เคียงคู่ชีวีนิจนิรันดร์

เสียงหัวเราะ

แด่..หมู่ชน  ผู้มีความรัก       
แว่ว...เสียงสายลมพัดเอื่อยมาแต่ไกล.....
หัวใจของฉันเริ่มอ่อนไหวลงชั่วขณะ
กลัวว่าชีวิตข้างหน้าจะไม่เหลือแม้แต่คนที่รักอีก
ดาวเอ๋ย....อยากหยุดวันเวลาพร้อมรอยยิ้มอันนุ่มนวลของเธอ...
เอาไว้   ไว้....เคียงข้างฉันอย่างนี้ตลอดไป
เพียงแค่สัมผัสมืออันเบานุ่มของเธอ  มันยังแผ่ซ่าน...
ช่วยประโลมหัวใจของฉัน   เมื่อยามที่ฉันเหนื่อยล้ากายและใจ....
ฝนเอ๋ย...ช่วยหลั่งรินความสุข    ลงสู่ผืนแผ่นดินอันกว้างใหญ่   
 อันเป็นที่รักของฉันและ  เจ้าของผู้ทุกข์ยากเหล่านั้นด้วยเถิด
ฉันคิด...คิดตลอดเวลา  ภาพแห่งความทรงจำ
รอยยิ้มและเสียงหัวเราะ    อยากให้อยู่อย่างยั่งยืน
ให้อยู่ทุกซอกซอนในหัวใจของเธอและฉัน....
ที่รักเอ๋ย....ต้นไม้ ต้นนั้น  เราปลูกลงผืนแผ่นดิน 
 อันอุดมไปด้วย  ความพูนสุขของสรรพสิ่ง
บัดนี้....มันเจริญเติบโต   ดั่งความรักและความห่วงใย
ที่มีต่อเธอ   เพิ่มพูนขึ้นเรื่อยๆ
แม้กาลเวลาจะผันเปลี่ยนไป  แม้นาน แสนนานสักแค่ไหน
ดอกหญ้าเอ๋ย...ช่างโอนเอนตามกระแสแห่งความแข็งกระด้างนั้น
เหมือนดั่งเธอหรือเปล่า...ที่ต้องมาทนลำบากตรากตรำ
เพื่อหวังความสุขในวันข้างหน้า
ฉันไม่เคยลืม...น้ำเสียงอันหนักแน่น
ที่ทำให้ฉันยังเชื่อมั่น  ก่อนหันหลังกลับ...
รับหน้าที่ที่ฉันต้องปฏิบัติ  เพราะตอนนี้...
ป่า   ดิน  และน้ำ  กำลังรอฉันอยู่
รอฉันเพื่อการเปลี่ยนแปลงสิ่งใหม่ๆ
เพื่อประโยชน์สุขของใครหลายๆคน.....
เธออันเป็นที่รักของฉัน....
เธอเคยพูดให้ฉันฟังว่า  ไม่ว่าอะไรจะเปลี่ยนแปลง
คนรอบข้างจะโหดร้ายสักแค่ไหน  สังคมจะอ่อนแอถดถอยไป
แต่กำลังใจของเธอยังเต็มเปี่ยมล้น
และช่วยให้ฉันกล้าที่จะสู้....
ฉันแอบนึก...เธอเป็นนางฟ้าจำแลงมาหรือไร  
นางฟ้า...ที่ไม่เคยเดินขึ้นสู่สรวงสวรรค์
เพราะฉันรู้ว่าเธอไม่เคยทอดทิ้งฉัน
ไม่เคยเลยที่จะปล่อยให้ฉันอ้างว้าง...เพียงลำพัง
สุดที่รักของฉัน....กาลเวลาอาจจะพลัดพรากเราสองคนไป
เธอจงจำเอาไว้ว่า  หัวใจของฉันจะเป็นของเธอตลอดไป
และหัวใจของเธอ...ก็จะเป็นของฉันตลอดไปเช่นกัน
แม้ว่าความตาย..จะย่างเข้ามาอีกในไม่นาน
ฝากฟ้า....ช่วยเตือนให้เราจะไม่ลืมคิดถึงกัน 
 ในยามวันเวลาที่เหงา
ทะเลและขุนเขาเอ๋ย....ช่วยบันทึกเรื่องราวของเราเพียงสอง
ให้โลกได้รับรู้   ให้คู่ชีวิตที่มีจิตปรารถนาความสุขได้พึงปฏิบัติ
อันมีคำว่ารักแท้   โอบอุ้มอยู่ทุกเสี้ยวของชีวิต
แล้วเราจะอยู่เคียงคู่กันตราบนิจนิรันดร์