ลืมคำมั่นมายาลาชั่วกาล...!

พุด

ระเบียงบนฝนพรำพรำค่ำคืนนี้
ระริบหรี่ด้วยแสงดาวหนาวสลัว
เห็นไผ่กอพลิ้วไหวอยู่ริมรั้ว
นั่นดอกบัวบานรอเพ็ญพุทธบูชา
การเวกยังหวานเศร้ากี่หนาวฝน
กลีบพร่างหล่นเกลื่อนพรายบนพื้นหญ้า
นวลมะลิตูมตั้งยังให้หอมทุกเวลา
วาสนาไร้ดอกร้างอ้างว้างใจ
จำปีพ้อกี่ปีแล้วเจ้าแก้วขวัญ
ยังเศร้าวันรานคืนนานแค่ไหน
มายาโลกย์โศกเสน่หานะดวงใจ
ดับเยื่อใยพิสวาทวายตายจากกัน
พิษน้ำผึ้งซึ้งพอแล้วรู้ทันเท่า
มากเรื่องราวรัดร้อยสร้อยโศกศัลย์
หันหลังลาเส้นขนานตราบชั่วกัลป์
ลืมคำมั่นมายาลาชั่วกาล....


อย่างลึกซึ้ง..!
เพลง/Title : Deep 
 อัลบัม/Album :เพลงประกอบโฆษณา GSM 1800
 ศิลปิน/Artist : : Binocular
So this is what you mean 
and this is how you feel 
So this is how you see 
and this is how you breathe 
Sometimes, i know 
Sometimes, i go down deep... 
Ohhh... 
So this is what you mean 
and this is how you feel 
So this how you see 
and this is how you breate 
Sometimes, i know 
Sometimes, i go down deep... 
Ohhh... 
Beneath the deep blue sea 
Touching every breath 
All a slight of hand 
For everything you left 
Sometimes, i know 
Sometimes, i go down deep... 
Ohhh... 
Sometimes, i give myself for you 
Sometimes, i know down deep... 
ทั้งหมดนี้ที่เธอคงอยากเห็น
อยากให้เป็นในรู้สึกลึกล้ำหนอ
ลมหายใจเธอนั้นฝันเฝ้ารอ
เพียงเพื่อขอดูฉันตายใกล้มือเธอ..
ทิ้งฉันไว้ใต้สมุทรดุจโลกร้าง
มือบอบบางผลักไสไขว่คว้าเก้อ
ลมหายใจปลิดปลิวลิ่วลอยคอยรักเธอ
ยอมเสนอ..ตายทั้งเป็น..เซ่นสังเวย!


ฟังเพลงนี้ซ้ำซ้ำ ราวกับปล่อยให้พายุระกำพัดกระหน่ำใจ..
ไหว ไหว หวั่น หวั่น ราวขวัญหายวับ..ทีละน้อยละนิด
ใจเอ๋ยใจ...ไยละมุนยิ่งนักแล้ว
ใจดวงเศร้าราวแก้วบอบบางเนื้อดี 
ที่เคยถูกบดขยี้ให้รานแยกแหลกยับ ราวธุลี
คนดี...
ฟังเพลงนี้ คลอฝนพรำ คลอวสันต์โศก
คลอโลกดายเดียว ลำพัง..
ซึ้งในเรียวตา พรายพร่าร่องเรียวแก้มหมองนวล
ราวหยาดเพชรสายพรายพร่าง..
ดวงดอกแก้วหวานเศร้า พราวช่อฉ่ำ พรำหยาดฝนพรมละออง
กลางกลีบอ่อน กลางเขียวใบ..
เอื้อมมือคว้า..การะเวกหวาน
ที่สล้างใบดอกเลื้อยพัน พาให้ดวงใจฝัน
ได้เชยชิดชมดอมดมในงาม หอมพร่างหอมพราวนั้น
พลัน..กลีบบาง ก็คว้างเกลียว ร่วงหล่น มิทนมือ
ทิ้งไว้คือ ความเสียดาย เสียใจ..
คล้ายยามหมองหม่นคนเคยรักเคยเข้าใจโบกมือลา..
ในลึกล้ำ ฉ่ำลึก ในรู้สึก  ยังจดจำแม่นยำ แม้นนานเนิ่น

คืนฝนพรำ..ย่ำสนธยา อย่างนี้..
วันที่..ปล่อยให้..เขา..คนดี..วิ่งตาม..ยื้อยุดฉุดมือบอบบาง
หนาวเย็นไว้ แล้วกอดร่างหวังให้ไออุ่น
จากอ้อมกายจากอ้อมใจเป็นสายไยวสันต์สุดท้ายรัดร้อยรัก
ให้หันหลังกลับมาเริ่มต้นใหม่อีกสักหนสักครา..
แต่..สายวสันต์กลับย้ำคำลา..
มีเพียงแก้มเปื้อนหยาดน้ำตาปนหยาดน้ำฝน
มีเพียงพายุฝนลมบนลมแรงที่แข่งกัน
พัดเสื้อผ้าบางเบาแนบเนื้อนวลหนาวเยือก..
ปีศาจวสันต์ไม่ปรานี และโลกที่หมุนอยู่ดีดี
ก็ราวกับหมุนช้าลง หลับตามิรู้เห็นเป็นใจ
แม้ในอ้อมกอดอุ่นอุ่นยังหนาวสะทก 
เหมือนนรกตกตี  กระแทกกระทั้นใจ
ลมหายใจลึกซึ้ง เพียงมิอาจตรึงใจตรึงสายสัมพันธ์
กับการหันหลังจากลา จากบ่าที่โผเข้าไปซุกซบ สะอื้น..
เป็นฉากจบ..สวยเศร้า ราวฉากรักในนิยายฝัน
กับวันที่ฝนพร่างสายมิหยุด 
ใบไม้ซัดส่ายใบไหวแรงกราวกราวราวเสียใจเสียดาย..
ฟ้าเบื้องบน..พลันรับรู้พรูสายพิรุณพร่างพราวราวร่ำไห้ไปกับสองดวงใจรัก!


เป็นความหมายให้ชีวีวันนี้ขวัญ
ลึกซึ้งกันให้ฝันไกลจนไหวหวาม
ลมหายใจในวันนี้แสนงดงาม
หากต้องห้ามหัวใจให้หยุดรัก..
รู้ดีรักครั้งนี้มีเจ็บปวด
พบร้าวรวดรานรอนตอนอกหัก
ไม่เป็นไรลมหายใจมีแค่เพียงรัก
แม้สิ้นภักดิ์ใจดวงล้าอย่าอ่อนแอ..
ทิ้งฉันไว้ใต้สมุทรดุจโลกร้าง
มือบอบบางปล่อยไปใจเป็นแผล
เอื้อมคว้าไขว่เขาพรากไปไม่เหลียวแล
คือผู้แพ้..ตายทั้งเป็น..เซ่นสังเวย!