หวัง..เทพ..สราญ...ในวิมานดาวราย..!

พุด

รจนาบทกวีในคืนเหงา
มีเพียงเงาจันทร์เป็นเพื่อน
ระริบหรี่แสงดาวรายล้อมเดือน
รออรุณรุ่งมาเยือนในอ้อมกาล
คิดเอยแสนคิดถึง
ใครคนหนึ่งในคืนหวาน
เลือนรอยลบช้ำลาราน
พ้นผ่านวันวิปโยคโศกใจ
คืนและวันผันผ่านให้เรียนรู้
คอยเป็นคู่สู้โลกอย่าหวั่นไหว
ประคองกันสร้างฝันงามประดับใจ
รอวิมานไพรดั่งมาลัยเกียรติยศอันงดงาม
อิฐทุกก้อนเรียงร้อยจากแรงรัก
มาจากภักดิ์จริงใจแม้นใครหยาม
คนช่างฝันฝันเฟื่องเพียงนิยาม
แต่งเติมตามจินตนา น่าเศร้านัก
หาก..ทุกสิ่งย่อมเกิดก่อเพราะความฝัน
เฝ้าแบ่งปันโอบเอื้อเหนือกว่ารัก
หยดหยาดเหงื่อเจือเนื้อแท้แห่งความภักดิ์
หวัง..โลกประจักษ์จิตดวงนี้พลีแด่เธอ...
เป็นดั่งวิมานดารารายประดับหล้า
เป็นวิมานฟ้าแห่งเทพสนองเสนอ
เป็นวิมานทองในครองฝันละเมอ
เป็นทุกสิ่งแด่เธอ..คนดี..มีค่าควร...!


http://www.thaipoem.com/forever/ipage/song1933.html
วิมานดิน 
นันทิดา แก้วบัวสาย 
ฝากรักเอาไว้ ฝากไปในแสงดวงดาว
ที่ส่องประกายวับวาว วาว อยู่บนฟากฟ้า 
ให้แสงสุกใส ได้เป็นเสมือนดวงตา
คอยส่องมองเธอด้วยแวว ตา แห่งความภักดี
เก็บฟ้ามาสาน ถักทอด้วยรักละมุน
คอยห่มให้เธอได้อบ อุ่น ก่อนนอนคืนนี้
ให้เสียงใบไม้ ขับกล่อมเป็นเสียงดนตรี
คอยกล่อมให้เธอฝันดี ดี ให้เธอเคลิ้มไป
เป็น วิมานอยู่บนดิน 
ให้เธอได้พักพิง พิง และนอนหลับไหล
เก็บ ดาว เก็บเดือนมาร้อยมาลัย
เก็บหยาดน้ำค้างกลางไพร
มาคล้องใจเราไว้รวมกัน
ก่อนฟ้าจะสาง ก่อนจันทร์จะร้างแรมไกล
ยังอยู่กับเธอข้างเคียง กาย อยู่ในความฝัน
ฝากเสียงกระซิบ ฝากไปในสายลมผ่าน
ข้ามขอบราตรีที่ยาว นาน ให้เธอฝันดี
เป็น วิมานอยู่บนดิน
ให้เธอได้พักพิง พิง และนอนหลับไหล
เก็บ ดาว เก็บเดือนมาร้อยมาลัย
เก็บหยาดน้ำค้างกลางไพร
มาคล้องใจเราไว้รวมกัน
ก่อนฟ้าจะสาง ก่อนจันทร์จะร้างแรมไกล
ยังอยู่กับเธอข้างเคียง กาย อยู่ในความฝัน
ฝากเสียงกระซิบ ฝากไปในสายลมผ่าน
ข้ามขอบราตรีที่ยาว นาน ให้เธอฝันดี
ให้เธอได้อบ อุ่น และนอนฝันดี
ให้เธอได้อบ อุ่นอยู่ใน วิมาน...