ตะวันออกตกแล้วร่วงราวฝน ทุกแห่งหนหับมืดเหมือนคืนค่ำ ลมหายใจถูกกลืนหายไปประจำ ตราบเวลายังกระทำกับชีวิต ทุกชีวิตยังพูดฝันถึงวันหน้า เพื่อค้นหาใครเล่าเฝ้าลิขิต แล้วขอผลบนบานไร้การคิด คล้ายสำเร็จนั้นผลิตด้วยฤทธิ์พร บ้างบางใครอารมณ์คล้ายห่มเหงา กำแพงกั้นเขตเขา-เรา ยากผ่อน ทั้งที่เคยอยู่สบายคลายรุ่มร้อน ไร้รั้วขอนขวางกั้นสัมพันธ์ใด เดินถนนเนืองแน่นแผ่นคอนกรีต เสียงหัวใจกลับหวีดวังเวงไหว ยังเหว่ว้าทั้งท่ามหมื่นบางใคร ทั้งยืนใกล้กลับห่างร้างสัมพันธ์ ตะวันออกบอกกาลตามกำหนด แล้วชีวิตทั้งหมดยาวหรือสั้น ก็แล้วแต่พอใจก็แล้วกัน เห็นล้วนแต่ตามใจฉันไม่สนใคร
กวีปกรณ์ 7 เม.ย. 2551 04:02 น. - ID 114075 
1120
1
0
7 เมษายน 2551 07:31 น. - comment id 837328
สังคมแห่งความเห็นแก่ตัว ระบาดไปทั่วทุกแห่งหนแล้วครับ ประเทศไทยไชโย
7 เมษายน 2551 08:22 น. - comment id 837336
สังคม- สํ+คม ไปพร้อมกัน เคลื่อนไปพร้อมกัน ดูจะขัดแย้งกับรูปศัพท์ คงจะเป็นอย่างคุณกวีปกรณ์ว่าแล้ว คือ ต่างคนต่างไป ตัวใครตัวมัน...
7 เมษายน 2551 10:07 น. - comment id 837339
สวัสดีครับ..บทกลอนอ่านแล้วรู้สึกถึงความ คับข้อง อึดอัด...งานอดิเรกคงช่วยได้มากครับ แต่งสวน..ปลูกต้นไม้ทำให้สบายใจนะครับ
7 เมษายน 2551 11:06 น. - comment id 837359
กินผัก-ผลไม้เยอะๆ ก็หายอาการแบบนี้ อิอิ
8 เมษายน 2551 06:30 น. - comment id 837490
มาอ่านกลอนงามๆค่ะ
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
