แด่รักนี้..ที่หมุนรอบดวงใจ...!
พุด
มาถักร้อยสร้อยอักษราพลีกำนัล
ทุกมวลมิตรในโลกฝันอันปรารถนา
ให้พบรักแท้คู่ดวงชีวา
ได้ซึ้งค่าเคียงกันตราบวันลา..!
..........................
จากกันอย่าลา!
เราโตมาด้วยกัน....
ณ..ดินแดนแห่งความฝัน.... เกาะสวาทหาดสวรรค์....
ไข่มุกงามแห่งอ่าวไทย..ไกลจากแสงสี.......
เกาะที่ยังงามล้ำ..บริสุทธิ์ใส..
ไร้รอยเท้าผู้มาเยือนเหยียบย่ำ..นับแสน..อย่างยามนี้........
ย้อนคิดกลับไป....
เปิดภาพเก่า..ในวัยเยาว์..วัยวันอันแสนดี........
ฉากนี้....ในความทรงจำ....กระจ่างใจ....มานานเนิ่น...... อย่างรวบรัด.......
แต่จำจดงดงามในใจเสมอมา....และจะเป็นนิรันดร์........ระหว่างเรา..........
คุณเป็นเด็กชายน้อย..เกิดมาในครอบครัว..ที่พ่อเป็นหมอ....
มี่พี่น้องผู้ชายวัยไล่เลี่ย..5หนุ่ม5มุม...
ชื่อคล้องจองกัน...และมีพี่น้องผู้หญิงอีก.....
สามสาว..สามสวยสลับ......
บางทีฉันฉงน....ด้วยเหตุใดพ่อคุณถึงรักแม่คุณปานนี้...
ทั้งๆที่เป็นหมอมีสิทธิ์..มีความรู้..ที่จะควบคุม การผลิตพลเมือง........
ให้ย่อมเยาลงมาหน่อย........
ฉันเป็นเด็กหญิงตัวน้อย....ที่มีความสุข...ช่างคิด....ช่างฝัน.....
หลงรักบ้านคุณยายของคุณมาก........
บ้านเรือนไทยสไตล์ภาคใต้...ที่หลังคายังมุงด้วยกระเบื้องว่าว..ลอนงาม.......
เชิงชาย..ระบายด้วยไม้ฉลุลายงามอ่อนช้อย...ละเอียดยิบ...........
รายรอบบ้าน...ปลูกไม้ไทยพันธุ์หอมแผก..
หอมนาน..หอมอวล..ทวนลม...ส่งกลิ่นขจร..ไกลในยามค่ำ..........
และฉันแสนรักคุณยายผู้ใจดี..ใจงาม..ใจเย็น..
ผู้โชคดีมีบุญ..เป็นเจ้าของเรือนน้อยหลังนี้.......
เราเกิดมากับ...หาดทรายขาวนวลนุ่ม..น้ำทะเสสวยใส..
อาทิตย์ดวงโต...ที่โผล่มาทายทัก ใกล้แสนใกล้ราวเอือมมือคว้า..
ทุกเช้าเย็น.........
กับดาวพริบพราวดวงโต...สุกใสสว่างกระจ่างฟ้า..ในยามค่ำ........
เหนือหาด........ยาวเหยียด......
กับทุกสิ่งแสนดี..แสนงาม..ยามรำลึก.........
ยังไม่นับ....สวนสวยในดงมะพร้าว...
อิงแอบภูเขา..มีลำธารสายสะอาด...น้ำเย็นฉ่ำใส...ไหลผ่าน.....
สวนที่เคยถูก...พี่ชายคุณ..ผู้เพิ่งเป็นหนุ่ม..เริ่มริรัก..
มาชวนชักพาให้ไปเก็บ...ลูกมะไฟ...
ผลไม้คล้ายมะปรางส้มสุกสีสวยพวงระย้า......
เปรี้ยวบาดจิต...หวานปะแล่มแกล้มบาดใจ........
จำ...วันที่ฉันอยู่ใต้ต้นมะไฟ.....
ในขณะที่พี่คุณปีนป่าย...แสดงความเป็นชายชาตรีที่ไปเจอรังมดแดง.....
แล้วร้องเสียงหลง..กระโดดลงแทบไม่ทัน..........
จำ...ภาพที่พี่คุณบอก...ให้ฉันรีบดึงเสื้อยืดสีขาวเนื้อนุ่ม.....
ออกจากตัวเพื่อรอรับพวงมะไฟ..
ที่ต้องรีบโยนหล่นร่วงพวงพราวลงมา..เพื่อมิให้ช้ำ....
แต่มันคงน่าขำ....และแสนโป๊........
ด้วยลืมห่วงสะดือน้อยแสนงาม ของตัวเอง..
กับนวลเนื้อขาวของพุงสาวน้อยวัยแรกผลิ........
คุณจึง..ตะลึง..ตะลึง..ตะลึง..ตึ้ง..ตึง..อยู่นาน.....
และทิ้งยิ้มเย้ยขำกำชัย..ก่อนเดินจากไป.......
คิดคราใดก็แค้นใจตัวเองที่ลืมหลง...พะวงแต่มะไฟช่องาม.....น่ากิน.......
เราเรียนแข่งกัน.....และทุกวารวัน...
คุณแสนจะเบื่อที่ต้องเอาของกำนัล....
มามอบให้ฉันด้วยจำเป็น.. ทำหน้าที่ทูตรัก..
ด้วยถูกบังคับจากพี่ชาย..ที่หลงไหลใฝ่ฝันฉัน..
.อย่างแสนซื่อบริสุทธิ์......... ของกำนัลมากค่า....
ตามมีตามเกิด...ตามฤดูกาล.......
ทุเรียน..น้อยหน่า..ฝรั่ง...มังคุด..มะม่วงพวงโตๆ....
ซึ่งนำมาบำรุงให้ฉันอ้วนท้วนนวลใยไปกับวิตามินงาม
ตามประสายากของชีวิตรัก...วัยเด็กในชนบทงาม........
เราลาจาก......เข้ากรุง.(กรง)..มุ่งหาวิชา.......
คุณเข้าเรียนต่อโรงเรียนดีมีชื่อ.....
เป็นประธานนักเรียน..ฉายแววผู้นำ..คนดี..คนเก่ง.........
และเราจะกลับบ้านเกิด...เพื่อพบเพื่อนเก่า...
ทุกฤดูร้อนมาเยือน......
นัดกันกินข้าวเคล้าเสียงคลื่นริมทะเล
นอนเกลือกกลิ้ง..หัวเราะหัวใคร่...
เมื่อคุยกันถึงความหลังครั้งเก่าก่อน....ที่ผ่านมา..
อย่างละมุนใจละไมฝันให้จำจด.........
คุณเริ่มเป็นหนุ่มน้อย....ตาเจ้าชู้......ลึกซึ้ง......ตรึงใจ........
และค่ำคืนหนึ่งที่ดาวพราวฟ้าใส.....
อากาศหอมรวยริน...เป็นใจ.......
คุณบอกว่าจะพาฉันไปเยือนแย้ม..
เรือนไทยในฝัน.....ของฉัน.....
ราตรีกองาม...ริมชานกว้าง...หอมเศร้าเร้าใจให้อาวรณ์ล้ำ......
โมกพิไรร่ำรำพันแทนใจ......
กับคืนค่ำที่...ราตรีประดับด้วยดาว...
เย้ยฟ้า...ท้าดินให้เป็นพยานแห่งรัก.......
คุณบอกว่า........รักฉันมานานวัน......
ด้วยใจใสซื่อ.....ด้วยน้ำคำราวน้ำค้างที่..ซื่อใสพอกัน........
คุณขอกอด.....เชยชิดนิดหน่อย....ราวกลัวช้ำชอก...
และราวฝากรอยย้ำอำลา....ยาวนาน...ระหว่างเรา.....สอง ..........
เหตุการณ์....การเมือง....
พาให้คุณหนีภัยไปไกล.....จากฉัน..สุดหล้าฟ้าไกล.......ฮาวาย.....
แม้จดหมาย....ก็มิมีมา....จนครอบครัวห่วงหา..
พากันคิดว่าคุณตายจาก............ นานหลายปี..............
ฉัน......ย้อนกลับบ้านเกิด....ในฤดูร้อน....ปีหนึ่ง............
ไม่สบาย..และแวะเวียนไปขอยาและทายทักถามไถ่ถึงคุณ....
ด้วยโหยหา..อาวรณ์..ห่วงใย ทุกคราคราวที่มาเยือน.....
.ดินแดน..แห่งความหลังครั้งเก่า......ฝังใจวัยเยาว์.....ดวงนี้เนิ่นนานปี.......
โลกหยุดนิ่งนานนาที....เมื่อคุณแม่คุณบอกว่า...
.คุณกลับมาแล้ว....และกำลังว่ายน้ำในทะเลหลังบ้าน........
ฉันเดินทอดน่องช้าๆ....ด้วยใจระทึก...ตึกตัก..
กี่เดือน..กี่ปี...ที่นับวันรอคืน... .เฝ้ารอ.....รอและรอ.........
ใกล้แสนใกล้.........ริมหาดกว้าง.......เวิ้งว้าง..........
แต่ใจกลับไม่ว่างเปล่า.....อ้างว้างตาม....ในวันนี้...ที่รอคอย
อาทิตย์ใกล้ร่ำลา......ลาลับ....ลงผืนน้ำ.........
คุณก้าวช้าๆ..ขึ้นจากทะเล..พร้อมแสงสวย......
ร่างเปียกโชก..พราวไปด้วยหยดน้ำ..ราวหยาดเพชร.......
พรูพร่าง...พอกับน้ำตาฉันที่ร่วงหยดพราว...
เมื่อประจักษ์ใจว่าคุณใกล้แค่เอื้อม.........
นาทีที่คุณเห็นฉัน....
คุณตะโกนก้องท้องทะเล..ไม่เป็นภาษา.....
วิ่งลุยทะเลเร็วรี่ปรี่มากอดรัด....... จนตัวลอยลิ่ว......
ด้วยแรงคิดถึง.....และแรงรักบริสุทธิ์ใส
ของใจดวงเยาว์ที่เคยผูกพัน...ยาวนาน....
หลอมรวม....มากค่าเกินกว่ารัก......ใด..........
คุณพร่ำ........ขอโทษ......
ทุกสิ่ง.....ที่ผ่านมา...ราวไร้เยื่อใย...ไม่ติดต่อ.....
พร่ำขอโอกาสแล้วโอกาสเล่า.....และ....นานเนื่อง......
เป็นเดือน...เป็นปี......เพื่อเราสอง....เริ่มต้นใหม่....อีกคราครั้ง...............
ยอมแม้กระทั่ง....ไปไกลถึง....อิรัค......ดินแดนแห่งสงคราม...
ที่คุณพร่ำเพ้อมา.....ว่าราวนรกบนดิน........
แต่จะอดทน.....เพียงเพื่อเงินงาม.....
เพื่อชีวิตคู่ของเราสอง...ที่คุณรู้อยู่แก่ใจว่า.....สายเกิน.......
คุณไม่หวั่นไหวด้วยใจ...และพลังแห่งรักที่วาดหวังว่า...
ฉันคงตัดสินใจใหม่....อีกสักหน..อีกสักครา......
คุณบินกลับมา......
พาฉันไป....ดูทะเลงาม....ดวงใจของเรา....
บนชะง่อนผาลิบลิ่ว...ลอยเลื่อนราวอยู่บน สรวงสวรรค์......
และหยิบแหวนเพชรน้ำงาม...ออกมา...
พร้อมครวญคร่ำ.....ขอคำตัดสินใจ........
ทุกสิ่งที่รวมอยู่ในแหวน..คือรัก..คือชีวิต..คือวิญญาณของคุณ....
แทนรักมากค่า..แทนคำขอโทษ.....
แทนใจ..แทนความหลังฝังฝากใจ....
วัยเยาว์งามงดหมดจดสิ้น.....
.เพื่อพลีให้..ฉันเห็นใจ....... ยอมรับ.....คำขอแต่งงาน..
ระหว่างเรา......
ฟ้าดินสิ้นรับรู้....และเป็นพยาน...........
ชีวิตนี้ถูกลิขิตขีดเส้น.......
แม้ไม่เลือก.....ก็ต้องเดินตาม...
ผิด..ชอบ...ชั่วดี....ที่ฟ้าให้มา..เกินฝืน.......
ดั่งชีวิตคุณ....และชีวิตฉัน............
คุณควรยอมรับ...คำว่าสายเกินไป.....
ในชีวิตนี้ที่ไม่มีแม้โอกาสที่สอง....อีกครั้งดังใจฝัน..
เมื่อปล่อยให้เวลา ล่วงเลยลาลับ.........
ยากย้อนคืนง่ายๆ...ราวไร้คุณธรรม..........
วันที่คุณต้องเรียนรู้โลก.....แห่งความจริง...ความถูกต้อง......นะคนดี...........
ว่าสายน้ำไหลไปแล้วมิอาจหวนคืน........กลับ........
คุณบอกว่า.....ระหว่างเรา....ได้แต่หวัง.....และหวัง.....ฉะนั้น.......
จากกันจงอย่าลา...เพื่อเป็นลางว่า..เราจะได้พบกันใหม่..
แม้จะเจ็บปวดและขมขื่นใจสักเพียงใด..
แต่เพื่อหล่อเลี้ยงชีวีนี้ให้มิมีวันมอดหวัง........
...............
ฉันเพิ่งวางหู....โทรศัพท์.....
ด้วยใจดวงที่เหน็บหนาว...รวดร้าว...สุดทน........
เมื่อเพื่อนของเรา......โทรมาวันนี้....โทรมาลาแทนคุณ....
ที่จากฉันไปไกล...ไม่มีวันกลับ......... ตราบ...จนชั่วฟ้าดินสลาย...........
พุด 13 ก.พ. 2552 21:02 น. - ID 123183 
1266
5
0
............
ที่นำงานของศิลปินร่วมไว้อาลัยกนกพงศ์ มาให้คนที่ไม่เคยรู้จักนักวรรณกรรมไทย อย่างยาได้อ่านในบ้านถึงผู้ล่วงลับ ของแทนคุณแทนไท เป็นอะไรที่รู้สึกดี ที่ไม่เคยได้สัมผัส ได้ความรู้รายละเอียดของ ความเป็นมาของคนผู้ซึ่งมีความฝัน ได้เห็นศิลปินเก่งมาเอ่ยถึงเขา (รู้จักคนเดียว ชาติ กอบจิตติ) อิอิ ส่วนเรื่องวันนี้ คงบอกได้แค่ว่า It's the tears in heaven.
ความรักที่จากกันด้วยความตายมันเจ็บสุดๆค่ะ...หนูนางฟ้าเจอมาแล้ว...กว่าจะข้ามพ้นผ่าน...มันทรมานมากๆเลย......ที่เหลือไว้คือความทรงจำดีๆที่เคยมีมอบให้แก่กัน...
สร้าง Comment ง่ายๆ ด้วยตัวคุณเอง..คลิ๊กที่นี่
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
