พรพรหม...บุพเพ...!

พุด

ขอเขียนกลอนอ่อนหวานปานน้ำผึ้ง
แด่คนในลึกซึ้งตรึงใจขวัญ
คนที่ฟ้าส่งตรงมากำนัล
เกี่ยวก้อยกันสร้างบุญสุนทรีย์
เป็นมหัศจรรย์แด่ทุกดวงใจในโลกหล้า
เป็นบุญญาเพรงพรหมแห่งชีพนี้
ปาฎิหารย์แห่งเมตตาบารมี
ได้พบคนดีในดวงใจยิ่งใหญ่นัก
เกี่ยวก้อยกันทำความดีพลีแด่โลก
ดับร้อนโศกพร่างเย็นพลังรัก
ฝากดวงดอกไม้จากสายใจมาทายทัก
ให้พบภักดิ์..เคียงคู่ขวัญ..นิรันดร...!

โปรดอย่าถามว่าฉันเป็นใครเมื่อในอดีต

อดีต คือความฝัน ปัจจุบันคือความจริง...
ใครก็คงเคยได้ยินคำๆนี้ 
คนทุกคน เกิดมาต้องมีอดีต 
นอกเสียจาก ทารกน้อยที่กำลัง ร้องอุแว้อุแว้ 
ออกมาจากท้องแม่ในนาทีนี้ 
เวลา....
ก่อให้ชีวิตคนเรามีอดีต 
อดีตบางเรื่องน่าจดจำ 
อดีตบางเรื่อง 
อยากจำกลับลืม และอยากลืมกลับจำ 
จำได้จำดี ไม่มีลืมเลย 
คนเราอยากจำ เฉพาะอดีตที่ดี ที่แสนสุข 
ที่สว่างกระจ่างใจให้ชื่นให้ฉ่ำทุกคราครั้ง 
ยามรำลึกนึกถึง 
ส่วนอดีตที่เลวร้าย เราพยายามลืม 
แม้บางครั้ง ยามคิดขึ้นมา อยากกลับไปต่อว่า 
คนที่เคยร่วมสร้างรอยรัก รอยฝัน รอยหวั่นไหว 
ไม่สมหวังให้เราขมขื่นไม่ชื่นบาน นานปี 
แต่เรา..
ก็คงไม่อยากกลับไปหาอดีตอันเดิม
เพื่อเพิ่มทุกข์ใจไม่รู้สิ้นดอกนะ.... 
คนบางคน แสนโชคดี มีอดีตแสนสุข ยามเยาว์วัย 
แต่เหตุไฉนหนอพระเจ้าจึงเล่นตลก
ให้ต้องมาพบรักในวัยรุ่น ให้วุ่นรัก แล้วอกหักดังเป้าะ 
เพราะรักเขาข้างเดียวข้าวเหนียวนึ่งค้างปี นะซี 
เลยชีช้ำกระหล่ำปลี มีแต่หัว 
ไม่อยากเดิน ไม่อยากกิน อยากเพียงสิ้นชีวี 
คิดไม่ดีเลยเชียวนะ จะบอกให้....
อยากเตือนใจวัยรุ่น วัยแรง 
วัยแสวงหารักแท้ นะคนดีที่แสนรัก แสนเข้าใจ 
และห่วงใย เป็นที่สุด 
ว่า...
ไม่นาน...วันนี้ที่ยอดแย่ จะผันแปรกลายเป็น อดีต 
ที่ผันผ่านไป ไม่หวนคืน...
จงคิดใหม่เสียทีดีไหมว่า 
พรุ่งนี้จะมีสิ่งดีๆรอเราอยู่.....
ถ้าอดีต ทำให้เราเสียใจ ใจเสีย
ด้วยเหตุใด ไหนเล่า เราก็จงอย่าพาตัวพัวพัน พันพัว
ให้ใจเราระทมทุกข์ตรอมตรมขมขื่น สะอื้นไห้ อีกต่อไป 
จงเป็น คนดี.....ในวันนี้ ที่มีอดีต ไว้สอนใจ 
การเป็นคนดีไม่มีคำว่าสาย 
เพียงแต่แก้ไข ไม่เพิ่มเติมทุกข์
โดยการตอกย้ำรำลึกอยู่นั่นแล้ว 
มิรู้ลืมสิ่งที่เคยทำร้ายกรายกล้ำ...ไม่จบไม่สิ้น..
เราควรจะอยู่กับวันนี้ 
ที่เราวาดหวัง ฝันฝากใจว่า จะดีกว่าเมื่อวาน ไม่นานเกินรอ..
และ....
อรุณรุ่งพรุ่งนี้จะดีตามมา 
ถ้าทำทุกสิ่งอย่างดีมีสติกำกับ กับทุกๆเรื่องทุกๆสิ่ง จริงไหมเธอ...
แล้ว..
จงอุทิศ...อดีตผันผ่านมา ให้ผันผ่านไป 
เพื่อสอนใจแก่ทุกๆคน ที่เรารัก และเข้าใจ 
ให้อภัย 
กับชีวิตนี้ ที่บางครั้งคราว 
ราวโชคชะตาฟ้าลิขิต หลีกไม่พ้น 
ต้องทนรับเคราะห์กรรม... 
ขอมอบบทเพลงนี้มากับสายลมผ่าน 
ให้กับผู้มีอดีตทุกคน 
ที่กำลังระกำช้ำชอกใจ ได้จำจด เอาไว้ 
คลายจากทุกข์ทน 
และ..
 ด้วยหวังฝังฝากใจ 
ว่า ....
ณ....วันหนึ่ง อีกไม่นาน 
จะมีโอกาสแสนดี ในชีวิต
ให้คนดี ที่เรารัก และรักเราดังดวงใจ 
ได้ร้องเพลงนี้เพื่อเธอ เป็นสิ่งเสนอให้มา 
ด้วยใจทั้งดวงเลยนะคะ ดวงใจในฝัน 
ว่า...
ฉันรักและรอเธอ...เสมอมา..ยาวนาน..
ดังรอรักนี้ที่ไม่มีวันรู้จบ...
ลบจากแผ่นดินและแผ่นฟ้า..นะยอดชีวาคนดีที่แสนรัก ...
.....................................
โปรดอย่าถาม ว่าฉันเป็นใคร เมื่อในอดีต 
และโปรด อย่าถาม...ว่าอดีต.... ฉันเคยรักใคร 
รู้ไว้อย่างเดียว เดี๋ยวนี้ รักเธอและรักตลอดไป 
รักมากเพียงไหน กำหนดวัดได้ เท่าดวงใจฉัน 
อย่าเพียรถาม ว่าฉันจะรัก เธอนานเท่าใด 
ฉันตอบไม่ได้ ว่าฉันจะรัก ชั่วกาลนิรันดร์ 
เพราะชีวิตฉัน คงไม่ยืนยาว ไปถึงปานนั้น 
รู้แต่เพียงฉัน หมดสิ้นรักเธอ เมื่อฉันหมดลม...
...............................


http://www.thaipoem.com/forever/ipage/song45.html
บุพเพสันนิวาส 
เมื่อคิดให้ดีโลกนี้ประหลาด
บุพเพ สันนิวาส ที่ประสาทความรักภิรมย์
คู่ ใคร คู่ เขา รักยังคอย เฝ้าชม
คอยภิรมย์ เรื่อย มา
ขอบน้ำขวางหน้า ขอบฟ้าขวางกั้น
บุพเพยังสรรค์ประสบ ให้ได้สบ พบรักกันได้
ห่าง กัน แค่ ไหน เขาสูงบัง กั้นไว้
รักยังได้ บู ชา
ความ รัก ศักดิ์ ศรี รักไม่มี พรหมแดน
รักไม่มี ศาสนา
แม้น ใคร บุญ ญา ได้ ครอง กันนา
พรหม ลิขิต พาชื่นใจ
รักเหมือนโคถึก ที่คึกพิโรธ
ความรักเช่นนั้นให้โทษ
จะไปโกรธ โทษรักไม่ได้
ไม่ ใช่ บุพ เพ สันนิวาส แน่ไซร้
รักจึงได้ แรม รา
ความ รัก ศักดิ์ ศรี รักไม่มี พรหมแดน
รักไม่มี ศาสนา
แม้น ใคร บุญ ญา ได้ ครอง กัน มา
พรหม ลิขิต พาชื่นใจ
รักเหมือนโคถึก ที่คึกพิโรธ
ความรักเช่นนั้นให้โทษ
จะไปโกรธ โทษรักไม่ได้
ไม่ ใช่ บุพ เพ สันนิวาส แน่ไซร้
รักจึงได้ แรม รา...