ทิพย์..น้ำค้าง..!

พุด

http://www.thaipoem.com/forever/ipage/song842.html
หยาดฝนแห่งความรัก 

http://www.thaipoem.com/forever/ipage/poem88780.html
จินตภาพรำพึง รักษ์รัก 
เนื้อเอยแม่สาวเนื้อทอง
แหงนมองจ้องจันทร์จ้ากระจ่าง
เมลืองโลมโฉมฉายในนภางค์
ฉวีพรรณสรรพางค์กระจ่างตา 
แสงตะเกียงเรียงเรือนเรืองรอง
น้ำปริ่มริมคลองเข้าท้องป่า
อึ่งอ่างครางครืนชื่นชีวา
ฟังสิโสภาเวลาเพ็ญ
เมื่อเช้าเพรางายกระไรเอ๋ย
ข้าวหมิ้นกลิ่นระเหยเชยเล่น
นวดเนื้อแน่งน้องแม่ยองเย็น
แลเห็นเป็นทองผ่องประไพ
พาดแถบทาบชมมาห่มเนื้อ
เรืองเรื่อเยื่อย้อมยังหอมไหม
แขขุนขนุนหน่อยบนรอยใย
นวลไขแนบข้างน้องนางนวล
ฟักทองรองน้ำพริกเพียงโถ
เคียงโสนนุ่มอุ่นพอกรุ่นหวน
แกงเลียงร่ายข้าวโพดรสรัญจวน
ขนมกวนเปียกฟ่างสู่ทางวัด
ย่างเท้าเบาหน่อยค่อยค่อยหนา
เรืองศาลาคร่ำคร่าตามฟ้าพลัด
ลมล้อช่อคูนหมุนพัด
เงียบสงัดสงบไหมในอาราม
เทียนทองส่ององค์พระปฏิมา
จุดธูปบูชาปิฎกทั้งสาม
วันทาอภิวาทหัตถ์ประณาม
สมงามธรรมสารประทานพร
ทั้งมวลล้วนเหลืองเรืองหยด
รูปรสกลิ่นเสียงพี่เรียงสอน
บรรยายสีต่างนัยน์ตาอร
แสงสะท้อนถึงไหมในเงาตา
....................


เช้านี้..กับฟ้าหลังฝน
ที่ยังแสนสดชื่นระรื่นร่ำแสนสดฉ่ำกมลเสียไม่มี
แม่ดวง ดอกพุดไพร..สวมวิญญาญกระวีกระวาด
ที่ช่างแสนพิลาสพิไล ใส สว่าง กระจ่างแจ่ม
แลไหวหวานปานสายน้ำผึ้งทองผ่องพิสุทธิ์บริสุทธิ์ค่า
ขอพลีรจนา
พร่างสายพรายพร้อย
ประดุจดั่ง..
สร้อยฝนโซ่ฝันรักอักษรา 
ภาษาฝัน ฝัน
พลัน.... 
หยาดรินสู่สู่อกหล้า อกแผ่นดิน 
ฝากถวิลถึงทุกดวงใจในร่มรัก
ที่รัก..รัก รักบทร้อยกรอง บทกวีร้อยใจ
อันแสนอ่อนไหวอ่อนหวาน..ปานกัน..พอกัน


แม่ดวงดอกพุดไพร..จึ่ง
พาจิต..ถอยกลับไป
อ่าน..
งานงาม.บทกวีละเมียดละไม
จากใจผู้มีศิลปะในเชิงประพันธ์
ของ...
น้องชาย นายรักษ์ 
ที่..
มากมีผู้อ่านที่อาจปริวิตก..อกระทึก
เมื่ออ่านบทคึกคักบทรักอัศจรรย์ระรี้ระริก
อันคิดให้ดีดีก็แค่คือ สื่อ..ศิลปภาษา
อันคือธรรมดา ธรรมดาชีวีชีวิตมนุษย์ปุถุชน


ที่..
ยังอาจมิหนีพ้นความรัก รัก รัก
ต้องรอวัยวันและกาลเวลา
พาพัฒนาเพาะบ่มห่มหอม ธรรม สัจจะ
จนรู้ทันเท่าทุกข์ผัสสะ
แล้ว..
นำมาเฝ้ามอง..จิตภายในใจเราเอง 
ให้เห็นในเพรงพรหมชะตา
วิบากรักพันธนา วิบากกรรมสิเหน่หา
ยั่วยวน กวนกิเลส
ให้..
พบทุกข์สุขเวทนา
ดั่งกงเกวียน กงกรรมคอยย้ำวน


ให้รู้เหตุ รู้ผล จนปล่อยวางละวาง
ได้ในที่สุด
ในที่สุดเมื่อได้เรียนรู้ทุกข์ ทุกรัก
จากเหตุไปหาผล
ดั่งพระพุทธองค์ ผู้ทรงเบื่อหน่ายคลายกำหนัด
แล้ว
ทรงปวารณา..จักสลัด..สละออก
ออกมา..จากเวียงวัง
ที่สะพรั่งสุขด้วยรูปรสกลิ่นเสียงเคียงบำเรอ
มา..
บำเพ็ญเพียร..ให้พ้นทุกข์จนค้นพบอริยสัจจ์สี่


และ..
เช่นฉะนี้ คือชีวีชีวิตธรรมชาติธรรมดา ธรรมดา
แห่งมวลมนุษยชาติปุถุชนมากหน้า
ใต้ฟ้าไท ใต้ฟ้าพุทธภูมิ..
ที่จัก.
ควรภาคภูมิปิติใจ
ว่าโชคดีนักแล้วที่ได้เกิดมามีลมหายใจ
บนแผ่นดินทอง แผ่นดินธรรม
แผ่นดินที่ระร่ำรินด้วยกลิ่นดวงดอกไม้เมืองร้อน
และ..
แผ่นดินอุดมที่หล่อหลอมให้รู้ค่าคำว่ารักสามัคคี
มีน้ำใจใสเย็นโอบเอื้อ เมตตากรุณา แบ่งปัน
อันเป็นพื้นฐานสำคัญ
อันจัก..
ทำให้โลกนี้เป็นหนึ่งเดียว
มิมืดดำ มอดดับ สลายลาลับ..เร็วเกินไป..!!!
........................

ในท่ามนาทีนี้ที่ลีลาวสันต์ผันสายพรายพร้อย
พุดไพร ใจสาวบ้านนา
จึงกำลัง..
มองหยาดฝนจากหลังคากระท่อมมุงจาก
ที่กำลังระรินร่วง...ทิ้งพวงแก้วกุดั่นเพชรพริ้ง
ราว..
หยาดน้ำตาจากนางฟ้าพิสุทธิ์
แล..ด้วยแรง
บันดาลใจจากงาน
น้องชายรักษ์..ที่รัก รัก
ที่มองเห็นแววศิลปในภาษางามค่ะ
.........

นำเสนอผลงานน้องรักษ์ ในหน้าส่วนตัวของน้อง
ที่แสนน่าสนใจ ค่ะ
http://www.thaipoem.com/forever/my_poem.php?mid=12839...

http://www.thaipoem.com/forever/ipage/song842.html
หยาดฝนแห่งความรัก 
ช...อยากน้ำยามใด
พริบตาเดียวได้ดื่มลิ้มชิมเชย
ดื่มพลันผ่านเลยดื่มแล้วไม่เคย
รื่นรมย์โน้มนำความชื่น
ญ...ดื่มทิพย์วาริน
โหยใจหายสิ้นสุขทั้งวันคืน
ชีพยังยั่งยืน
แห้งแล้งกลับคืนชุ่มชื่นฉ่ำดวงกมล
ช...น้ำนวลผุดผาดหยาดเย็น
เธอเปรียบเช่นน้ำฝน
ญ...เลี้ยงใจหล่อใจท่วมท้น
รักป้อนรักปรน
รักเปี่ยมจนหลงใหล
ช...ดื่มน้ำนางเดียว
คิดปรามใจเปลี่ยวดื่มน้ำนางใด
ดื่มนวลด่ำใน
ชญ...ดับร้อนดั่งไฟ
ด้วยฝนแห่งใจจากเธอ
ช...อยากน้ำยามใด
พริบตาเดียวได้ดื่มลิ้มชิมเชย
ดื่มพลันผ่านเลยดื่มแล้วไม่เคย
รื่นรมย์โน้มนำความชื่น
ญ...ดื่มทิพย์วาริน
โหยใจหายสิ้นสุขทั้งวันคืน
ชีพยังยั่งยืน
แห้งแล้งกลับคืนชุ่มชื่นฉ่ำดวงกมล
ช...น้ำนวลผุดผาดหยาดเย็น
เธอเปรียบเช่นน้ำฝน
ญ...เลี้ยงใจหล่อใจท่วมท้น
รักป้อนรักปรน
รักเปี่ยมจนหลงใหล
ช...ดื่มน้ำนางเดียว
คิดปรามใจเปลี่ยวดื่มน้ำนางใด
ดื่มนวลด่ำใน
ชญ...ดับร้อนดั่งไฟ
ด้วยฝนแห่งใจจากเธอ...