**.. วันที่...มิจางหาย ..**

**.. เช่นรวีโชติ..**

 
๑. ย้อนนึกถึง วันแรก เริ่มรู้จัก
    ฉันทายทัก ถ้อยถาม ตามวิสัย
    เป็นประสา น้ำคำ ธรรมเนียมไทย
    แต่ลึกลึก ยังหวั่นใจ ไม่แน่นอน ..
๒. อาจเพราะไม่ คุ้นเคย เลยแต่เก่า
    ต้องดุ่มเดา นิสัย กันไปก่อน
    จวบเวลา เปลี่ยนผัน วันสัญจร
    ความอาทร จึงเริ่ม เติมผูกพัน..
 
๓. มิใช่สาย โลหิต แท้ชิดใกล้
    แต่หวังดี อย่างไร ไม่เปลี่ยนผัน
    รักเธอเป็น เช่นน้อง พ้องชีวัน
    สำนึกมั่น รับรู้ คอยดูแล..
๔. บางครั้งอาจ นิ่งเงียบ ดูเรียบเฉย
    เหมือนมิเคย สนใจ ใคร่แยแส
    เพราะกระดาก ปากไป ใช่ไม่แคร์
    ใจคงแต่ ร้อนรน กระวนกระวาย..
๕. บางคราวกล้า จึงเอ่ย พร้อมเปรยถาม
    คอยติดต่อ ติดตาม ยามห่างหาย
    การเรียนบ้าง ชีวิตบ้าง ตั้งมากมาย
    หรือสบาย ดีไหม ให้บอกความ..
 
๖. เธอยิ้มได้ ฉันสิ ยิ้มยิ่งกว่า
    เธอปวดปร่า ฉันปวดจน ทุกข์ล้นหลาม
    เธอร้องไห้ ฉันยิ่งร้อง จิตหมองตาม
    แต่กี่ยาม เธอจะเห็น ฉันเช่นนี้..
๗. เพราะหลังม่าน นัยน์ตา อันจ้าใส
    มีห่วงใย ฝากฝัง ตั้งกับที่
    มือตบไหล่ ปลอบพลาง ด้วยหวังดี
    และน้ำใส ไหลที่ ขอบดวงตา..
 
๘. คือภาพงาม ความทรงจำ ความครั้งเก่า
    ความเป็นเรา ความเป็นไป ใช่เลือนค่า
    ความเป็นน้อง ความเป็นพี่ มิโรยลา
    ความรักและ สัญญา ยังมั่นคง..
๙. วันนี้ จากกัน ใช่ผันผ่าน
    เนิ่นนาน อย่างไร ไม่ลืมหลง
    หวังเห็นเธอ สุขล้ำ ชีพดำรง
    ตามประสงค์ ตามฝัน เธอบันดาล..
๑๐. แต่สิ่งหนึ่ง โปรดตรึก สำนึกว่า
     ฉันร่วมฝ่า ร่วมรุก ทุกสถาน
     ไม่ทิ้งเธอ ทุกข์ท้อ ทรมาน
     บนสะพาน แห่งนี้ มิเดียวดาย..
    
๑๑. ฝากว่าเธอ จงเชื่อ และเชื่อมั่น
      เป็นพี่น้อง สายสัมพันธ์ จิตมั่นหมาย
      หากมิหลง เหลือใคร ใดรอบกาย
      คนสุดท้าย ข้างเธอนั้น ....... คือฉันเอง...
   
   ด้วยความหวังดี
**.. เช่นรวีโชติ ..** ( ก.ประแสร์ ศิษยาพร ) 

เขียนให้น้องของข้าพเจ้า ... น้องซึ่งอยู่ในฐานะพี่คนหนึ่งและมีความปรารถนาดี
เช่นพี่ที่พึงมีแก่น้องที่รักยิ่ง ... ด้วยความห่วงใย