๏.. เหตุ..และผล

เรไร

๏ เราก็ต่างหดหู่เมื่อรู้สึก
หวนรำลึกคิดคะนึงถึงความหลัง
จนหัวใจเพ้อพกตกภวังค์
เหมือนอดีตยังคงอยู่เคียงคู่เรา

ฉัน...เธอ...คือความเหมือน บนความแตกต่าง ในความรู้สึก
ต่างพยายามหาทุกสรรพสิ่งมาต่อเติมหัวใจที่...เว้าแหว่ง...ขาดวิ่น
ใช่ความรักหรือเปล่า...ไม่หรอก ...ไม่ใช่เลย..
....รักทั้งโลกคงเติมหัวใจเราไม่เต็ม....
เพราะ ฉัน ... เธอไม่ได้ต้องการมันจริงๆ...ใช่ไหม ?

เราก็ต่างไขว่คว้าหาทางออก
ยิ่งจนตรอกยิ่งเปล่าเปลี่ยวยิ่งเหี่ยวเฉา
ยิ่งดิ้นรนยิ่งตกอับอยู่กับเงา
จึงยังเฝ้ากระเสือกกระสนทุรนทุราย

ฉัน .... มิได้พบทางออกจากห้วงแห่งอดีต
เพียงฉันพบทางเบี่ยง ที่จะเลี่ยง ละทิ้ง .. หนีมันไป
แค่ชั่วคราว เพียงชั่วค่ำคืน...แค่นั้น
ฉันเริงร่า เริงระบำ บนความร้อนเร่า พอได้บรรเทา ?
.... เพียงเพื่อหลอกตัวเองว่าได้พบสิ่งที่เติมเต็ม ... แล้ว
..... ฉันมิกล้าพอ ฉันยังไม่พร้อม ฉันขี้ขลาดเกินไป ....
 เราก็ต่างอดสูเมื่อรู้ว่า
ที่โหยหาสิ่งงดงามในความหมาย
จึงเดินสู่ความเหงาและเปล่าดาย
แต่สุดท้ายต่างคนต่างวนเวียน

เธอ .... เธอบอกว่า มืดมนเหมือนคนตาบอด
เธอรู้สึกเหมือนผงเข้าตา..เมื่อพยายามลืมตา
... มันเจ็บปวด ...
เธอจึงหลับตา .... อยู่กับความฝันในวันวาน
อยู่กับความร้าวรานในอดีต  อยู่กับเรื่องราวที่ผ่านมา
... อับจน สิ้นหนทาง ไร้ทางออก ...
เราไม่ต่างตรงมืดมนและหม่นหมอง
ในมุมมองที่ลิขิตและขีดเขียน
กับเส้นทางเรรวนที่จวนเจียน
จะแปรเปลี่ยนผันไปได้สักวัน

เธอ ... ฉัน 
... เราต่างมีเหตุผล ที่ต่างกัน หรือ มีข้ออ้างไม่เหมือนกัน
เรามีความฝัน เพราะเรามีสิทธิ์จะฝัน จะหวัง เฉกเช่นมนุษย์ทุกคน
มีความฝันกลางชีวิตที่สับสน  ในชีวิตที่มืดมน .... เหมือนกัน
..... แต่ความเป็นจริงคอยสะกิดเตือน
ว่าเราเองโง่งม ... หลงทางอยู่กลางอดีต 
...อยู่ท่ามกลางความมืดมิด.. 
หลงลืมความเป็นจริง สิ่งที่เป็นไปในปัจจุบัน
เราจึงต่างทุกข์ตรมและขมขื่น
เราเก็บกลืนความเหงาเศร้าโศกศัลย์
ปาดน้ำตาเปียกชื้นข้ามคืนวัน
ที่เหมือนกัน...คืออ้างว้าง ไม่ต่างเลย