๏ ม่านหมอกเมฆเฉกฉากหลากลดหลั่น ใกล้ไกลกั้นคั่นขวางหว่างภูผา ล้วนเลื่อนลอยคล้อยคว้างหว่างนภา ดาษดื่นตาตรึงใจให้เปรมปรีดิ์ จากเบื้องบนหนหาวราวเมืองสวรรค์ เป็นฉากชั้นตระการเห็นเป็นวิถี ครั้นคราวแจ้งแสงสว่างกลางปฐพี ต้องกันที่ขาวละมุนสมดุลย์กัน ต้องลมปลิวพลิ้วประภาบ้างลาเลื่อน ยังเยี่ยมเยือนแนวป่าพณาสัณฑ์ สู่ห้วงน้ำล้ำขจายคล้ายแพรพรรณ อันเลิศล้ำงามฉะนั้นเฉิดฉันเกิน จากสูงล้ำนำแน่วสู่แถวทุ่ง จากฟ้ารุ่งมุ่งป่ามาเขาเขิน จากแดนสรวงห้วงมหรรณพ