รัศมีจันทร์..วันเพ็ญบุญ...!

พุด

ฉัน..นอนนิ่งบนที่นอนนวลนุ่ม
ในห้องสวยบนตึกสูง
ตระหง่านกลางเมืองลวง
ปิดไฟ เปิดใจ  ทอดนัยน์ตา
แลไปพบดาวประกายพฤกษ์
วะวิบวับ ประดับดวงบนฟากฟ้า
ท่ามวิมานเมฆ  ในคืนหม่น
นภานวลด้วยสีเทาสลัว
ด้วยแสงสีเบื้องล่าง
ที่ราตรียังเพิ่งเริ่มต้น


ในภวังค์จิต...
ฉันแลเห็นหลากชีวิต
กำลังดิ้นรนไขว่คว้า
อยู่ในเงาปรารถนามายาแห่งอารมณ์
ให้..
โลก..ต้องแบกความทุกข์ตรม
อันมากมายของมวลมนุษยชาติ
ผู้หลงว่ายเวียนวนในวงวิบากกรรม
ในอีกด้าน หากเรา...
ลบรานลืมเรื่องไม่ประเทืองประทับใจ
เราก็จะแลเห็น
ความยิ่งใหญ่ใจดีของโลก
ที่พลีมอบความงามงดแห่งธรรมชาติ
ให้อย่างบริสุทธิ์ใจ..
อย่างไม่เลือกที่รักมักที่ชัง
อย่างปันแบ่งให้เท่าเทียมกัน


สรรเสก..
ให้แดนดินทะเลทรายอุดมด้วยน้ำมัน
สรรสร้าง..ให้แดนดินอัฟริกัน
เต็มไปด้วยพืชพรรณสัตว์ป่า
ที่ช่างน่าพิศวง..
ให้...อเมริกา...
แดนกว้างใหญ่เต็มไปด้วยไพรพฤกษ์พนา
ที่ราบกว้าง เกินกว่าจะคณานับ
ให้แม่น้ำอันแสนศักดิ์สิทธิ์ไหลระริน
เพื่อให้คนพลัดถิ่น 
ได้มาแสวงหาสิทธิ์เสรี
ได้มีโอกาสเริ่มต้นชีวิตใหม่
จากแดนดินทุกโพ้นทะเลไกล  
หลังโคลัมบัสค้นพบ
ไหน..จะยังยุโรป...
ที่เต็มไปด้วยโบสถ์....สถาปัตยกรรมเก่าแก่
และ..
แผ่นดิน
ที่มีผู้ไม่ยอมแพ้เฝ้าพลิกฟื้น
แม้นพบหนาวเย็น


แดนดินเอเชีย...
ที่แสนงดงามละไมละมุน
ด้วยดินหอมกรุ่น
ด้วยมนต์ขลังแห่งพลังศรัทธา
จากวัฒนธรรมประเพณีที่ล้นค่า
แดนดินที่เรียกขานกันว่า
*สุวรรณภูมิพุทธิ์*
แดนที่มีพระผู้บริสุทธิ์ศีลมากมาย
ได้ฝากตัวภายใต้ร่มรัตนตรัย
เพื่อ..
เดินตามรอยอันยิ่งใหญ่แห่งพระพุทธเจ้า
ผู้ค้นพบสัจจธรรม  
อันคือมหัศจรรย์ธรรมชาติ
แห่งความจริงแท้แน่นอน
เป็นความยิ่งใหญ่เหนือใดปาน
ที่ตราบชั่วอนันตกาลก็จักธำรงอยู่....
และ..
นี่คือจิตที่หยั่งรู้แลเห็น
ความเป็นเช่นนั้นเอง...
ในเพรงพรหมพันธนา...
ให้..
พสุธาชนบนผืนหล้าต่างต้องมา
แบกรับวิบาก..
อันยากจะหลีกลี้หนีพ้น
ตราบใดที่เรายังไม่ค้นพบ
ทางแห่งอริยทรัพย์ภายใน 
ที่จักนำทางเราไปสู่แดนแห่งการละวาง
เลิกสร้างตัวตน
ให้วนว่ายเป็นนิรันดร์.....


ฉัน...หลับตาภาวนา
พลัน..
ราวกับโลกหล้าที่เงียบงาม
กำลังลอยเลื่อนลงมาหลอมละลาย
ให้
นวลใจฉันนั้นพร่างพราว
ราวรัศมีจันทร์รุ่งเรืองรายรอบ...


http://www.thaipoem.com/forever/ipage/song481.html
คิดถึง 
จันทร์ กระจ่าง ฟ้า
นภา ประดับ ด้วยดาว
โลก สวย ราว
เนรมิต ประมวล เมืองแมน
ลม โชย กลิ่น
มาลา กระจาย ดินแดน
เปรืยบ มี แสง
คนึง ถึง น้อง นวลจันทร์
งาม ใด หนอ
จะพอ ทัดเทียบ เปรียบน้อง
เจ้า งาม ต้อง
ตาพี่ ไม่มี ใครเหมือน
ถ้า หาก น้อง
อยู่ด้วย และช่วย ชมเดือน
โลก จะ เหมือน
เมืองแมน แม่นแล้ว
นวลเอย...