....โคลงร้อยบุปผา

"เพชรสังคีต"

บัวบังใบเบิกตั้ง       บังใบ
บัวเบ่งกลีบวิไล       ซ่อนเร้น
บัวบานซุ่มไสว         ควรหลบ แลฤๅ
บัวเบิกใบบัวเฟ้น     ฟ่อนฟ้าบึงบัว ฯ
กุหลาบโรยกลีบเจ้า        ลงดิน
ราวอกเรียมพังภิณท์      ร่ำไห้
กุหลาบร่วงอาจิณ            เรียมยิ่ง โศกแฮ
โศกอิ่มอดโอบใกล้         ยิ่งให้ใจโหย ฯ
ลั่มทมรมย์กลิ่นให้         เรียมคะนึง
ฝันใฝ่ใจนึกถึง              บ่เว้น
นุชฝากลั่นทมรึง            รัดอก เรียมเฮย
เงาลั่นทมข่มเค้น           ป่วนห้วงฤดีเสมอ ฯ
การเวกโชยกลิ่นห้อม     หอมหวน
การเวกเฉกพี่ครวญ      กล่อมห้อง
การเวกเสกรัญจวน        มาสู่ แดฤๅ
การเวกฤๅที่คล้อง           จิตเจ้ามาเชย ฯ
พระพายพัดดอกหญ้า        โอนเอน
ลมดุจลมกรรมเวร            สู่ข้า
เรียมก็ดุจดอกเดน           หลุดร่วง ปลิวแฮ
ลอยลิ่วทิวป่าช้า                 ห่มไห้รำจวญ ฯ
ชบาชูดอกล้อ            พายพรม
ภุมรินบินนิยม          ข่มเคล้า
ชบาร่ำระทม              คืออก นุชเฮย
ภุมรินบินเข่นเข้า      บ่เข้าใจนาง ฯ
ลมหวนอวลซ่อนชู้         ชูใจ
ฤๅอกนุชแอบใคร         ร่วมห้อง
ตรลบกลิ่นหอมไกล       ทุกแหล่ง แลฤๅ
คือกลิ่นนุชนิ่มน้อง        ชักให้ชายครวญ ฯ
พุทธรักษายิ่งล้ำ             มาลี
เหลืองดั่งบุษรามณี        แอร่มหล้า
พระพุทธขจัดราคี          งามยิ่ง แล้วเฮย
วอนพุทธรักษ์นิ่มหน้า    แน่งน้อยเรียมสงวน ฯ
เข็มตูมเติมแต่งแต้ม         ธาตรี
เพียงทิ่มตำดาลฤดี            ร่ำไห้
เข็มดอกนั่นแลมี               ความก่อน เรียมเฮย
เพียงนุชทัดขัดไว้              ปิ่มให้ฤทัยโหย ฯ
นอกชานฟูเฟื่องฟ้า           หลากสี
ในอกเรียมก็มี                 กว่านั้น
โศกฟูเฟื่องใจทวี             หมองหม่น ยิ่งแล
งามเฟื่องเสียดฟ้ากั้น        บ่กั้นโศกตรม ฯ
หอมลำดวนเกดแก้ว        จำปี
ยี่สุ่นโศกสารภี                 กล้วยไม้
พิกุลจามจุรี                      โคมญี่ ปุ่นเฮย
มิเท่าหอมนุชให้               พี่เคล้าคลึงชม ฯ
***รีบเขียนขอรับ เวลาจำกัด ขออภัยถ้าบทไหนไม่สู้จะไพเราะขอรับ***