ราม ลิขิต
การได้มองดูเรียนรู้โลก
เป็นโชคงามเถียรดั่งเทียนไข
วับแวมเมื่อสร้างระหว่างวัย
ต่อยอดสุกใสเมื่อปลายทาง
คงทนด้นคมในลมเสื่อม
หากเชื่อมเปลวใจอุทัยสาง
มอดลงเย็นชืดในมืดพราง
หากจิตพิษพร่างสรรพางค์พา
สำรวยสวยสั้นในวันหนึ่ง
เขลายาวจักตรึงถึงวันหน้า
เรียนรู้เหลวไหลในเวลา
วิญญาณ์เปล่าเปลืองเคืองระคาย
ตรึกตรองมองชั้นบันไดด้าว
ย่างก้าวกังวลจะหล่นหาย
เหยียบหัวตัวกลั่นอันตราย
ถีบถัดปัดป่ายตะกายกัน
แย่งชิงวิ่งพล่านแต่การพร่า
รอยยิ้มปริ่มหน้าแต่ง่าขรรค์
รุ่มร้อนในหล้าที่อาธรรม์
ณ วันสังคมระทมธรรม
จึงการเรียนรู้อันคู่โลก
คือโยคตัวตนพิมลขำ
แทงสิ้นวิญญาณตัด
1135
5
0
หน้าส่วนตัว
