ขยะมนุษย์

วิจิตรวาทะลักษณ์

           หยุดร้อง  หยุดร้อง  จงหยุดร้อง
ไม่งั้นต้อง  เอาผ้ายัด  มัดปากหนา
จะแหกปาก  ไปทำไม  ใช่เวลา
เดี๋ยวคนเดิน  ผ่านมา  จะทำไง
	          อย่าดิ้น  อย่าดิ้น  จงอย่าดิ้น
เอาผ้าซิ่น  มัดมือเท้า  เข้ากันไว้
จะมาดิ้น  หาพระแสง  สำแดงใด
อยู่นิ่งนิ่ง  ได้ไหม  กูรำคาญ
	          จับโยน  จับโยน  ลงขยะ
ออกไปซะ  ใช่จิตใจ  ไม่สงสาร
แม่ไม่มี  ปัญญา  มาเจือจาร
หาอาหาร  มาเลี้ยง  ให้เพียงพอ
	          ยังเรียน  ยังเรียน  แม่เรียนอยู่
จะเลี้ยงหนู  ไม่ได้  ไม่มีพ่อ
แม่ยังเด็ก  เลี้ยงไม่ไหว  ใช่ด่าทอ
จงไปรอ  คนเขา  เก็บเจ้าไป
	          เดินหนี  เดินหนี  แม่เดินหนี
อย่างเร็วรี่  กลัวคน  วนมาใหม่
ทิ้งเด็กน้อย  ตาดำดำ  ร้องร่ำไป
เพิ่งเกิดใหม่  ในผ้า  ขยะรอง
	          เด็กดิ้น  เด็กดิ้น  เด็กก็ดิ้น
ไม่ได้กิน  นมแม่  แกก็ร้อง
พลิกขวาซ้าย  ใต้ผ้า  ขยะกอง
มดแดงจ้อง  กัดขา  กัดหน้าตน
	          เด็กร้อง  เด็กร้อง  เด็กก็ร้อง
ขยะกอง  แดดเผา  เข้าเผาขน
รอคนใด  ใจบุญ  เกื้อหนุนตน
เก็บเอาคน  ในขยะ  มาเลี้ยงดู
	          เด็กไทย  เด็กไทย  หนอเด็กไทย
เป็นอะไร  ไปกัน  มันอดสู
ขยะมนุษย์  เริ่มมากขึ้น  เรายืนดู
ความอดสู  แห่งสังคม  นิยมเสรี
         
          วิจิตรวาทะลักษณ์(นฤมิตรเทวากร)
         วันอาทิตย์ที่  19  สิงหาคม  2550