กลางเหมันต์ ฉันรู้ ฤดูหนาว กลับอบอ้าว ไอแดด คอยแผดเผา ตะวันแรง แสงจัด ลมพัดเบา กายร้อนเร่า ฤทัยกลุ้ม รุมชีวา เมฆทมึน ครึ้มดำ จะพรำฝน นภาหม่น ร่ำร้อง ก้องเวหา สายฟ้าแลบ แปลบปลาบ วาบอุรา หรือเป็นว่า พระพิรุณ ท่านงุนงง เพราะผู้คน บนบาน งานท่านมาก ดินแห้งผาก แดนแล้ง จึงแกล้งหลง ว่าล่วงผ่าน วสันต์มา พาพะวง ปล่อยฝนลง พรมหพร่าง กลางเหมันต์ น้ำฉ่ำเย็น เป็นสาย เผื่อคลายร้อน ได้พักผ่อน นิ่งมอง จ้องสวรรค์ ธรรมชาติ เปลี่ยนไป อย่างไรกัน จึงผกผัน แปรปรวน ช่างรวนเร
1348
7
0
หน้าส่วนตัว
