จำเลยรักเวอร์ชั่น อลิซาเบท เทย์เลอร์เล่น นี่ยังมิเคยได้ดูเลยครับ.. โสรยาในบทนี้อาจจะเป็นลูกครึ่ง...ไปนิด..แต่ก็งดงาม... ไม่ทราบพี่พุดลงเล่นด้วยรึเปล่า...นะ. อรุณสุข 12 ก.พ. 51 - 10:35 IP 203.146.125.30 อ่านคำถามน้องชายหมายตอบคำ เรื่องรักช้ำรักลวงบ่วงเสน่หา ชีวิตจริงยิ่งกว่านิยายแสนเหว่ว้า เพียงธรรมดาโลกโศกปุถุชน ในชีวิตจริงหญิงคนหนึ่ง มากเรื่องซึ้งเรื่องเศร้าคราวสับสน เป็นอดีตให้จำจดสอนกมล เหนือค่าคนคืออภัยใจปล่อยวาง อยู่กับดวงใจสวยใสหวาน ดูดอกไม้บานยามเช้ารับน้ำค้าง อรุณรุ่งรับสุขใหม่มิอ้างว้าง ในท่ามกลางโลกสวยด้วยเมตตา สร้างความดีพลีแด่ทุกดวงจิตที่ชิดใกล้ หวังเพียงหมายสอนสัจจธรรมให้ซึ้งค่า ลมหายใจแสนสั้นนะขวัญชีวา สิ้นปรารถนาเพียงสวรรค์ว่างสว่างใจ...ไปนิรันดร์....! ......................................................... http://www.thaipoem.com/forever/ipage/song4.html จงรัก โปรด อย่าถาม ว่าฉันเป็นใคร เมื่อในอดีตและโปรด อย่าถาม ว่าอดีต ฉันเคย รักใคร รู้ไว้อย่างเดียว เดี๋ยวนี้รักเธอ และรักตลอดไป รักมากเพียงไหน กำหนดวัดได้ เท่าดวงใจฉัน อย่า เพียรถาม ว่าฉันจะรัก เธอนานเท่าใดฉันตอบไม่ได้ ว่าฉันจะรัก ชั่วกาล นิรันดร์ เพราะชี วิตฉัน คงไม่ยืนยาว ไปถึงปานนั้นรู้แต่เพียงฉัน หมดสิ้นรักเธอเมื่อ ฉันหมดลม อย่า เพียรถาม ว่าฉันจะรัก เธอนานเท่าใดฉันตอบไม่ได้ ว่าฉันจะรัก ชั่วกาล นิรันดร์ เพราะชี วิตฉัน คงไม่ยืนยาว ไปถึงปานนั้นรู้แต่เพียงฉัน หมดสิ้นรักเธอเมื่อ ฉันหมดลม...
เสี้ยวชีวิตหนึ่งนี้ที่มิใช่นางเอก....! ไพล...เป็นผู้หญิงธรรมดา ๆ เพียงโชคดี..ที่ได้เกิดมา.. กับธรรมชาติแสนงามของ เกาะที่งดงาม.. ราว สรวงสวรรค์ นฤมิตร กลางอ่าวไทย.... อายุ 13 ปี ต้องอาศัยเรือ ภาณุรังษี เรือเดินสมุทร ลำใหญ่ ฝ่าคลื่นลม ด้วยดวงใจที่ตรอมตรม จำใจ จำจาก บ้านเกิด เพื่อนเก่า เพื่อมาเรียนต่อ ที่กรุงเทพ..... ภาพเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ ... ที่ใจแสนเหว่ว้า ... นั่งนิ่ง พิงกราบเรือ เดียวดาย ..ยามใกล้สายัณห์ ในวันที่ ฟ้าแสนเศร้า ราวร้องไห้ ร่ำลา.... ทะเลตรงหน้า ที่เคยสวยใส ในใจ ในความรู้สึก บัดนี้ราวตัดพ้อ.... ไฉนหนอ....มาทอดทิ้ง กันไป...ไกลแสน..... ความทรงจำ ที่ขมขื่นสุดแสน และเป็นความแสนเศร้าที่ยิ่งใหญ่ ในใจดวงน้อยนี้ เมื่อนึกย้อนกลับไป ในวันนั้น.... เรือ...ค่อยๆ...วิ่งทิ้งห่าง ...... เกาะแห่งความรัก ความฝัน ความหลัง ที่แสนดี แสนงาม.. ทีละน้อย ทีละน้อย ให้หัวใจละห้อยหา .... หมู่มวลนกกา...ส่งเสียงร้อง ราวสะเทือนแทน....... เกาะแสนหวาน มากมีความทรงจำ ของเด็กหญิงตัวน้อยๆ ค่อยๆเลือนหาย ไปจากสายตา..... พร้อมๆ กับหยาดน้ำตา พรูพร่าง ไปกับ..วสันตฤดู ที่แม้สายฝนก็ยัง ครวญคร่ำ พิร่ำพิไร ราวสั่งลา... .. มองไปทางไหน....แสนว้าเหว่ใจ มีแต่ ทะเล...ทะเล..... ที่ต้องร่อนเร่ รอนแรม อีกหลายวัน ราวความฝัน ที่ไม่มีขอบเขต ไร้จุดจบ..... ห่างจาก...อดีต..ในวัยเยาว์ ที่เคยสดใสสว่าง กระจ่างใจ ไม่มีวันลบเลือน....ลืมเลย........ ชีวิต เริ่มต้นใหม่ ในกรุงเทพ เมืองหลวง หรือเมืองลวง ให้ดวงใจใครบางคนต้องช้ำชอก..... ไพล..ทำใจ อย่างไร ก็ไม่เคยนึกชอบ ที่จะฝังฝากใจ อยู่กับเมืองศิวิไลซ์ นี้....แทน... บ้านเกิด เกาะแห่งรัก ที่สถิตแนบเนา เนิ่นนาน...... ตั้งใจเรียน พากเพียร จนจบปริญญา ฟันฝ่าทั้งอุปสรรคการเรียน และชีวิตนี้ที่ฟ้าดินกำหนด มาให้พานพบ ความรานร้าวใจ หลายครั้งหลายหน กับใจคนที่ยากจะหยั่งถึง..... ไม่เป็นไร....ปลอบใจตัว..ถ้าเราเป็นคนดี ... โลกนี้ ต้องมี....เส้นทาง...ให้เราก้าวเดิน...... ไพล...เป็นแม่พิมพ์ของชาติ นานหลายปี...... และชีวิตนี้ต้องพลิกผัน ให้ต้องเลือก เดินไปในเส้นทางไปทำงานต่างแดน...... นานหลายปี...กับอาชีพครูที่รัก ทำให้ทำใจยากนัก เมื่อถึงวันจากลา ลูกศิษย์นี้ที่เป็นดั่งดวงใจ .. จำภาพสุดท้าย..ได้อีกแล้ว ยืนน้ำตาร่วง บนระเบียงของตึกเรียน ที่เคยเดินขึ้นเดินลง เพื่อประสิทธิ์ ประสาทวิชา ให้แก่เยาวชนคนดี ที่นับจากวันนี้คงไม่มีอีกต่อไปแล้ว.... นะดวงแก้วในใจครู.... ผู้รัก..หวังดี ต่อเธออย่างไม่มีวันสิ้นสุด...... ทุกวันนี้...ไพล..ไม่อยากเขียนถึงช่วงเวลาแสนดี ที่อยากหวนคืนกลับ.... ไม่อยากสะกิดรอยแผลใจ ที่แสนเสียดาย คืนฝันวันแสนงามงด หมดจดใจ .. ที่มิอาจย้อนคืน........ ไพล....เสียใจเพียงว่า น่าจะได้ สานฝัน..อุดมคตินี้ ที่ยังอยากมอบสิ่งดีๆ ให้แก่เด็กไทย... ให้มีใจเกินร้อย รักแผ่นดินนี้ และวัฒนธรรมไทย..... ให้รู้จัก ความละมุน ภายใน ให้ดวงใจมีแต่ความงดงาม...... เพื่อเก็บเกี่ยว...ความดีที่มากมี ให้กับชีวิตนี้ ที่ได้เกิดมา บนผืนดินแห่งนี้ที่แสนร่มเย็น เป็นสุข สงบงาม...... มีพระมหากษัตริย์ไทย ธ.ผู้ทรงมากล้น น้ำพระทัย ใสเย็นดังกระแสธารใจ ที่พร้อมจะรินรด หยาดหยด ให้แก่ผองไทย ผู้ยากไร้ ได้ดื่มกิน อย่างมิรู้สิ้น มิรู้ท้อแท้ ยอมแพ้พ่าย ตราบนานนิรันดร์...... ไพล....อยากฝากให้เยาวชน คนดี รู้คุณค่า รู้รัก สามัคคี กตัญญู รู้ตอบแทน คืนกลับ แก่แผ่นดินนี้ อย่างคนที่ ไม่เสียทีที่ได้เกิดมาพานพบ ชาติ ศาสนา พระมหากษัตริย์ ที่เป็นยอดมงคลแห่งชีวีของเรานี้ ที่เปรียบดั่งหิ่งห้อยน้อยแสง ไม่นานวัน ก็สิ้นแสงพลัน ต้องจากลา... ในวันนี้... ไพล ยังคิดดี คิดฝัน คิดจินตนาการ...รจนางาน ที่รัก... แม้จะเป็น ดังหยดน้ำใสสักหยด.. ก็ยังหวังจะให้..เป็นดั่งหยดน้ำค้าง.... ที่พราวพร่างใส ให้เยาวชนไทย ได้ดื่มกิน ดับร้อนรุ่ม.... เพื่อปลอบใจ ปลอบขวัญ เป็นพลังใจ ให้ก้าวเดิน...ไปสู่..... โลกแห่งความจริงนี้ ที่ต้องสร้างจากภายใน ให้ดวงใจ..มองโลกนี้ให้เป็น... ให้เห็นงาม....... ............................................... ด้วยรัก ด้วยใจ ปรารถนาดี จากใจดวงนี้ ที่มอบให้เป็นกำลังใจนิจนิรันดร์นะคะ ..
พุด 12 ก.พ. 2551 11:43 น. - ID 112579 
1205
3
0
12 กุมภาพันธ์ 2551 12:02 น. - comment id 822521
กานต์เคยดูเวอร์ชันสาวิตรี+ลิขิตค่ะพี่พุด เวอร์ชันปัจจุบันได้ดูตอนแรกตอนเดียวค่ะ
12 กุมภาพันธ์ 2551 12:26 น. - comment id 822531
12 กุมภาพันธ์ 2551 13:28 น. - comment id 822575
ดูแทบทุกเวอร์ชั่นค่ะ
12 กุมภาพันธ์ 2551 14:47 น. - comment id 822611
หน้าส่วนตัว.jpg)
สวัสดีครับ..พี่พุด
สำหรับละครเรื่องนี้ก็มีโอกาสได้ดูบ้างเป็นบาง
คราวแต่ก็ชอบพลอตของเรื่อง..ที่สื่อ.ความเป็นมนุษย์ออกมาได้ชัดเจนเฉกเช่นในชีวิตจริง..ที่ยังมีรัก โกรธ โลภ หลง อยู่ในใจทุกคน
ซึ่งต่างคนก็ต่างความต้องการ..
สำหรับบทนี้ที่พี่พุดได้กรุณาขยายความเพิ่มเติมมานั้น..ก็ทำให้รู้จักความเป็นตัวตน..ของ...พุด.....มากขึ้นโดยเฉพาะในส่วนที่เป็น
ปณิธานและงานในอดีตที่อาจเป็นแรงผลักให้
อีกหลายท่านได้แบบอย่างที่ดีในการต่อสู้เพื่อ
เอาชนะอุปสรรคต่างที่ขวางกั้นอยู่..น่าประทับ
ใจครับ
12 กุมภาพันธ์ 2551 16:03 น. - comment id 822641
วันนี้ได้มาอ่านปณิธานของสาวงามแห่งพงไพร ทำให้เรามีกำลังใจที่จักสานงานในหน้าที่ของเราต่อไป ยินดีเหลือเกินที่ในชีวิตนี้ได้มารู้จักกับสาวหนึ่งผู้งดงาม คมคำ ความคิด ร้อยฝัน พันจินตนาการ อย่างไม่สิ้นสุด ดูแลสุขภาพตัวเองด้วยนะคะ
12 กุมภาพันธ์ 2551 17:43 น. - comment id 822702
สวัสดีค่ะ พี่พุด แวะมาบ้านพี่แล้วรับสิ่งดีดีกลับไปทุกครั้ง วันนี้แวะมาอวยพร ขอให้มีความสุขมากๆ นะค่ะวันแห่งความรักกำลังมาแล้ว แวะส่งความสุขให้พี่ค่ะ นับถือค่ะ
12 กุมภาพันธ์ 2551 20:30 น. - comment id 822760
เคยยืนอยู่ที่กราบเรือใหญ่ค่ะ เพื่อนเข้ามาทักด้านหลังว่า..ทำอะไรอยู่ ไม่เคยเห็นทะเลเหรอ ? อันที่จริง อัลมิตราเมาเรือ และก็กำลังให้อาหารปลาอยู่ เดินโซเซเข้าเคบิน ในใจก็นึกว่า .. เมื่อไหร่จะถึงบกซะทีนะ มีแต่น้ำกับฟ้า นาน ๆ จะมีนกบินผ่านสักตัว และแล้วนกก็บินผ่านไป แต่เมื่อคราวถึงฝั่ง ความโกลาหลของผู้คนภาคพื้นดิน ก็ก่อให้เกิดความเบื่อหน่าย รู้งี้ .. หนีไปอยู่เกาะกลางทะเลดีกว่า
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
