นับเดือนรอ..นับปีร้าง...ช่างโศกนัก..!

พุด

รอสายวสันต์ร่วงหล่น
ฟังเสียงฝนบรรเลงบทเพลงฝัน
ในท่ามโลกมายานิรันดร์
ในท่ามวันหมุนวนคนคนคน
มืดแลเงียบไร้สิ้นแสงจันทร์ส่อง
ดาวดูหมองเดือนหลบหายกลางเวหน
คิดถึงใครคนหนึ่งซึ้งสลักกลางกมล
แสนทุกข์ทนระทมเศร้าหนาวใจรอ
คงต้องรอต่อไปไม่สิ้นสุด
ใจพิสุทธิ์สวดมนต์อธิษฐานขอ
ให้รักคุ้มขวัญคืนเรือนใจอย่าท้อ
นับปีรอนับเดือนร้างช่างโศกนัก...!


http://www.thaipoem.com/forever/ipage/song359.html
ไกลบ้าน 
วิปโยคโศกใจ เหมือนเมื่อไกลบ้าน
ไกลสถานพักพิง ยิ่งใจเหงา
ห่างไกลหัวใจจำเศร้า เจ้าอยู่ดีเป็นไฉน
พลัดที่พึ่งที่พิง ทิ้งที่พำนัก
ไกลที่รักพักพา จะอาศัย
เจ้ามีเพื่อนชมคนใหม่ แล้วทิ้งพี่ให้ชอกช้ำชีวี
อันรักกันอยู่ไกล ถึงสุดขอบฟ้า
เหมือนชายคา เข้ามาเบียด ดูเสียดสี
อันชังกัน นั้นใกล้สักองคุลี
ก็เหมือนมีแนวป่า มาปิดบัง
เพราะไกลบ้านซ่านมา โถนิจจาเจ้า
จะเงียบเหงาแล้วลืม ซึ่งความหลัง
ฝากเพียงเสียงกระซิบสั่ง
ขอน้องอย่าชัง คนร้างแรมไกล
  
อันรักกันอยู่ไกล ถึงสุดขอบฟ้า
เหมือนชายคา เข้ามาเบียด ดูเสียดสี
อันชังกัน นั้นใกล้สักองคุลี
ก็เหมือนมีแนวป่า มาปิดบัง
เพราะไกลบ้านซ่านมา โถนิจจาเจ้า
จะเงียบเหงาแล้วลืม ซึ่งความหลัง
ฝากเพียงเสียงกระซิบสั่ง
ขอน้องอย่าชัง คนร้างแรมไกล...