ลึกลึกลงไปในใจนั้น...!

พุด

ลึกลึกลงไปในใจนั้น
คือเงียบงันงดงามเกินใครรู้
มีเพียงจิตอิสระตามเฝ้าดู
เห็นธรรมคู่ธรรมชาติธรรมดา
สะอาด สว่าง สงบได้พบแล้ว
ใต่ร่มแก้วร่มรัตน์ศาสนา
ดั่งแสงเพ็ญเย็นบุญชื่นชีวา
ได้ซึ้งค่ามิ่งมณีพุทธรัตน์
แผ่นดินนี้ยังงดงามทุกยามนึก
ล้ำลึกสุขล้ำใต้ร่มฉัตร
เกี่ยวก้อยร้อยมาลัยไปวัด
สว่างชัดในดวงจิตนิจนิรันดร์
แสงสงฆ์ทาบทอเรืองรอง
พรายผ่องทางทองสู่สวรรค์
รักใดไหนเล่าเท่าทัน
ลึกลึกนั้นได้พบแล้วแก้วปัญญา...!
...........................................

ตราไว้..ในดวงจิต...นิจนิรันดร์...!

ใกล้วันแห่งความรักแล้วสินะ
ตั้งใจว่าจะเขียนถึงเรื่องราวแห่งความรัก
หากแต่เป็นรักที่ยิ่งใหญ่แสนสวยงามสงบเย็น
รักนั้นคือรักชาติ รักศาสนา รักพระมหากษัตริย์ไทย
รักชาติ ใครๆก็ท่องคำนี้ขึ้นใจ
ตั้งแต่เด็กที่ยืนเข้าแถวเคารพธงชาติ
ร้องเพลงชาติไทยได้ หากทว่าเหนือกว่านั้น
คือการทำความดี เป็นคนดี รู้หน้าที่
เริ่มต้นตั้งแต่เด็กวัยเรียน
ที่ต้องตั้งใจเรียนให้ดีที่สุด
และพอถึงวัยทำงาน
ให้เพียรพยายาม สนองกตเวทิตาคุณต่อแผ่นดิน
ทำตัวให้มีประโยชน์
ทั้งต่อครอบครัวและสังคมส่วนรวม
เพื่อให้ชาติของเรา มีคนดีมากกว่าคนไม่ดี
รู้รักสามัคคี เพื่อความเป็นปึกแผ่น
จะได้มีแผ่นดินให้ลูกหลานเราได้ดำรงชีพชอบ
อย่างมีอิสรเสรี..มีความภาคภูมิใจ..ไปตราบกาล..


ต่อมาคือ
รักศาสนา..... 
กว่าที่พระพุทธองค์จะทรงค้นพบ
อริยสัจจ์สี่ อันคือสัจจธรรม
ต้องใช้เวลาหลายชั่วกัปป์กัลป์
แล้ว...
เราแสนโชคดีนัก
ที่ได้เดินตามรอยธรรมรอยทองนั้น
เพียงสร้างจิตให้ใสใจจักว่างกระจ่างแจ่ม
ด้วยความเพียรรักษา ศีล ภาวนา 
จักค้นพบประทีปแก้วแห่งดวงปัญญา
ที่จัก..
นำพาเราไปสู่แดนดินแห่งความสุขเย็นเป็นนิรันดร์
เรื่องรักธรรมนี้ ต้องปฏิบัติเอง ไม่มีใครทำแทนได้
เสมือนเตรียมตัวไว้ให้พร้อม 
มิประมาททั้งชาตินี้แลภพหน้า
ใช่ใครจักหามพาเราไปได้...


สุดท้าย..
รักพระมหากษัตริย์ ...
ซึ่งรักนี้เป็นรักที่ไม่ต้องร้องขอ
เพราะ...
ดวงใจไทยทุกดวง
ได้แสดงพลังให้โลกประจักษ์ชัดแล้ว
ว่าทุกวันนี้ 
ไทยยังคงมีร่มฉัตรเพชรอันแสนยิ่งใหญ่
พาให้ผองชนคนไทยแลแผ่นดินทุกธุลีหล้า
มีเพียงความสงบสุข
ไม่นับแดนดินภาคใต้ 
ที่หวังไม่ช้านานคงหยุดรบรากัน
หันหน้ามาสมานฉันท์ สามัคคี 
เนื่องจากคิดให้ดีการฆ่าฟันกัน
หาใช่ความสุขนิรันดร์ไม่ 
และ....
สงครามฤาความขัดแย้ง
มีเพียงแต่ความวิปโยคโศกสะเทือนใจ
ที่ต้องสูญเสีย พลัดพราก จากเจ็บไปตามๆกัน
สู้หันหน้ากันมารู้รักสามัคคีปรองดองกัน
สร้างสรรโลกนี้ให้สวยงาม
เพื่อเตรียมการสู้รบกับภัยธรรมชาติจะดีกว่า
ที่นับวันจะรุนแรงขึ้น 


และ...
รักท้ายสุด 
ที่ชายหญิงเกิดมาอยากพบพาน
ด้วยแรงบุญพรพรหมบุพเพสันนิวาส
ให้มีเสน่หาพิสวาท
เพื่อ..
สืบทอดเผ่าพันธุ์ 
อันคือธรรมชาติ ธรรมดาโลก
เพียงรักอย่างไร 
มิให้โศก สิ้นแรงใจ ยามผิดหวัง
ด้วยคงไม่มีใครจักพบรักสมบูรณ์แบบ
บ้างอาจจะต้องอกหักรักร้างลา
บ้างอาจเหว่ว้าจำทนอยู่
กับคนที่ตัดสินใจเลือกมาแล้วพบว่ามิใช่เลย
บ้างอาจจะต้องชาเฉยกับรักนี้ 
ที่เป็นรักสามเศร้า ร้าวราน หวานหาย
กลายเป็นสงครามแห่งการแย่งชิงหึงหวง
ตกในมายาลวงแห่งบ่วงเล่ห์เสน่หา
มนตราน้ำผึ้งพิษ 
หากไม่รู้รักษาจิตให้รักเป็นรักให้เย็นใสงาม
อันคือ..
นิยามรักที่จักต้องรู้อดทนอภัยเมตตาเสียสละ
และ..
ที่สำคัญหากเกิดมาไม่พ้นบ่วงกรรม 
ก็จงชดใช้หนี้รัก..
ด้วยการสร้างกุศลสะสมเสบียงบุญบารมี
เพื่อมิต้องมีชีวิต
ที่ระกำช้ำทรวงอีกในภพภูมิต่อไป
หากยังไม่ข้ามพ้นพันธนา


และ..
ตราบจนกว่า
จะหมดสิ้นกิเลสปรารถนา มายารัก
ด้วยการถวายภักดิ์รักเพียงพระธรรม เท่านั้น
อันคือ......
ความรักสูงสุด ยุติสร้อยโซ่กรรม
อันจำต้องวนว่ายจนน่าเหนื่อยหน่าย
เป็นยิ่งนัก นะที่รักนะทุกดวงใจ...!
.......................................


http://www.thaipoem.com/forever/ipage/song314.html
บ้านเรา 
บ้าน เรา แสน สุขใจ
แม้จะอยู่ ที่ไหน
ไม่สุขใจ เหมือนบ้านเรา
คำ ว่าไท ซึ้งใจ เพราะใช่ ทาสเขา
ด้วยพระบารมีล้นเกล้า
คุ้มเรา ร่มเย็น สุขสันต์
รุ่ง ทิพย์ ฟ้า ขลิบทอง
พริ้วแดดส่อง สดใส
งามจับใจ มิใช่ฝัน
ปวง สตรี สมเป็นศรีชาติ เฉิดฉัน
ดอก ไม้ชาติไทยยึดมั่น
หอมทุกวัน ระบือ ไกล
บุญ นำพา กลับมาถึงถิ่น
ทรุดกายลงจูบดิน ไม่ถวิลอายใคร
หัว ใจฉัน ใครรับฝาก เอาไว้
จาก กัน แสน ไกล ยังเก็บไว้ หรือเปล่า
เมฆ จ๋า ฉัน ว้า เหว่ ใจ
ขอวานหน่อยได้ไหม
ลอยล่องไป ยังบ้านเขา
จง หยุดพัก แล้วครวญรับฝาก กับสาว
ว่าฉันคืนมาบ้านเก่า
ขอยึดเอา ไว้เป็น เรือน ตาย...