ริ้วลมเอื่อยเหนื่อยล้าคราวันพลบ คล้ายอยากหลบซบกายให้หายโหย เหลือแต่ผิวริ้วร่ายคล้ายมือโปรย สายเหงาโชยโลมเล้าเคล้าค่ำคืน จันทร์สีผ่องส่องหล้าคราฟ้าหลับ ดาวระยับรับแก้มอิ่มยิ้มระรื่น ทอสายสวยช่วยแต้มทาฟ้ากลางคืน ตาพี่ชื้นแล้วเจ้านางที่ห่างไกล ออกมายิ้มรับกับฟ้าเมื่อลาเจ้า ริ้วแพรเหงาเริ่มสาดพรมห่มคนใกล้ สัญญาเราเจ้าให้ไว้ช่างแสนไกล น้ำตาไหลซบแก้มแล้วเจ้านาง รุ้งสีหม่นอ้อมล้อมจันทร์เมื่อหันชม ฝ้าที่ห่มดวงตาเริ่มลาร้าง . แต่งไม่ไหวแล้วเจ้านาง ตีสามแล้ว นอนยายเพิ้ง
992
2
0
หน้าส่วนตัว
