เมื่อโลกแยกเราออกห่างจากตัวเอง และทุกสิ่งที่ทำไม่ได้มาจากความต้องการที่กรีดร้องภายใน ซ้ำร้าย มันยังไม่เปิดโอกาสให้เราได้เงี่ยหูฟังเลยสักครั้ง ว่าแท้จริงแล้ว หัวใจกำลังบอกเราว่าอะไร ใจเอย... ใจเอย... นานเท่าไหร่แล้วที่ต้องดิ้นรนอัดอั้น เพราะความนึกคิดถูกวาทกรรมที่แข็งกระด้าง เคลือบจิตวิญญาณด้วยสีดำราวช็อกโกแลตปีศาจ จนไม่รู้ว่าภายใต้กระดองเหตุผลและความรู้ที่สร้างขึ้นนั้น มีความอ่อนไหวบอบบางที่สวยงามซ่อนอยู่ในนั้น อนิจจา... ความอ่อนโยนที่เคยเริงระบำอยู่ในหัวใจ ...กำลังเดินทางสู่ความพ่ายแพ้... อย่างกะปลกกะเปลี้ย ใช่ไหมเล่า ที่น้อยยิ่งกว่าน้อย ดวงตาจะได้มองฟ้าจนอิ่มเมื่อยามสาง และก็ใช่ไหมเล่า ที่ยากยิ่งกว่ายาก จะได้สูดลมหายใจของดอกหญ้าเมื่อยามอาบแสงสุดท้ายของวัน แล้วจะเอาแรงจากไหนมาเพาะเมล็ดพันธุ์แห่งแรงบันดาลใจ ที่ก็มีแต่จะเหี่ยวเฉาลงไปทุกขณะ เวลาถูกจัดสรรมาให้แต่ละชีวิตไม่มากนัก ก็เพียงแค่ยาวนานพอจะให้ได้เรียนรู้จักตนเอง แต่กระนั้นเราก็ยังปล่อยให้อะไรสักอย่าง มาฉุดกระชากโมงยามอันแสนสั้นของเราไป แล้ววันหนึ่งก็จะหมดลง โดยที่เรายังไม่ได้ใช้สิทธิแห่งชีวิตเลยแม้แต่น้อย ช่างโง่เง่า น่าสงสาร และน่าหัวเราะเสียนี่กระไร ได้แต่ก่นด่าไปในความเงียบ เพราะลมหายใจที่ได้แค่ผ่านเข้าผ่านออกไปวันๆ นั้น มันแผ่วเบาเกินไปจะเปลี่ยนแปลงโลกที่เป็นอยู่ ก็ใครหนอ ช่างสรรค์สร้างวาทกรรมเจ็บแสบ อาบน้ำผึ้งให้ดูดกลืนอย่างเอร็ดอร่อย รู้สึกไหมเล่า ถึงกลิ่นคาวเลือดของเนื้อหนังแห่งมวลมนุษยชาติ อันถูกแล่หลุดออกเป็นชิ้นๆ ชิ้นแล้ว ชิ้นเล่า เจ็บบ้างไหม เจ็บไหม หรือเพราะว่าใบมีดแห่งความมั่งคั่งนั้นช่างน่าขยอกกลืน เราจึงเฉาะลึกลงไปในผิวกายของเราเรื่อยๆ ลึกลงไปเรื่อยจนถึงจิตใจ สุดท้ายน่ะหรือ... มันเป็นเรื่องเศร้า ก็นั่นไง เห็นไหม เห็นไหม มนุษยชาติจบลงแล้ว ด้วยการกัดกินหัวใจของกันและกัน ทางเลือกของชีวิตแบบอื่นๆ มีไหม ไหนล่ะ อิสระเสรี ไหนล่ะ อิสระในการเลือกเส้นทางของตัวเอง ไหนล่ะ ชีวิตที่ปราศจากการคุมขัง เราถูกขัง ใช่เราถูกขัง ขังปิดตายอยู่ในวาทกรรมอันแข็งกระด้างและไร้ชีวิต มืดบอดอยู่ในอารยธรรมแห่งการทำลายล้าง ที่มันขยอกกลืนเราเข้าไปตอน 8 โมงเช้า แล้วคายกลับออกมาเมื่อตะวันตกดินไปแล้ว เหมือนชานอ้อยที่ถูกเคี้ยวจนแห้งผาก เรากลายเป็นฟันเฟืองหนึ่งที่คอยหมุนระบบ เพื่อให้มันมีชีวิตอยู่ไปได้ เพื่อให้มันกลืนกินเราต่อไปได้ เพื่อให้มันมีอำนาจมากขึ้นเรื่อยๆ เพื่อให้มันกลับมากดขี่ข่มเหงเรา อีกครั้ง อีกครั้ง อีกครั้ง อีกครั้ง และอีกครั้ง มันมุ่งหวังให้เราตกเป็นทาสมันไปตลอดกาล โอ... เงินตรา โอ... ทุนนิยมบัดซบ และเสรีประชาธิปไตยเลวทราม นี่หรือ โลกใบใหม่ที่ทุกคนกินดีอยู่ดี นี่หรือ สิ่งที่เรารอคอย นี่หรือ นี่ล่ะหรือ? เสียงก่นด่าแปรเปลี่ยนเป็นเสียงกรีดร้อง หากเป็นเสียงกรีดร้องที่ไม่เคยระคายไอ้ปีศาจทุนตัวนี้ มันไม่เคยฟังคำทวงสัญญาที่เคยให้ไว้ถึงชีวิตที่ดี เสียงกรีดร้องจึงดังก้องในความเงียบงัน สงัดดังพายุในแดนดงดิบอันห่างไกล ไม่ได้ยิน แปลว่าไม่เคยเกิดขึ้น เสียงร่ำไห้ของหัวใจอันดิ้นรน ที่จะสลัดให้หลุดจากฤทธิ์น้ำกรดเงินตรานั้น ในที่สุด ก็จะเลือนไปจากความรับรู้อันชินชา ปลิวคว้าง ลอยลมไป แล้วนั่น จางหายไปแล้วในม่านเมฆ ความเงียบเป็นนิรันดร์เสมอ อนิจจา...
เสี้ยว 2 ส.ค. 2552 00:11 น. - ID 128124 
1294
1
0
2 สิงหาคม 2552 15:06 น. - comment id 1011956
ระทดจัง
2 สิงหาคม 2552 10:02 น. - comment id 1022165
กรีดร้องเป็นเสียงลม ใครได้ดมเหม็นเด็ดขาด กรีดร้องเสียดปู๊ดป๊าด คือลมตดจากตูดเรา
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
