แสงสุขสว่าง พร่างพราย พรมทั่วถิ่น ยามเช้าชื่น ชีวิน กระฉับกระเฉง เขียวขจี ขจรกลิ่น กลั่นบทเพลง อรุณรุ่ง บรรเลง ทำนองไพล น้ำค้างหยาด หยดเพชร เมล็ดผลึก ต้องแสงรวี จารึก รอยฝันไว้ คลุ้งหมอกคลุม ทิวทุ่ง คืนสู่ไอ สัมผัสใจ กลมกลืน คืนโลกเรา เกลากลอนเรียน ร่ำทำ-นองที่สอน ป่าอักษร ทุ่งวลี กวีขุนเขา หมายมุ่งเอา สิ่งใด หรือมัวเมา รสรักเร้า บทบรรณ หวั่นไหวคนึง ชีพอาจสั้น ดังหยาด หยดน้ำค้าง พรูพรายพร่าง เพียงชั่ว เช้าตรู่ซึ้ง สงบดุจกาล สานงาน เพียงครู่จึ่ง หยัดอยู่พึง สร้างสรรค์ สิ่งคู่ควร
3 มีนาคม 2552 06:12 น. - comment id 958193
หนูนางฟ้ามาจองที่๑ จะได้รึป่ะฯ...
3 มีนาคม 2552 08:45 น. - comment id 958253
ว้าว่าจะเอาที่ ๑ ซะหน่อยไม่ทันนางฟ้าละ มาแอบกินน้ำค้างหมดเยย สวัสดีค่ะคุณน้ำ ดีใจได้เพื่อนใหม่ค่ะ จะคอยติดตามงานคุณนะ คะ
3 มีนาคม 2552 10:22 น. - comment id 958278
สวัสดีค่ะ กลอนไพเราะดีนะคะ สดชื๊น สดชื่น
3 มีนาคม 2552 10:56 น. - comment id 958285
เย้ๆๆ ที่ 4 ไม่มีใครแย่งด้วย อิอิ
3 มีนาคม 2552 11:23 น. - comment id 958293
สวยงามยามหยดสุดท้าย จวบจนเวลาสายปลายตะวัน "สวัสดีครับผม"
3 มีนาคม 2552 12:26 น. - comment id 958348
ชีวิตของคนเรานั้น สั้นจริงแท้ เปรียบได้เห็นสัจจะธรรม เลยหลานน้ำ สวัสดี ยามเที่ยงครึ่ง ทานข้าวแล้วยัง ?
3 มีนาคม 2552 18:56 น. - comment id 958471
Salukphin แจ้นเอง น้ำแข็งเปล่า แก้วประภัสสร นาคะพรรณ ลุงแทน ขอบคุณน้ำค้างน้ำคำมิตรรักเราทุกคนคับ
3 มีนาคม 2552 20:03 น. - comment id 958486
** น้ำค้างหยาด หยดเพชร เกล็ดผลึก รอคอยพฤกษ์ พงไพร แห่งใจฝัน งามแมกไม้ ปลอบปลุก เราทุกวัน สื่อสัมพันธ์ รักเอย...มิเคยลืม.......ฯ แวะมาเยี่ยม..เพื่อนเก่า...นะคะ..คิดถึงมากค่ะ...คงยังไม่ลืมกัน..นะคะ..
3 มีนาคม 2552 22:38 น. - comment id 958574
..พอรุ่งราง ก้อจางหายไป..... มีคนเก่าๆเปรียบไว้ให้เห็นในน้ำใจคน ดุ๗น้ำค้างครับ แวะมาเยี่ยมครับ
4 มีนาคม 2552 06:26 น. - comment id 958591
ราชิกาดีใจไหนเล่าเท่าพบมิตรกลอนนะคับ กิ่งโศก ขอบคุณที่แวะมาคับ ยินดีในมิตรภาพจากนักกลอนผู้มีจิตรใจปราณีต
5 มีนาคม 2552 11:39 น. - comment id 959065
หยาดน้ำค้างยามเช้าก็จางหาย แสงอุ่นพรายพราวพริ้มยิ้มบนฟ้า บทกวีบอกกล่าวราววิญญา เกริ่นภาษาแทนถ้อยร้อยหทัย.. แวะมาทักทายค่ะ...
5 มีนาคม 2552 15:03 น. - comment id 959126
อันชีวานี้ไซร้ใช่ยืนยง ดั่งน้ำค้างล่วงลงและจางหาย สรรพสิ่งใยโลกมีมากมาย ก็มลายหายสิ้นดั่งกิล่นไอ