางบางเบา   แห่ง สายลม 
สงัดดึกมรคา สัปปายะ 
สงบนัยขณะ ครุ่นคุข่ม 
ล่วงลึกหยั่งสรรพสิ่ง ดำดิ่งจม 
ผละความหมายพรายพรม ความเข้าใจ 
ฟังความเงียบพร่ำบ่น สนทนา 
แทนบทถ้อยภาษา กวีไหว 
เสียงพร่ำพรอดจากความอ้างว้าง  ผู้ห่างไกล 
ดังพ้อเพ้อละเมอใน ห้วงคำนึง
เธอ คนรักของกวี 
ซุกซ่อนในแรมปี  ความคิดถึง
ผลิอักษรโหยหา รักตราตรึง
ท่ามเปลี่ยวโลกรำพึง  รัตติกาล 
 
โอบกอดไว้เถิดเจ้า ความเหงานั้น 
ในค่ำคืนที่แสงจันทร์ ทอดเงาผ่าน 
กว่าวันพรุ่ง ดอกรักจะเบ่งบาน 
ทนเปลี่ยวกับคืนที่ยาวนาน อีกสักคืน
……………………….
โดยคำ  ลานเทวา