แก้วประเสริฐ
ชังสิ้นดินฟ้า
ส่อรูปสรีระนอกในยากใคร่เห็น
ใช่ประเด็นสำคัญนั้นอย่าหมาย
หากใจจิตคิดประดับอยู่กับกาย
สิ่งทั้งหลายมองเห็นดุจเช่นเงา
ถึงสอดส่องมองไปนั้นหาอยู่
สิ่งมุ่งสู้อยู่ที่ใจใช่เราเขา
เลือนแลลับนับอยู่คู่กับเงา
จนลืมเนาทำเรื่องให้เขื่องโต
กาลเวลาพาคนหลงวนยิ่ง
สร้างทุกสิ่งยามรักมักทำโข
กระเซาะกระแซะแนะนำทำคุยโว
สุดจะโอ้อวดอ้างสร้างมายา
ล้วนคำนึงถึงผลตามกลสร้าง
เข้าแทรกกลางพิลึกสุดกังขา
เดี๋ยวว่าลืมไม่ลืมทำเย็นชา
นี่แหละหนามวลหมู่สู้ตอแย
กลมายาพากลด้วยคนชัก
จัดห่วงมักหลอกไว้ให้แยแส
พอสิ้นเสียงหงายผึ่งหมดดวงแด
ยากจะแก
หน้าส่วนตัว
830
20
0
