ศิวสิโรมณิ
อัสสุชลล้นเอ่อไหลระรื่นประดุจคลื่นยามสงบวาโยหายก่อนหยดหยาดพิรุณจะโปรยปรายเสมือนคล้ายทุกอย่างสลายไปดวงจันทราที่งดงามเคลื่อนประดับโสตสดับสุรเสียงจากแดนไกลดุจสายลมพัดพลิ้วคอยปลอบใจให้หลับใหลเข้าสู่ห้วงนิทราเมื่อถึงคราวยามหลับยังคงฝันไม่แปลผันยังคำนึงดั่งมัจฉาที่เคลื่อนไหลว่ายไปไกลในธาราแม้นนิทราไม่เว้นวางว่างเปลี่ยวใจดั่งดวงดาวดวงเดือนนั้นดับมืดจะมีคืนไร้สิ้นแสงอีกนานไหมรัตติกาลช่างเนิ่นนานแสนยาวไกลอโณทัยถึงกาลใดจะหวนมานานเท่าไรความเศร้าจึงจางหายต้องเดียวดายต่อไปอย่างไรหนาสิ่งร้าวรานคือการต้องจากลาที่นำพาความโศกามาสู่ใจส่วนกายาเสมือนสิ้นไร้เรี่ยวแรงดุจดั่งแสงเพียงเลือนลางจางหายไปจะกล้ำกลืนความรู้
1880
1
0
หน้าส่วนตัว
