สำหรับคนใจไม่กล้าที่จะบอกรักนะจ๊ะ

เจน

เราเองแหละเพื่อนๆเจนงัย  เนียะวันนี้เรามีนิทานมาเล่าหั้ยฟังเศร้ามากเลยหล่ะ  เราเกือบร้องไห้แน่ะ  เรื่องมีอยู่ว่า
เรื่องนี้เกิดขึ้นที่ต่างประเทดแห่งหนึ่ง(เราจำไม่ได้เองแหละ) วันนึงก็มีเด็กผู้ชายและผู้หญิงซึ่งสองคนเนียะเป็นเพื่อนที่สนิทกันตั้งแต่เด็กๆแล้ว  ทั้งสองคนเวลากลับมาจากที่รร.ก็จะมานั่งคุยหรือเล่นกันที่ฟาร์มใกล้แห่งหนึ่ง   มีวันนึงฝ่ายหญิงเนียะก็โดนหักอก  แล้วเขานั้นก็กลับมาเล่าหั้ยฝ่ายชายฟัง  วันนั้นนั่นเองก็ทำหั้ยฝ่ายหญิงนั้นชอบฝ่ายชายขึ้นมาและ  ฝ่ายชายนั้นก็รับฟังและปลอบฝ่ายหญิงจนฝ่ายหญิงสบายจัย  แล้วจึงแยกย้ายกันกลับบ้าน
ช่วงเวลาผ่านปัยเป็นระยะเวลาหลายปีจนฝ่ายชายและฝ่ายหญิงต่างก็มีงานทำ   ฝ่ายหญิงก็ทำงานอยูที่ฟาร์ม  ส่วนฝ่ายชายนั้นปัยทำงานที่เมืองนึง แต่เขาทั้งสองก็ยังติดต่อกันทางจดหมายกันไม่เว้นแต่ละวัน  จนกระทั่งวันนึงฝ่ายชายส่งการ์ดแต่งงานมาหั้ยฝ่ายหญิงว่าหั้ยปัย  ฝ่ายหญิงนั้นก็ร้องไห้ออกมา  พอฝ่ายหญิงได้ปัยถึงงานแต่งงาน  ฝ่ายหญิงดูฝ่ายชายท่าทางมีความสุขมาก  แต่ฝ่ายหญิงนั้นตัวเขาเองอยากจะร้องแต่ร้องไม่ได้  จนกระทั่งฝ่ายหญิงก็กลับมาเมืองของตัวเอง  วันนึงฝ่ายชายได้ส่งจดหมายมาหั้ยฝ่ายหญิงและเขียนว่า หั้ยปัยพบผมที่เดิม  ผมจะปัยหา  ประโยคนั้นทำหั้ยฝ่ายหญิงดีจัย  ฝ่ายหญิงนั้นก็ปัยนั่งรอ  รอได้สักพัก ก็มีตำรวจและภรรยาฝ่ายชายมา  ฝ่ายหญิงก็งงว่าพวกเขามาทำอะรัย  ตำรวจได้บอกกับฝ่ายหญิงว่า ฝ่ายชายนั้นได้เสียชีวิตโดยรถชนแล้ว  ฝ่ายหญิงตกจัยมาก  และภรรยาของฝ่ายชายก็ยื่นไดอารี่เล่มนึงหั้ยกับฝ่ายหญิง  และบอกกับฝ่ายหญิงว่า ตลอดเวลานี้ที่ฉันอยู่กับเขาตั้งแต่วันแต่งงาน  เขาคิดว่าวันที่แต่งงาน เจ้าสาวก็คือเทอ ไม่ใช่ฉัน ฝ่ายหญิงได้เปิดไดอารี่เล่มนั้นอ่าน  ปรากฏว่าฝ่ายชายนั้นชอบฝ่ายหญิงตั้งแต่วันแรกที่ได้พบ(ก็คือตอนเด็กน่ะแหละนะ)  หลังจากวันแรกเขาก็เขียนไดอารี่มาตลอด  ซึ่งเหมือนกับว่าไดอารี่เล่มนั้นเป็นของฝ่ายหญิง  และประโยคสุดท้ายที่ฝ่ายหญิงอ่านคือ วันนี้เป็นวันที่ผมจะปัยบอกรักกับเทอ     แต่วันนั้นก็สายเกินปัยสำหรับฝ่ายชายเสียแล้วซึ่งตรงกับวันที่ฝ่ายชายได้เสียชีวิตปัย