ฉันเต็มใจจะร้าวราน เมื่อคิดถึงเวลายาวนานในครั้งเก่า ยิ่งคิดถึง...ก็ยิ่งเหงา แต่อยากเก็บเรื่องของเราไว้ต่อไป แม้กระทั่งวันที่เธอร่ำลา ฉันมองเธอลับตา...ด้วยใจสั่นไหว ภาพเธอทุกภาพที่อยู่ในใจ ยังคงมีค่ามากมาย..เสมอมา อย่างน้อย...เธอเคยรักกัน.. ให้โอกาสคนอย่างฉันได้รู้จักความห่วงหา เป็นครั้งหนึ่ง...ที่ได้อยู่ในสายตา เป็นความทรงจำที่มีค่าต่อหัวใจ ฉันไม่อยากลืม..ทุกทุกถ้อยคำ อยากจารึก และจดจำในความฝันใฝ่ ต้องปวดร้าวเพราะความคิดถึงสักเท่าไร สำหรับฉัน...เธอมีค่ามากมาย..เกินกว่าจะลืม
25 มีนาคม 2545 17:56 น. - comment id 42561
เห็นด้วยค่ะพี่เจทท์ คนบางคนก็มีค่าเกินกว่าจะลืมเลือน.........
25 มีนาคม 2545 18:29 น. - comment id 42573
มาเป็นกำลังใจจ้า
25 มีนาคม 2545 21:29 น. - comment id 42607
คุงคนนั้นคงดีจัยที่รู้ว่าเจทท์มะเคยลืม เหมือนที่เจทท์กะลังดีจัยที่เล่มะเคยลืมเจทท์อ่ะ (เกี่ยวกันอ่ะป่าวก็มะรุ อิอิ) ^O^
25 มีนาคม 2545 22:00 น. - comment id 42622
จริง ๆ แล้ว คนที่ทำให้เรารู้สึกถึงคำว่ารักได้... เค้าควรจะอยู่ในความทรงจำ มากกว่าที่จะลืมเนาะ แต่ความรักกับความเจ็บช้ำจนอยากจะลืม มักจะตามกันมาเรื่อยเลย
26 มีนาคม 2545 00:21 น. - comment id 42637
ฮี่ๆๆๆ.... มะรุมะชิ
26 มีนาคม 2545 00:57 น. - comment id 42643
Yes, some special perseon always be in our memory. I hope that we can be in their memory too. Only a little bit will be fine.
26 มีนาคม 2545 09:20 น. - comment id 42678
บางทีเค้าอาจมีความสำคัญในความรู้สึกเรามาก จนเราไม่อยากลืมเค้าใช้มั้ยเจทท์ ก็แปลกนะ สำหรับบางคน บางทีปอนด์ก็อยากลืมเค้า แต่ยิ่งตั้งใจเท่าไร รู้สึกว่าเค้าไม่เคยไปไกลจากความคิดเลย