เพรง.พเยีย
๏ หรือพรหมร่ายมนต์เสกสร้างคมศร
หรืออินทรวาดกฎเกินปลดถอย
จึงลิขิตจิตตรึงกับหนึ่งรอย
แอบละห้อยคอยเห็นไม่เว้นวัน
๏ แม้จะนอนตาหลับใจกลับตื่น
ก็สิทธิ์ชื่นเราได้แค่ในฝัน
ตระหนักครวญใช่คนที่สำคัญ
เขาอาจหยันมองเย้ยหากเผยนัย
๏ เก็บเอาไว้แรงฤทธิ์ความคิดถึง
เพราะดื้อดึงจึงพรั่นกับหวั่นไหว
รักต้องห้ามซุกซอนจนกร่อนใจ
หนักเพียงไหนในอกทนรับเอา
๏ รู้ทั้งรู้ว่าเขามีเจ้าของ
ยังแอบปองเผลอใจไปให้เขา
เหมือนโง่งมคอยชะเง้อแค่เพียงเงา
เมื่อมาเฝ้าแต่ระทม..ก็สมแล้ว
๏ ใยเทพท่านเพียงขีดเป็นคู่คลาด
จึงไม่อาจเคียงอยู่เป็นคู่แก้ว
ใจเอย..เหลือจะหวังให้สิ้นแวว
รักต้องแคล้
1626
3
0
หน้าส่วนตัว
