ต่างแปลกหน้าแปลกใจไม่รู้จัก ผ่านสายลมทายทักเหมือนมักคุ้น ซุกซ่อนเถิดความสงสัยหัวใจคุณ ด้วยสัมผัสละมุนดอกน้ำค้าง อาจจะลึกซึ้งไกลไปกว่านี้ เธอผู้ทอดไมตรีอันแตกต่าง เงื่อนไขความต้องการคนผ่านทาง คือคำตอบบอบบางเรือนร่างนั้น เพียงผิวเผินชีวิตที่ผิดแปลก ยะถากรรมเพี้ยนแผกชำแรกฝัน ปลดเปลี่ยวโลกชำเราอย่างเมามัน ข้ามขื่นคาวคืนวันใจผุพัง ผ่านลมหนาวก้าวย่างอย่างช้าช้า หลุบสายตาลังเลคะเนหวัง ก้มหน้าซ่อนอารมณ์ม่านผมบัง เยื้องกายอย่างระวังความเป็นไป คมตาชายชำเรืองเรืองแววสื่อ ซึ้งนัยคือความคุ้นชินถวิลไหว เร้นภาษาซ่อนฝากมาจากใจ บอกอะไรมากมายหนอสายตา คล้ายจะอ้อนวอนเว้าอย่างเศร้าสร้อย โศกร้าวรอยไหววาดปรารถนา แม้นวงพักตร์จักเร้นความเย็นชา เหมือนเมินเฉยชีวาอย่างชาเย็น ไม่ต้องเอยใดมากเท่าอยากรู้ ความทุกข์ท้อส่ออยู่เพียงผ่านเห็น หม่นใบหน้าแววตาย้ำนัยน์ลำเค็ญ บอกเล่าไปทุกประเด็นชะตากรรม ปรารถนาดีใดหรือใคร่มอบ ให้เธอเป็นคำตอบในคืนค่ำ ณ หลืบซอกตรอกนี้ที่ประจำ ก็จบแล้วบรรดาคำอธิบาย โดยคำ ลานเทวา
20 ธันวาคม 2551 06:11 น. - comment id 926295
ใช้คำได้ลงตัวครับ เพราะมาก
20 ธันวาคม 2551 10:10 น. - comment id 926321
:)
20 ธันวาคม 2551 15:51 น. - comment id 926417
ขอคาละวะค่ะ เก่งจริง ๆ เลย
21 ธันวาคม 2551 08:26 น. - comment id 926544
21 ธันวาคม 2551 15:09 น. - comment id 926672
ยังคงความเป็นนักกลอนไว้พร้อมเพรียง โดยเฉพาะบทสุดท้าย กินใจมากค่ะ
21 ธันวาคม 2551 15:57 น. - comment id 926702
21 ธันวาคม 2551 22:38 น. - comment id 926903
22 ธันวาคม 2551 10:27 น. - comment id 927067
22 ธันวาคม 2551 11:13 น. - comment id 927094
12 มกราคม 2552 14:43 น. - comment id 934717
ไพเราะมากครับ ชอบจริงๆครับ