ฟ้ายามเย็นสลัวมัวหม่น รอรวงฝนหยาดสายให้ชื่นฉ่ำ ลบแล้งโลกโศกจิตที่มืดดำ ระรินร่ำสังเวยเศร้าหนาวมนุษย์ ติดปีกใจสู่แดนดินถิ่นเสรี เพชรมณีนิรพานงามพิสุทธิ์ ดั่งบัวบานชูช่อรอวิมุติ พาให้หลุดพ้นพันธนามายาชีวิต เหลือลมหายใจอีกกี่วันให้ฝันถึง ให้ซาบซึ้งทิพย์ธรรมในดวงจิต ชีพชนม์สั้นวันของเราเหลือน้อยนิด สิ้นไร้สิทธิ์ของใจเกินไขว่คว้า คือชีวีแห่งขวัญรอวันพราก จบและจากโซ่สร้อยเสน่หา ลบด้วยลืมไปกับกาลเวลา ทั้งชาตินี้ชาติหน้าอย่าพบภักดิ์..........
พุด 5 ส.ค. 2551 21:41 น. - ID 117720 
1244
2
0
6 สิงหาคม 2551 03:15 น. - comment id 882945
มาอ่านกลอนงามๆค่ะ อ่านแล้วรู้สึก อิสระ เสรี จริงๆค่ะ ที่จะก้าวไปอีกโลกหนึ่ง
6 สิงหาคม 2551 09:30 น. - comment id 883022
แวะมาสวัสดีตอนเช้า ๆ ค่ะพี่พุด....
6 สิงหาคม 2551 20:59 น. - comment id 883328
สู่เสรี..แค่ความคิดก้ออิสระแล้วครับ
7 สิงหาคม 2551 16:11 น. - comment id 883737
มาอ่านงานงามของสาวสวยแห่งพงไพร เขียน ได้งดงามแฝงคติธรรมดีจังครับ รักเสมอๆ
แก้วประเสริฐ.
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
