ลืม...ให้สิ้นซาก... ฉันยกหูโทรศัพท์ แล้ววางลง เป็นครั้งที่เท่าไร จำไม่ได้เลย รู้แต่ว่าวางลง โดยที่ไม่..แม้แต่ จะกดเลขหมาย ซึ่งจำได้อย่างแม่นยำ ไม่น่าเชื่อเลยว่า..... ใจของฉันจะสับสน ได้ถึงเพียงนี้.... หลายปีมาแล้ว.. ที่ฉันจะต้องโทรถึงคุณ ในวันนี้ เดือนนี้ เพื่อ อวยพรวันเกิดให้คุณ นอกเหนือจากความปรารถนาดีที่อยากให้คุณ มีความสุขมากที่สุดแล้ว ฉันก็อยากให้คุณรู้ว่า ฉันยังคงคิดถึงและรักคุณเสมอมา....นะคนดี ทุกปีเช่นกันที่เสียงคุณจะตื่นเต้น ดีใจ ไม่เปลี่ยนแปลง คุณคงดีใจและแสนภูมิใจ ที่ยังมีผู้หญิงคนนี้ ยังคงโง่งม..เฝ้าหลงรัก หลงคอย โดยรู้ว่า..ไม่..แม้แต่จะได้พบกัน ไม่..แม้เพียงรอสบตา..หาคำตอบ.. ฉัน..เคยบอกคุณว่า.. อยากพบคุณสักครั้ง ก่อนที่จะตัดใจ เดินไปจากชีวิตคุณแบบไม่ค้างคา ไม่ไยดี ไม่หวนไห้ คิดถึง รำพึงรำพัน ถึ งคืนวันเก่าก่อนที่แสนดีมีค่า ในความทรงจำรำลึก ของเราอีกต่อไป ฉันยินดีจะไปเสียที อย่างที่ลูกผู้หญิงที่ยังมีศักดิ์ศรี ควรจะยอมรับความจริง... ว่า... โลกนี้ ไม่เหลือเยื่อใย ต่อไปอีกแล้ว ระหว่างเรา และ ไม่เหลือแม้คำว่าคิดถึงและห่วงใย ที่จะเกาะเกี่ยวให้ดวงใจ ช้ำทุกข์ตรมอีกยาวยืน...... ฉันแค่อยากนั่งตรงหน้าคุณ มองตาคุณนิ่งนิ่งตรงๆ และ ขอถามคุณ เพียงคำถามเดียว แม้กายใจอยากจะโผ เข้าหาอ้อมกอดคุณที่เคยแนบแน่น เร่าร้อนรุนแรงอย่างที่เคยเป็น ด้วยแรงรักแรงคิดถึง นานเนา ของการพรากจากมานับเป็นสิบปี คำถามเดียวนี้ ที่ต้องการแค่คำตอบเดียว เท่านั้นกลับมา ที่ฉันได้เตรียมใจ พร้อมรับฟัง คำพิพากษา และ พร้อมจะกล่าวคำลา ไปจากคุณทั้งในโลกนี้ และโลกหน้า ไม่ให้ตามติดทั้งกายและจิตวิญญาณ แบบขอกรวดน้ำ คว่ำขัน แก่กันนะคนดี ในดวงใจ ที่ ไม่อยากพบเจออีกแล้ว ไม่ว่าชาตินี้ชาติไหนระหว่างเรา คำถามหนึ่งเดียวในใจดวงนี้ ของลูกผู้หญิงคนหนึ่งคนนี้ ที่เคยเททุ่มทอดใจ พลีให้ อย่างหมดจิตหมดใจ คำถามมีว่า... ในใจคุณนั้น เคยมีฉันอยู่บ้างไหม แบบผู้หญิงคนพิเศษ.. เหมือนดังใจฉัน ที่แอบซุกซ่อนคุณไว้ เป็นหนึ่งเดียวในใจ มิรู้เลือนลืม... แต่... มาวันนี้...แปลกสิ้นดี ที่แม้อยากจะถามคุณมากสักเพียงใด ฉันก็ไม่ต้องการ แกล้งโง่ หลอกตัวเองให้หลงรอคำตอบ..ต่อไปอีกแล้ว... ดวงตาฉันใส ดวงใจฉันสว่าง เพราะฉันฉลาดขึ้น และ ค้นหาคำตอบนั้น ให้ใจตัวเองพบแล้ว โดยไม่จำเป็นต้องถามคุณเลย... ระหว่างเรานั้น ถ้าฉันไม่หลอกตัวเองมานานนับสิบปี แบบคนที่งมงายอยู่กับโลกแห่งความฝัน ฉันก็น่าจะรู้ว่า มันจบกันไปนานแล้ว ... คำตอบนั้น มันอยู่ที่ตรงนี้ต่างหาก ตรง ที่..ใจของฉันเอง ..ใช่เธอ! คำๆเดียวที่ง่ายๆสั้นๆ ตรงไปตรงมา ตรงใจ ...อย่างที่สุด.. เพียงถ้ามีปัญญาและเปิดใจยอมรับ.. คำนั้นคือคำว่า.... ลืม!.....ลืม........... ลืมเสียเถิด อย่าคิดถึง...! และ.. ลืม!........เถิดนะว่า ... เราเคยรู้จักกัน... และ ระหว่างเรานั้น....... สวย...ที่สุด ถ้าจะ..จบสิ้นกัน.... ด้วยคำๆนี้ .... ลืมเสียที..... ลืมทุกสิ่ง.... ให้สิ้นซาก....จากนี้ไป...จนวันตาย!!! ........................................................ เนื้อดินดีเพาะพืชพันธุ์เนื้อใจนั้นเพาะความดี ..... นั่งโดดเดี่ยวเปลี่ยวใจริมทะเลกว้าง โลกอ้างว้างร้างไร้ใจสลาย ขอบฟ้าไกลน้ำจรดฟ้ายิ่งเดียวดาย ใจสลายคล้ายเศษแก้วแล้วนะใจ... ก้มลงกอบหัวใจหวังคืนกลับ เศษแก้วยับกับธุลีที่ร้าวไหว หยาดน้ำตาราวหยาดฝนตกต้องใจ หยาดเลือดไหลไหวสะเทือนเตือนเจ็บจำ.. ใจดวงงามนิ่งงันกับฝันร้าย โลกสลายหายวับรับรอยช้ำ ใจดวงหวานรานร้าวทุกข์ระกำ จนบอบช้ำย้ำรอยแผลแพ้ทั้งใจ... ทรุดกายลงแหงนวอนฟ้าท้าลมฝน พระเบื้องบนทอดทิ้งลูกฤาไฉน ร่างทั้งร่างทั้งเลือดเนื้อและหัวใจ ท่านใช่ไหมรู้ดีที่เป็นมา.. ก้มลงกราบกินดินทรายขอหมายมาด กี่ภพชาติให้ลูกพ้นพิพากษา จากคำคนผู้ไม่รู้ไม่เห็นในวิญญาญ์ ลูกเหว่ว้าหาทางธรรมน้อมนำใจ.. สวดขอพรกี่พันครั้งหาทางออก ลบช้ำชอกสร้างพลังเริ่มหวังใหม่ ลืมเงาเศร้าลบรอยร้าว เคี่ยว..เนื้อใจ.. หวังหว่านไถเพาะพืชพันธุ์สร้างฝันดีมอบโลกงาม
พุด 7 พ.ค. 2552 22:57 น. - ID 125711 
958
3
0
8 พฤษภาคม 2552 00:36 น. - comment id 981622
คุณ พุด ครับ แม้นแสนยาก ที่จะเดินจากไป ใช่ แม้แสนยาก แต่ยามที่เดินจากไปก็ดูเหมือนจะง่ายกว่า...การยอมรับ ว่าความสั มพันธ์ และเยื่อใยต่อกันนั้นมันเป็นไปไม่ได้แล้ว ที่จะรักษาไว้อีกต่อไป เรื่องราวอาจจะยิ่งไม่ยาก หากทั้งสองฝ่ายไร้แล้ว ซึ่งเยื่อใย ที่ยังมีต่อกัน แต่หากอีกฝ่ายตัดรอนสิ้นแล้วเยื่อใยห่วงหาอาทร ขณะที่อีกฝ่ายยังรัก ยากหักห้ามใจแห่งความคิดถึง โศกนาฏกรรม ก็ยากจะหลีกเลี่ยง ขอเป็นกำลังใจให้กับใจทุกดวง ที่กล้ายอมรับกับ ........เพลงลา...... ครับ คุณ พุด พัดชา เทพี ไพร
8 พฤษภาคม 2552 01:15 น. - comment id 981626
สวัสดีค่ะพี่พุด ขอบคุณมากนะคะกับบทกลอนที่แต่งให้อนงค์นาง ไพเราะ งดงาม จับใจ อนงค์นางยังลืมไม่ได้เลยค่ะ ต้องสารภาพ และก็ไม่อาจจะกลับไปคืนดีกับใครได้ถ้าใจยังไม่ลืม ไม่รู้จะทำอย่างไรดี ขออยู่คนเดียวไปเรื่อยๆสบายใจกว่าค่ะ
7 พฤษภาคม 2552 23:19 น. - comment id 981674
แบบตัดพ้อ ตัดใจ และท้ายสุด ตัดขาด คงไม่ใช่เรื่องจริงนะคับ แต่พี่พุด บรรยายได้สมจริงคับ
8 พฤษภาคม 2552 21:34 น. - comment id 981725
อ่านแล้วก็รู้สึกถึงความรัก แต่เมื่อรักแล้ว ลืมยากสิคะพี่พุด อิอิ ฝันดีค่ะพี่
8 พฤษภาคม 2552 22:48 น. - comment id 981752
ลืมได้งัย..ก้อใจยังไม่สั่งมา..ที่บอกว่าลืมๆ..เพราะเราใช้สมองสั่งว่าให้ลืม....แต่ใจมันค้านตลอด...เช่นกันเพราะเราใช้ใจจดจำไม่ได้ใช้สมองจำก็เลยจำอมตะครับ...อื่ม....ยากที่จะลืมนะ.... เปนกำลังใจให้ครับ
20 สิงหาคม 2552 15:55 น. - comment id 981879
น้องวิทย์ศิริ... คุณคนกุลา.... น้องอนงค์นาน.... น้องแก้วประภัสสร.... คุณเอื้องอังกูร..... พี่พุดขอตอบรวมนะคะ เรื่องนี้เป็นเรื่องจริงจากความรู้สึกพี่พุดค่ะ สิบปีที่กว่าพี่พุดจะค่อยๆจัดการ กับวิบากกรรมใจตัวเองได้ อาจจะเป็นเพราะรักใครแล้วฝังใจรักมั่นมังคะ น่าแปลกดี..ที่ วันหนึ่งเมื่อพบกันไม่นานนี้ ใจกลับว่างเปล่า เสมือนเราไม่เคยรู้จักกัน อาจจะเป็นเพราะ ได้ชดใช้ให้เค้าเป็นที่เรียบร้อยแล้วค่ะ คนดี...ทุกคนในชีวิตหนึ่งของพุด มากมายมหัศจรรย์รักค่ะ ทั้งรักทั้งชังทั้งหวานและขมขื่น แต่.. เหนือสิ่งอื่นใด พุดไม่เคยรู้สึกเสียใจเลย เมื่อมองย้อน พุดยอมรับความไม่สมบูรณ์แบบ ของผู้อื่นและตัวเอง และ เราจะเลือกรับเพียงสุขด้านเดียวได้กระไรเลย พุดจึ่งได้แต่กราบพระทุกคืนค่ำ ที่พุดได้เกิดมาในแผ่นดินรักรัตนโกสินทร์ ใต้ร่มรัตน์ฉัตรธรรม ใต้ร่มฉัตรเพชร แห่งพระบรมมหาราชจักรีวงศ์ ที่มีองค์พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวฯ ธ..ผู้ทรงทศพิธราชธรรม ปกครองแผ่นดินโดยธรรม ประดุจดั่งพ่อปกครองลูก ณ วันนี้ หยาดน้ำตาพุดระรินอยู่ภายใน ด้วยน้อมสำนึกรำลึกรู้กตเวทิตาคุณ ต่อพระองค์ท่านและต่อแผ่นดิน ที่ให้ชีวิตเราได้หยัดยืนมาอย่างเสรี เพียงน่าเศร้าสะเทือนใจ ที่ไทยต่างพากันลืมคำพ่อ ต่างห้ำหั่นกันอย่างไร้เมตตาธรรม อภัยธรรม ลืมคิดถึง คำว่าเหนือสิ่งใดคือชาติ อย่าให้ถึงกับสิ้นชาติสิ้นแผ่นดินเลยค่ะ นี่คือ..ความรู้สึก ของผู้หญิงคนหนึ่ง ในแผ่นดินรักรัตนโกสินทร์ ที่หมายมาดมุ่งมั่น ที่จะสร้างสรรเพียรทำความดี อย่างไม่ท้อค่ะ แม้นจะน้อยค่าดั่งธุลีหล้าข้าแผ่นดินผู้จงรัก ด้วยรักแผ่นดินยิ่งสิ่งใด จากใจ อัญมณีไพร พุดพัดชา 09 พ.ค. 52 - 11:37 IP 116.58.231.242
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
