หัวใจเปียกฝนจนดึกดื่น ฝ่าคืนมืดหนาวร้าวหัวอก ข้ามฝั่งคืนหวั่นสั่นสะทก เจียนตกน้ำตากระอักตาย ใครเล่าทิ้งกันในวันท้อ ใครห่างให้รอร้างจุดหมาย ใครปล่อยย่ำเดินอยู่เดียวดาย ใครย้ำทำร้ายตลอดมา ความฝันเลื่อนลอยกี่ร้อยเรื่อง คืนวันเปล่าเปลืองไร้คุณค่า ชีวิตทุ่มเททุกครั้งครา ทบทวนเวลาจึงเข้าใจ เลิกหวังคำปลอบประโลมขวัญ เลิกหวังคำมั่นแม้หม่นไหม้ เลิกหวังความรักความห่วงใย เลิกหวังจากใครเจ็บให้จำ หายใจแทนกันได้ที่ไหน ล้มแล้วลุกใหม่ฝืนกลืนกล้ำ เพียงตนพึ่งตนอดทนทำ ขื่นคำหมิ่นหมางก็ช่างใคร เส้นทางเดียวดายนับแต่นี้ เหลือเพียงปรารถนาดีมอบให้ ยังฝัน - ยังหวัง - ยังหายใจ หยัดยืนขึ้นได้โดยลำพัง ยังฝัน - ยังหวัง - ยังหายใจ ก้าวเดินต่อได้โดยลำพัง... __________________________________ ภาพ : นาฬิกาฝาผนัง ออน อาร์ต @ พระสุเมรุ
4 สิงหาคม 2551 10:46 น. - comment id 882259
ยังฝันยังหวังก็ยังมีลมหายใจ สู้ต่อไปนะครับ
4 สิงหาคม 2551 11:01 น. - comment id 882260
เพิ่งตื่นนอน เปิดคอมมาบ้านกลอน อ่านกลอนคุณแล้วเจ็บที่ใจจิ๊ดๆๆเลยคะ แวะมาอ่านคะ
4 สิงหาคม 2551 12:49 น. - comment id 882282
บางเรื่องหวังใครก็ไม่ได้ครับ หากใครจะมาช่วย หรือมาเป็นอะไรอย่างที่ใจเราต้องการ ก็ด้วยเคยเกื้อกูลกันมาก่อน และไม่เกินวิสัยที่จะเป็นไปได้ตามเหตุ บางอย่างช่วยได้เพียงแนะนำเท่านั้น เกิดมาแล้วก็ต้องสู้ และสร้างความดีเรื่อยไป
4 สิงหาคม 2551 14:38 น. - comment id 882323
โห เศร้ามาเลย ใครทำให้ช้ำอกช้ำใจมาค่ะเนี่ย มาๆ เดี๋ยวล้นใจช่วยปลอบ
5 สิงหาคม 2551 20:03 น. - comment id 882845
ต้องอย่างนี้สิ ถึงจะเรียกว่าผู้กล้าที่แท้จริง..
5 สิงหาคม 2551 20:57 น. - comment id 882879
กลอนโดนใจค่ะ ชอบมากเลย
6 สิงหาคม 2551 16:13 น. - comment id 883179
ดวงตาเปียกฝนจนดึกดื่น พบคนผ่านคืนไร้ความหมาย เพียงเศษแก้วนาฬิกาทราย โรยสายรุ้งเห็นเช่นมายา สะสมเวลาสร้างปราสาท คลื่นกวาดจมหายไปต่อหน้า พลิกกลับวนเวียนวันเวลา ตามเข็มนาฬิกาหมุนในวน อดใจหายแทนกันไม่ได้ ฝากความห่วงใยในคืนฝน ฝ่าม่านน้ำคำน้ำตาคน คิดถึงแก้วบนกองเศษทราย
20 สิงหาคม 2551 22:14 น. - comment id 888178
แก้วแตกไม่วันคืนรูปใหม่ ลมหายใจใช่มีความหมาย น้ำตาหนึ่งคนปนกองทราย ยืนเดียวดายกลางความมืดมน สายฝนพรำร่ำไรร้องไห้ ใจหลอมละลายกับสายฝน แค่คนเกิดมาในวังวน ทุกข์ทนรันทดท้อรอคอย