นิทานจิ้งหรีด

สุนทรีย์รส

เมื่อก่อนนานมา      
บนเมฆาก้อนหนึ่ง
ปุยนุ่มกลมกลึง        
ล่องลอยไปถึงดาว
มีจิ้งหรีดน้อย           
คอยอาศัยแนบเนา
ขี่ก้อนเมฆบางเบา    
จรดเช้าจากเย็น
เมื่อแสงแดดส่อง    
 จิ้งหรีดต้องซ่อนเร้น
จวบจนตะวันเอน    
เจ้าจึงตระเวนตะลอน
เย็นย่ำก็ฮัมเพลง          
บรรเลงรำร่ำฟ้อน
กล่อมก้องเมฆก่อนนอน   
กล่อมดาวจรและดาวโจร
"ฉันรักเมฆเท่าฟ้า                 
ฉันรักดาราเท่าโน้น
ฉันรักจันทร์ทราที่อ่อนโยน      
ฉันหลงรักจนหมดใจ"
เพลงเจ้าจิ้งหรีด       
กรีดซ้ำมาซ้ำไป
แต่จันทราหายินไม่   
เพราะห่างไกลกันเหลือเกิน
...และแล้วคืนวันเพ็ญ       
ฟ้าเห็นพระจันทร์เขิญ
เมื่อแว่วเสียงเพลงเพลิน     
ขณะลมบังเอิญผ่านมา
สายลมเริ่มเอื้อนเอ่ย      
"จันทร์เอ๋ยจันทร์เจ้าขา
เพลงรักที่ลมหอบมา       
เจ้าจิ้งหรีดอหังการ์เป็นผู้ร้อง"
เรื่องจิ้งหรีดรักจันทร์ฉาย        
แพร่ขยายถึงเทพทั้งผอง
แม้ในใจแอบยกย่อง              
แต่กฏต้องเป็นกฏ
เจ้าจิ้งหรีดอหังการ์           
 จึงถูกเทวดาลงโทษ
ให้อยู่บนดินโดยสันโดษ    
จิ้งหรีดสลดพระจันทร์เห็นใจ
จันทร์จึงวอนลมฝากฟ้า    
 "ช่วยนำเพรชรจากข้าส่งให้
เจ้าจิ้งหรีดผู้ห่างไกล        
 ถือเป็นน้ำใจจากพระจันทร์"
...ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา
ณ รุ่งทิวาแห่งเช้าฝัน
จึงปรากฏหยาดเพชรเม็ดลาวัลย์
มอบกำนัลแด่จิ้งหรีดน้อย
....หยาดเพชรคือหยดน้ำค้าง
ที่พราวพร่างยอดหญ้าย้อย
จิ้งหรีดดื่มน้ำค้างพลางเหม่อลอย
...ร้องเพลงเศร้าสร้อย....ถึงพระจันทร์...