แสงตะเกียงเจ้าพายุยังคุแสง

ป๋อง สหายปุถุชน

ภาพในวัยเยาว์ของฉันมันสวยงาม( เป็นบรรยากาศรอบๆลานนวดข้าวที่พบเห็นมาครับ )			
	ในลานนวดข้าวของครอบครัวฉัน ที่ จ. อยุธยา			
	เป็นภาพที่น่าจดจำบันทึกเอาใว้  หัดกวีบทที่ 1			
*	เห็นแสงหิงห้อยลอยวับวับ			
	แสงติดติดดับดับระยับแสง			
	ใต้แสงเดือนส่องสว่างสีนวลแดง			
	หิงห้อยน้อยบินร่อนเปล่งแสงระยิบระยับทั่วท้องนา			
	ชาวนางัดคันฉายกรีดลานข้าว			
	สงงัดเอาเศษฟางพรางเขย่า			
	เม็ดข้าวหลุดร่วงลงบนลานข้าว			
	เอาฟางเบาไม่มีข้าวคัดออกไป			
	แสงตะเกียงเจ้าพายุยังคุแสง			
	เปล่งสว่างส่องแสงนวลชวนหลงไหล
	แข่งแสงเดือนเกลื่อนสว่างกระจ่างไกล
	เห็นแสงไฟใกลไกล้ในค่ำคืน
	เด็กน้อยวิ่งไล่ตามแสงหิงห้อย
	มือน้อยๆจับกุมขยุ่มแสง
	หิงห้อยน้อยเปล่งแสงสว่างลอดมือแดง
	เปล่งพลังแห่งแสงเป็นโคมทอง
	บ้างมุดฟางนอนนับดาวพร่างพราวแสง
	น้ำค้างแรงลมหนาวมาคราเดือนสิบสอง
	ไออุ่นฟางหอมตลบได้พบลอง
	เอามากองสุมไว้ให้ควายกิน
	ลานนวดข้าวแบบโบราณนานนมมา
	ของปู่ย่าตายายได้พบเห็น
	ฉันยังเด็กตอนเล็กเคยได้เล่น
	วิ่งหลบเร้นเห็นหิงห้อยลอยเด่นเต็มท้องนา...
บรรยาย	การนวดข้าวเขาจะใช้ควายเดินย่ำบนลานข้าว
	เอาข้าวที่เกี่ยวตากแห้งแล้วมารวมไว้
	ใช้ควายหรือรถไถย่ำเม็ดข้าวจนร่วงลงแล้ว
	ก็เอาคันฉายสงหรืองัดฟางข้าวออกไปทิ้ง ( สง คือ เอาคันฉายงัดฟางข้าวแล้วเขย่าให้เม็ดข้าวร่วงลง )
	เหลือแต่เม็ดข้าวเปลือกแล้วไปผ่านสีฟัดอีกทีเพื่อเอาแกลบออกครับ
	กว่าจะได้ข้าวแต่ละเม็ดต้องลำบากมาก
*	กว่าจะเป็นข้าวแต่ละเม็ดใครเหน็ดเหนื่อยทุกข์ยากสังขาน
	จงกลืนกินกันด้วยจิตวิญญานนึกสงสารชาวนา
	กินข้าวในจานควรนึกถึงที่มาโปรดอย่าเหลือทิ้งมันเป็นบาปหนักหนา
	ถางหญ้ากลางแดดหว่านไถปักกล้ากว่าจะได้เก็บกินหน้าสู้ดินหลังสู้ฟ้า
	ไม่ได้มากันง่ายๆแต่ละเม็ดข้าวทุกเม็ดเหงื่อใครนำพา
	ชุ่มชโลมอาบกายทุกข์ซ้ำร้ายชาวนาถูกเขากดราคาอนาจหนาชาวนาไทย...
							เพลง	น้าแอ๊ด คาราบาว