เพชรในกองขยะ

วิจิตรวาทะลักษณ์

         เก็บขยะมาขายไว้ซื้อข้าว
ทนปวดร้าวถูกคำหยามน้ำหน้า
ว่าคนจนต่ำต้อยด้อยราคา
ถูกตราหน้าว่าไพร่ไร้สกุล
	         มีบ้านหลังพังผุรูรอยรั่ว
ยามฝนรัวซุกกายอยู่ใต้ถุน
ไร้เงินทองกองไห้ไว้ทำทุน
จึงเก็บตุนขายขยะพองาเงิน
	         หาเลี้ยงแม่แก่ชราตาใกล้บอด
เสื้อผ้าถอดไม่ใส่ปล่อยกายเขิน
ซ้ำเบาหวานยังรุมเร้าเข้าเหลือเกิน
ไม่มีเงินรักษาเยียวยาตน
	          จะลุกนั่งไปไหนไม่สามารถ
อัมพาฒมาจำกัดให้ขัดสน
มีลูกชายคนเดียวเที่ยวเลี้ยงตน
จึงพอทนอยู่ได้ไปวันวัน
	          ลูกไม่ยอมมีเมียกลัวเสียแม่
กลัวเมียเขาหยามแย่แม่ของฉัน
กลัวเมียเขารังเกียจเหยียดยามกัน
ว่าแม่นั้นน่าอายเสื้อไม่มี
	          บอกชาตินี้ไม่มีเมียผมอยู่ได้
วิถีชายหาเพียงใช่ในเมียนี่
แต่หากผมไม่มีแม่แย่ทันที
คงไม่มีตัวตนคนอย่างเรา
	          นี่คือเพชรเม็ดงามล้ำคุณค่า
ที่ไม่เคยร้องหาค่าเกียรติเขา
ไม่เคยขอรางวัลจากท่านเรา
ว่าให้เขาได้รางวัลลูกกตัญญู
	           แต่ดาราทำได้ไม่ถึงครึ่ง
ยังตราตรึงเกียรติยศหมดทุกผู้
ประกาศชนตนคือลูกกตัญญู
ให้คนรู้  ว่านี่หรือ  คือเมืองไทย
          วิจิตรทาทะลักษณ์(นฤมิตรเทวากร)
          วันจันทร์ที่  13  สิงหาคม  2550