เพชรพรรณราย
ใจอ้างว้างว่างเปล่าเศร้าเหงาหงอย
สายตาลอยปล่อยอารมณ์ความตรมหมอง
แขนอ่อนล้าขาอ่อนแรงแห่งใจปอง
เพียงร่ำร้องฟ้องน้ำตามาไหลริน
เหมือนโลกนี้มีเพียงเราเท่านั้นหนอ
น้ำตาคลอเฝ้าท้อถอยคอยถวิล
กลางผู้คนล้นหลามความเคยชิน
ไม่ยลยินสิ้นรสเสียงเพียงเดียวดาย
เฝ้ามองฟ้าหาใครเล่าใจเฝ้าถาม
ทุกชั่วยามตามหัวใจไร้จุดหมาย
โลกใบนี้มีอะไรตั้งมากมาย
น่าใจหายที่หมายนั้นมันไม่มี
เพียงเปลือยเปล่าเท่านั้นหรือคือความเหงา
ไม่หนักเบาเปล่าว่างไร้ทางหนี
อยู่โดดเดี่ยวเปลี่ยวกายาค่าชีวี
จึงไม่มีที่ให้สุขใจทุกข์ทน
เพราะนี่หรือคือเวลาพาความเหงา
ที่รุมเร้าเข้ามาพาหมองหม่น
ห้วงอารมณ์บ่มเรื่องราวปวดร้าวตน
เป