แก้บ่วง

พี่ดอกแก้ว

ดำเนินผ่านย่านรกปรกหญ้าสุม 
มีขยุ้มใบคันพันแข้งขา 
สะบัดเท้าก้าวข้ามเถาคันมา 
ข้างซ้ายขวามีเรียวหนามตามเกี่ยวกาย 
เร่งเดินไปเพื่อให้พ้นพงหนาม 
รีบก้าวข้ามอุปสรรคที่มากหลาย 
แม้จะมากระวังยังไม่วาย 
เดินเหยียบสายกับดักเชือกถักใย 
หน้าคะมำคว่ำไปไม่เป็นท่า 
เชือกมัดขาผูกแน่นยากเคลื่อนไหว 
ยิ่งสะบัดยิ่งมัดแน่นเข้าไป 
เกิดขัดใจดาลเดือดเลือดนักเลง 
แค้นบ่วงบาศคาดโทษโกรธผู้แขวน 
รำพันแค้นบ่นหาคนข่มเหง 
ปากก็พร่ำด่าว่าไม่กลัวเกรง 
ทุ่มถีบเท้าตนเองอยู่ไปมา 
จนเหนื่อยอ่อนถึงตอนโทสะลด 
เลิกสบถลดแรงถีบแข้งขา 
จึงได้รู้ว่าแผลเกิดขึ้นมา 
เพราะเชือกสีเมื่อคราดิ้นอย่างแรง 
รู้แก่ใจที่ทำไปไม่เข้าท่า 
แก้ปัญหาอย่างเพิ่มภัยแอบแฝง 
ร้อนรนมากเกินไปอยากเปลี่ยนแปลง 
โดยไม่แจ้งปัญหาว่าคืออะไร 
การแก้เชือกไม่ต้องดิ้นให้ดินคลุ้ง 
ปากไม่ยุ่งร้องถามใครที่ไหน 
เพียงอยู่นิ่งใช้สองมือแล้วตั้งใจ 
แก้ปมไปโดยไม่ต้องร้อนรน 
เมื่ออุปสรรคมาทักทายชีวิต 
ต้องตั้งจิตสงบใจไม่สับสน 
ดูให้ดีที่ปัญหาอย่ากังวล 
วิเคราะห์ตนด้วยเหตุกรรมไม่ช้ำใจ