มาถักร้อยสร้อยอักษราพลีกำนัล ทุกมวลมิตรในโลกฝันอันปรารถนา ให้พบรักแท้คู่ดวงชีวา ได้ซึ้งค่าเคียงกันตราบวันลา..! .......................... จากกันอย่าลา! เราโตมาด้วยกัน.... ณ..ดินแดนแห่งความฝัน.... เกาะสวาทหาดสวรรค์.... ไข่มุกงามแห่งอ่าวไทย..ไกลจากแสงสี....... เกาะที่ยังงามล้ำ..บริสุทธิ์ใส.. ไร้รอยเท้าผู้มาเยือนเหยียบย่ำ..นับแสน..อย่างยามนี้........ ย้อนคิดกลับไป.... เปิดภาพเก่า..ในวัยเยาว์..วัยวันอันแสนดี........ ฉากนี้....ในความทรงจำ....กระจ่างใจ....มานานเนิ่น...... อย่างรวบรัด....... แต่จำจดงดงามในใจเสมอมา....และจะเป็นนิรันดร์........ระหว่างเรา.......... คุณเป็นเด็กชายน้อย..เกิดมาในครอบครัว..ที่พ่อเป็นหมอ.... มี่พี่น้องผู้ชายวัยไล่เลี่ย..5หนุ่ม5มุม... ชื่อคล้องจองกัน...และมีพี่น้องผู้หญิงอีก..... สามสาว..สามสวยสลับ...... บางทีฉันฉงน....ด้วยเหตุใดพ่อคุณถึงรักแม่คุณปานนี้... ทั้งๆที่เป็นหมอมีสิทธิ์..มีความรู้..ที่จะควบคุม การผลิตพลเมือง........ ให้ย่อมเยาลงมาหน่อย........ ฉันเป็นเด็กหญิงตัวน้อย....ที่มีความสุข...ช่างคิด....ช่างฝัน..... หลงรักบ้านคุณยายของคุณมาก........ บ้านเรือนไทยสไตล์ภาคใต้...ที่หลังคายังมุงด้วยกระเบื้องว่าว..ลอนงาม....... เชิงชาย..ระบายด้วยไม้ฉลุลายงามอ่อนช้อย...ละเอียดยิบ........... รายรอบบ้าน...ปลูกไม้ไทยพันธุ์หอมแผก.. หอมนาน..หอมอวล..ทวนลม...ส่งกลิ่นขจร..ไกลในยามค่ำ.......... และฉันแสนรักคุณยายผู้ใจดี..ใจงาม..ใจเย็น.. ผู้โชคดีมีบุญ..เป็นเจ้าของเรือนน้อยหลังนี้....... เราเกิดมากับ...หาดทรายขาวนวลนุ่ม..น้ำทะเสสวยใส.. อาทิตย์ดวงโต...ที่โผล่มาทายทัก ใกล้แสนใกล้ราวเอือมมือคว้า.. ทุกเช้าเย็น......... กับดาวพริบพราวดวงโต...สุกใสสว่างกระจ่างฟ้า..ในยามค่ำ........ เหนือหาด........ยาวเหยียด...... กับทุกสิ่งแสนดี..แสนงาม..ยามรำลึก......... ยังไม่นับ....สวนสวยในดงมะพร้าว... อิงแอบภูเขา..มีลำธารสายสะอาด...น้ำเย็นฉ่ำใส...ไหลผ่าน..... สวนที่เคยถูก...พี่ชายคุณ..ผู้เพิ่งเป็นหนุ่ม..เริ่มริรัก.. มาชวนชักพาให้ไปเก็บ...ลูกมะไฟ... ผลไม้คล้ายมะปรางส้มสุกสีสวยพวงระย้า...... เปรี้ยวบาดจิต...หวานปะแล่มแกล้มบาดใจ........ จำ...วันที่ฉันอยู่ใต้ต้นมะไฟ..... ในขณะที่พี่คุณปีนป่าย...แสดงความเป็นชายชาตรีที่ไปเจอรังมดแดง..... แล้วร้องเสียงหลง..กระโดดลงแทบไม่ทัน.......... จำ...ภาพที่พี่คุณบอก...ให้ฉันรีบดึงเสื้อยืดสีขาวเนื้อนุ่ม..... ออกจากตัวเพื่อรอรับพวงมะไฟ.. ที่ต้องรีบโยนหล่นร่วงพวงพราวลงมา..เพื่อมิให้ช้ำ.... แต่มันคงน่าขำ....และแสนโป๊........ ด้วยลืมห่วงสะดือน้อยแสนงาม ของตัวเอง.. กับนวลเนื้อขาวของพุงสาวน้อยวัยแรกผลิ........ คุณจึง..ตะลึง..ตะลึง..ตะลึง..ตึ้ง..ตึง..อยู่นาน..... และทิ้งยิ้มเย้ยขำกำชัย..ก่อนเดินจากไป....... คิดคราใดก็แค้นใจตัวเองที่ลืมหลง...พะวงแต่มะไฟช่องาม.....น่ากิน....... เราเรียนแข่งกัน.....และทุกวารวัน... คุณแสนจะเบื่อที่ต้องเอาของกำนัล.... มามอบให้ฉันด้วยจำเป็น.. ทำหน้าที่ทูตรัก.. ด้วยถูกบังคับจากพี่ชาย..ที่หลงไหลใฝ่ฝันฉัน.. .อย่างแสนซื่อบริสุทธิ์......... ของกำนัลมากค่า.... ตามมีตามเกิด...ตามฤดูกาล....... ทุเรียน..น้อยหน่า..ฝรั่ง...มังคุด..มะม่วงพวงโตๆ.... ซึ่งนำมาบำรุงให้ฉันอ้วนท้วนนวลใยไปกับวิตามินงาม ตามประสายากของชีวิตรัก...วัยเด็กในชนบทงาม........ เราลาจาก......เข้ากรุง.(กรง)..มุ่งหาวิชา....... คุณเข้าเรียนต่อโรงเรียนดีมีชื่อ..... เป็นประธานนักเรียน..ฉายแววผู้นำ..คนดี..คนเก่ง......... และเราจะกลับบ้านเกิด...เพื่อพบเพื่อนเก่า... ทุกฤดูร้อนมาเยือน...... นัดกันกินข้าวเคล้าเสียงคลื่นริมทะเล นอนเกลือกกลิ้ง..หัวเราะหัวใคร่... เมื่อคุยกันถึงความหลังครั้งเก่าก่อน....ที่ผ่านมา.. อย่างละมุนใจละไมฝันให้จำจด......... คุณเริ่มเป็นหนุ่มน้อย....ตาเจ้าชู้......ลึกซึ้ง......ตรึงใจ........ และค่ำคืนหนึ่งที่ดาวพราวฟ้าใส..... อากาศหอมรวยริน...เป็นใจ....... คุณบอกว่าจะพาฉันไปเยือนแย้ม.. เรือนไทยในฝัน.....ของฉัน..... ราตรีกองาม...ริมชานกว้าง...หอมเศร้าเร้าใจให้อาวรณ์ล้ำ...... โมกพิไรร่ำรำพันแทนใจ...... กับคืนค่ำที่...ราตรีประดับด้วยดาว... เย้ยฟ้า...ท้าดินให้เป็นพยานแห่งรัก....... คุณบอกว่า........รักฉันมานานวัน...... ด้วยใจใสซื่อ.....ด้วยน้ำคำราวน้ำค้างที่..ซื่อใสพอกัน........ คุณขอกอด.....เชยชิดนิดหน่อย....ราวกลัวช้ำชอก... และราวฝากรอยย้ำอำลา....ยาวนาน...ระหว่างเรา.....สอง .......... เหตุการณ์....การเมือง.... พาให้คุณหนีภัยไปไกล.....จากฉัน..สุดหล้าฟ้าไกล.......ฮาวาย..... แม้จดหมาย....ก็มิมีมา....จนครอบครัวห่วงหา.. พากันคิดว่าคุณตายจาก............ นานหลายปี.............. ฉัน......ย้อนกลับบ้านเกิด....ในฤดูร้อน....ปีหนึ่ง............ ไม่สบาย..และแวะเวียนไปขอยาและทายทักถามไถ่ถึงคุณ.... ด้วยโหยหา..อาวรณ์..ห่วงใย ทุกคราคราวที่มาเยือน..... .ดินแดน..แห่งความหลังครั้งเก่า......ฝังใจวัยเยาว์.....ดวงนี้เนิ่นนานปี....... โลกหยุดนิ่งนานนาที....เมื่อคุณแม่คุณบอกว่า... .คุณกลับมาแล้ว....และกำลังว่ายน้ำในทะเลหลังบ้าน........ ฉันเดินทอดน่องช้าๆ....ด้วยใจระทึก...ตึกตัก.. กี่เดือน..กี่ปี...ที่นับวันรอคืน... .เฝ้ารอ.....รอและรอ......... ใกล้แสนใกล้.........ริมหาดกว้าง.......เวิ้งว้าง.......... แต่ใจกลับไม่ว่างเปล่า.....อ้างว้างตาม....ในวันนี้...ที่รอคอย อาทิตย์ใกล้ร่ำลา......ลาลับ....ลงผืนน้ำ......... คุณก้าวช้าๆ..ขึ้นจากทะเล..พร้อมแสงสวย...... ร่างเปียกโชก..พราวไปด้วยหยดน้ำ..ราวหยาดเพชร....... พรูพร่าง...พอกับน้ำตาฉันที่ร่วงหยดพราว... เมื่อประจักษ์ใจว่าคุณใกล้แค่เอื้อม......... นาทีที่คุณเห็นฉัน.... คุณตะโกนก้องท้องทะเล..ไม่เป็นภาษา..... วิ่งลุยทะเลเร็วรี่ปรี่มากอดรัด....... จนตัวลอยลิ่ว...... ด้วยแรงคิดถึง.....และแรงรักบริสุทธิ์ใส ของใจดวงเยาว์ที่เคยผูกพัน...ยาวนาน.... หลอมรวม....มากค่าเกินกว่ารัก......ใด.......... คุณพร่ำ........ขอโทษ...... ทุกสิ่ง.....ที่ผ่านมา...ราวไร้เยื่อใย...ไม่ติดต่อ..... พร่ำขอโอกาสแล้วโอกาสเล่า.....และ....นานเนื่อง...... เป็นเดือน...เป็นปี......เพื่อเราสอง....เริ่มต้นใหม่....อีกคราครั้ง............... ยอมแม้กระทั่ง....ไปไกลถึง....อิรัค......ดินแดนแห่งสงคราม... ที่คุณพร่ำเพ้อมา.....ว่าราวนรกบนดิน........ แต่จะอดทน.....เพียงเพื่อเงินงาม..... เพื่อชีวิตคู่ของเราสอง...ที่คุณรู้อยู่แก่ใจว่า.....สายเกิน....... คุณไม่หวั่นไหวด้วยใจ...และพลังแห่งรักที่วาดหวังว่า... ฉันคงตัดสินใจใหม่....อีกสักหน..อีกสักครา...... คุณบินกลับมา...... พาฉันไป....ดูทะเลงาม....ดวงใจของเรา.... บนชะง่อนผาลิบลิ่ว...ลอยเลื่อนราวอยู่บน สรวงสวรรค์...... และหยิบแหวนเพชรน้ำงาม...ออกมา... พร้อมครวญคร่ำ.....ขอคำตัดสินใจ........ ทุกสิ่งที่รวมอยู่ในแหวน..คือรัก..คือชีวิต..คือวิญญาณของคุณ.... แทนรักมากค่า..แทนคำขอโทษ..... แทนใจ..แทนความหลังฝังฝากใจ.... วัยเยาว์งามงดหมดจดสิ้น..... .เพื่อพลีให้..ฉันเห็นใจ....... ยอมรับ.....คำขอแต่งงาน.. ระหว่างเรา...... ฟ้าดินสิ้นรับรู้....และเป็นพยาน........... ชีวิตนี้ถูกลิขิตขีดเส้น....... แม้ไม่เลือก.....ก็ต้องเดินตาม... ผิด..ชอบ...ชั่วดี....ที่ฟ้าให้มา..เกินฝืน....... ดั่งชีวิตคุณ....และชีวิตฉัน............ คุณควรยอมรับ...คำว่าสายเกินไป..... ในชีวิตนี้ที่ไม่มีแม้โอกาสที่สอง....อีกครั้งดังใจฝัน.. เมื่อปล่อยให้เวลา ล่วงเลยลาลับ......... ยากย้อนคืนง่ายๆ...ราวไร้คุณธรรม.......... วันที่คุณต้องเรียนรู้โลก.....แห่งความจริง...ความถูกต้อง......นะคนดี........... ว่าสายน้ำไหลไปแล้วมิอาจหวนคืน........กลับ........ คุณบอกว่า.....ระหว่างเรา....ได้แต่หวัง.....และหวัง.....ฉะนั้น....... จากกันจงอย่าลา...เพื่อเป็นลางว่า..เราจะได้พบกันใหม่.. แม้จะเจ็บปวดและขมขื่นใจสักเพียงใด.. แต่เพื่อหล่อเลี้ยงชีวีนี้ให้มิมีวันมอดหวัง........ ............... ฉันเพิ่งวางหู....โทรศัพท์..... ด้วยใจดวงที่เหน็บหนาว...รวดร้าว...สุดทน........ เมื่อเพื่อนของเรา......โทรมาวันนี้....โทรมาลาแทนคุณ.... ที่จากฉันไปไกล...ไม่มีวันกลับ......... ตราบ...จนชั่วฟ้าดินสลาย...........
13 กุมภาพันธ์ 2552 22:16 น. - comment id 950172
....จากไปแต่คนจาก ความรักมิได้พรากไปไหน ยังคงอยู่ในดวงใจ เก็บไว้ฝันยามค่ำคืน...... แวะมาทักทายค่ะ..... อ่านแล้วใจหาย ใจหายที่จากไปไม่มีวันกลับ.... คงไม่หรอกนะคะ... .........................
13 กุมภาพันธ์ 2552 23:54 น. - comment id 950239
แด่รักนี้ ขอพี่พุด มีแต่ความสุข สดใส ในวันแห่งความรัก และทุกๆวันนะค่ะ
14 กุมภาพันธ์ 2552 03:00 น. - comment id 950290
ก่อนอื่น ต้องขอบคุณพี่พุดมากๆ ที่นำงานของศิลปินร่วมไว้อาลัยกนกพงศ์ มาให้คนที่ไม่เคยรู้จักนักวรรณกรรมไทย อย่างยาได้อ่านในบ้านถึงผู้ล่วงลับ ของแทนคุณแทนไท เป็นอะไรที่รู้สึกดี ที่ไม่เคยได้สัมผัส ได้ความรู้รายละเอียดของ ความเป็นมาของคนผู้ซึ่งมีความฝัน ได้เห็นศิลปินเก่งมาเอ่ยถึงเขา (รู้จักคนเดียว ชาติ กอบจิตติ) อิอิ ส่วนเรื่องวันนี้ คงบอกได้แค่ว่า It's the tears in heaven.
14 กุมภาพันธ์ 2552 07:05 น. - comment id 950340
สุขสันต์วันวาเลนไทน์ค่ะ
14 กุมภาพันธ์ 2552 09:28 น. - comment id 950457
ความรักที่จากกันด้วยความตายมันเจ็บสุดๆค่ะ...หนูนางฟ้าเจอมาแล้ว...กว่าจะข้ามพ้นผ่าน...มันทรมานมากๆเลย......ที่เหลือไว้คือความทรงจำดีๆที่เคยมีมอบให้แก่กัน...
14 กุมภาพันธ์ 2552 14:19 น. - comment id 950673
14 กุมภาพันธ์ 2552 15:00 น. - comment id 950705
สร้าง Comment ง่ายๆ ด้วยตัวคุณเอง..คลิ๊กที่นี่
14 กุมภาพันธ์ 2552 22:04 น. - comment id 950945
ขอให้มีความสุขนะคะ